|
|
|
Verslag rekenhof
2010
De Rekenhoffers - Zaterdag 19 juni tot en met zaterdag 26 juni 2010
Dag 1 – zaterdag 19 juni : eindpunt : Valfréjus
Dat was onze reisdag. We zijn om 8.13 in Brussel-Zuid vertrokken met de TGV naar Parijs-Noord. De TGV was op tijd... maar welke trein had er wel vertraging? Uiteraard, u had het al geraden, de trein vanuit Leuven, de NMBS die haar naam alle eer aandoet :-).
In Parijs hadden we zeventig minuten om over te stappen.
Dat ging heel vlot met de oplossing die door Micheline was uitgevlooid, namelijk
met de RER, gewoon twee haltes verder, en op goed een kwartier sta je er dan...
Rond 15.40 u. waren we dan in Les Fourneaux (Modane). We zijn dan dadelijk beginnen
te stappen. De GR start als je buitenkomt, links, aan de Mairie, waar je het
spoor via een brug oversteekt, en daarna onder de brug naar de Fréjus-tunnel
naar boven wandelt. Steile klim aanvankelijk... maar op goed twee uur stonden
we in Valfréjus... echt de max... een ski-oord in de zomer... waar dus
bijna geen levende ziel te bekennen is. Tot overmaat van ramp had de gîte-uitbater
van les Tavernes ons de dag voordien laten weten dat hij ons niet zou kunnen
ontvangen wegens "un impératif", maar dat hij ons een appartement
en wat eten ter beschikking zou stellen. Daar zaten we die avond gebeiteld.
Bovendien is het een uurtje later beginnen dichttrekken en hebben we de hele
nacht in de mist gezeten, tot zelfs 's morgens bij het vertrek. Een hele belevenis,
in zo'n godverlaten oord... hopelijk is dat in augustus beter...
Dag 2 – zondag 20 juni : Valfréjus – Nevache (Refuge I Re Magi) – vallée étroite
Vandaag stond er 5 uur stappen op het programma met als
hoogste punt 2434 meter. Rond half tien werd het startschot gegeven, nog lichtjes
in de mist gehuld. We kwamen even later langs de gîte ... en er bleek
licht te zijn, dus die pipo was wel degelijk aanwezig, en nadien zijn we hem
dan ook nog tegengekomen bij het stappen, omdat we even de verkeerde weg waren
ingeslagen. Rare boel dat hij ons niet kon ontvangen, maar soit, we moesten
verder. Even opletten dus na de brug bij de gîte. Een paar honderd meter
verder moet je de weg aan een tweesprong waar een houten bordje "Les herbiers"
hangt, naar rechts volgen. Er staat hier geen enkel teken, maar je kan het wel
op de kaart zien. Een stuk verder wandelen we voorbij een oude bunker en een
vervallen kazerne, zoals nog regelmatig op deze tocht zal gebeuren, dat we vervallen
militaire bouwsels ontmoeten.
Vanaf 2200 meter stappen we in de regen, die geleidelijk overgaat in korrelsneeuw.
Het ziet er guur uit, er ligt al wat sneeuw op de bladeren van de hagen. Het
landschap wordt winters. Dat belooft voor de top. Op de col moeten we echt padvinderstechnieken
en het kompas gebruiken om over de sneeuw het goeie pad te vinden naar de andere
kant. Gelukkig ontwaren we aan de overkant in de verte een wandelboom, zodat
we al weer snel op het juiste pad komen. Handschoenen waren dus geen overbodige
luxe in deze barre omstandigheden, bovendien nog aangewakkerd door noordenwind,
waardoor we nog een paar dagen achtervolgd zullen worden. Na een vlotte en mooie
afdaling komen we aan de refuge, die ook al een zonnewijzer draagt, een goed
teken dus.
Het onthaal is vriendelijk, de slaap"cellen" zijn behoorlijk klein
en er is maar één douche te bekennen. Gelukkig niet druk en toch
vlot ons zweet kunnen afspoelen. Het eten is heel goed, met een simpel maar
lekker voorgerecht, polenta met saucissen en nagerecht... en als afsluiter een
genepi ... Meer moet dat niet zijn (minder ook niet :-)). Op tijd het bed in,
maar 's nachts wel een beetje geplaagd door de wind die buiten iets voortdurend
doet flapperen...
Dag 3 – maandag 21 juni : Nevache – Plampinet (gîte-auberge la Cléida)
Vandaag ongeveer 4 uur stappen op het programma, de kortste
stapdag van de vakantie. Vertrokken rond kwart voor tien. Nog volop noordenwind,
maar toch al zonnig. Achter ons zien we de besneeuwde col van gisteren nog liggen...
maar we worden al direct getrakteerd op een beklimming, richting Col des Thures.
De temperatuur stijgt geleidelijk. Tijd voor een appelpauze aan een ruïne
en dus gelegenheid om te filosoferen over de dingen des levens, en dus ook over
het stapmateriaal. Bij een ontboezeming hieromtrent bekent Micheline dat ze
niet content is over haar schoeisel, hoewel ze toch vindt dat ze de "bergste
bergschoenen" heeft. Nochtans Meindls, maar blijkbaar al niet meer waterdicht...
zuurstofgebrek heeft soms rare gevolgen... :-).
Na de col volgt een mooie afdaling naar Chapelle des Ames. Daar hebben we iets
genuttigd, omdat we toch tijd hadden, in een redelijk recente auberge, 5 minuten
van het pad verwijderd, richting Sallé. De desserts waren lekkerrrrr.
Ook precies leuk overnachtingsadres... Maar de plicht roept, we moeten naar
Plampinet, waar ze ons verwachten. Terug op zoek naar de GR 5 dus... maar het
vrouwelijk gezelschap onder ons heeft een interessantere route gevonden... denkt
ze toch... Resultaat, 100 extra hoogtemeters te verteren, klimmen over een denkbeeldig
pad... maar alles valt gelukkig in zijn plooi... Rond 16.15 komen we aan in
Plampinet, waar de bazin ons al opwacht. Ziet er een verzorgd etablissement
uit... maar later op de tocht horen we toch wat klachten en kritische bedenkingen
over die madam. Toch snel iets genuttigd op het terras... en dan wat verfrist
en etenstijd. Al snel te koud om buiten te zitten wegens de nog immer aanwezige
noordenwind. Het eten is niet bijzonder goed... Blijkbaar logeren we er maar
met zes mensen die avond, waarvan een Duits trio... Herrenvolk... niet de grootste
vrienden van het vrouwelijk gezelschap onder ons. Tijdens het obligate socialisen
toch eens gevraagd wat zij morgen gaan doen... Bah, ze willen verder stappen
dan Briançon... alsof dat een fluitje van een cent zou zijn... en alsof
wij maar watjes zijn dat we maar tot het gehucht voor Briançon willen
wandelen (toch al goed voor 8 uur stapplezier). De toon was gezet... en het
zou nooit meer goed komen met die passanten... :-). We kruipen bij gebrek aan
beter tijdig ons bed in. Zoals gezegd, klimmen van 1482 naar 2530 meter en dan
terug dalen naar 1300 meter. Genoeg om je een dagje te amuseren.
Dag 4 – Dinsdag 22 juni - Plampinet – L'envers du Fontenil (gîte le Petit Phoque)
8 uur stappen vandaag. Wonder boven wonder zijn we al
om 8.30 op pad, o.a. omdat je pas vanaf 7.30u. kan ontbijten. Er is nog een
andere gîte in Plampinet, die waarschijnlijk iets soepeler is voor de
wandelaars. La Cléida krijgt blijkbaar vooral kritiek omdat die madam
absoluut niet vroeger dan half acht ontbijt wil serveren... Het eten zou ook
beter kunnen... We zitten vlak op de GR 5 en beginnen dus direct met een klim.
We zoeven al onmiddellijk de Duitsers voorbij, die er toch een trager stapritme
op nahouden... Het Herrenvolk is dus gedribbeld. Het is schitterende zon...
dat belooft, want 4 uur bergop voor de boeg. Maar blijkbaar is het 's nachts
toch tegen het vriespunt geweest, aan de auto's te zien. Het is een heel mooie
klim, die heel geleidelijk verloopt. We leggen de stijging af volgens schema.
Dan hebben we een afdaling van 4 uur te verteren, via Montgenèvre. Dat
ski-oord is een echte bouwwerf momenteel. Gelukkig is er toch een drinkgelegenheid
die open is, om onze dorst bij die grote hitte weg te spoelen. Blijkbaar loopt
de GR 5 hier een stukje samen met de GR 653D... richting Santiago de Compostela...
misschien een idee voor de toekomst?
Na het verlaten van Montgenèvre, iets voorbij het golfterrein, linksaf
en een brugje over. Dan na een half uurtje opletten. Op een bepaald moment staat
er rechtsaf een pijltje van een mtb-route een klein weggetje rechts het bos
in, dat steil begint te dalen. Er staat ook iets bij van "richting les
Alberts/les Vachettes". Net voorbij dat weggetje op het grote pad staat
er een kruis van de GR... dus zou je denken dat die afslag de goede is, maar
we kunnen uit ervaring zeggen dat je dat wegje niet mag nemen, want dan kom
je een stuk voor Les Vachettes op de grote baan terecht, waar je niet moet zijn.
Het Gr-boekje op die plek dus eens goed lezen en kijken welke richting het dan
wel uit is...
We hebben terug aansluiting met de GR gevonden in Les Vachettes. Nog een heel
eind lopen hoor, en heuvelende weg. Tegen 6 uur komen we in bij Le Petit Phoque,
volledig binnen schema, zoals altijd. Afgaande op de buitenkant zou je denken
dat je ergens in de armzalige achterbuurten verzeild bent, maar eens binnen
valt het best mee. Het is een dertiger die de gîte alleen uitbaat. Wel
"branché", want hij loopt zoals een telefonist steeds met een
oortje op zijn hoofd... Het eten is goed, het sanitair ook. Het gezelschap telt
ook gelijkgezinden... gelukkig voor onze gemoedsrust geen Duitsers. Hij blijkt
ook zelf een stapper te zijn, die ons wat tips geeft voor de tocht van 's anderendaags.
Dag 5 – Woensdag 23 juni – L'envers du Fontenil – La Chalp (Hôtel ferme de l'Izoard)
We hebben normaal 7.15 te stappen vandaag. De uitbater
van de gîte heeft ons echter een verkorting van een half uur voorgesteld
in Briançon zelf, omdat de omweg die de GR5 daar maakt, niet de moeite
is (de haaietand die je op de kaart in het centrum ziet). Dus als je van het
kasteel beneden komt, na het riviertje overgestoken te zijn, kom je aan een
rond punt. Daar wandel je de Rue Pasteur in en die blijf je volgen richting
Villars St-Pancrace. In Villars zal je op een bepaald moment bordjes richting
Les Ayes zien staan, die moet je volgen. De GR5 staat hier alweer aangegeven,
en blijkbaar is het ook nog een stukje van de route naar Santiago. Na die afslag
heb je een mooie stijging tot Col des Ayes. Wel opletten ergens in een bocht
op de brede onverharde weg richting de col. De GR gaat daar plots rechtsaf het
bos in en keert dan precies terug ...
Vlak na de col lag nog een bergje sneeuw waar we over moesten. Onze Micheline
begon er hoopvol aan en verklaarde nog maar net dat ze er niet ging afschuiven...
vooraleer ze er toch in stijl afstoof... of haar achterwerk, recht naar een
stenen manneke... Tot mijn grote spijt kan ik geen bewegende beelden van dit
evenement leveren... :-), voor zover die dan al niet gecensureerd zouden worden.
Na het eerste stuk van de afdaling kom je op een bredere weg waar een paar chalets
staan. Daar moet je tegenwoordig linksaf gaan ipv rechtsaf. Dan volgt een lange
afdaling richting La Chalp, via een camping en een lange saaie macadamweg. Niet
echt inspirerend. We overnachten daar in een hotel, vlak op de route. We arriveren
om 18 uur. Helaas wisten we niet dat er een zwembad was. Accomodatie en eten
waren prima.
Dag 6 : donderdag 24 juni – La Chalp – Ceillac (gîte les Balladins).
We hebben ongeveer 8 uur te stappen vandaag, waarin twee klimmen zitten. Om half tien zijn we de pist in, en de zon doet al goed haar best. En geloof het of niet, maar wie gaat er daar net voor ons de berg op... juist... onze teerbeminde Duitsers van een paar dagen geleden... met veel schwung gaan we ze voorbij ... en dan "auf nimmer Wiedersehen"...! Ze vlotten dus precies toch minder snel dan ze ons eerst wilden doen geloven. Belgische bescheidenheid, het heeft wel iets. Na een uurtje komen we in Les maisons, een gehuchtje. Er waren hier wegenwerken. Normaal moet de GR hier ergens tussen de huizen naar boven gaan, richting lac de la Roue, maar wij hebben dat paadje niet gevonden. we zijn in het midden van het dorpje links over de grote onverharde weg naar La roue gegaan, en hebben dan halfweg het pad teruggevonden. Opletten dus. Boven wel een mooi meertje en een aangename plek om te vertoeven, ideaal voor picknick, maar voor ons helaas nog te vroeg. Tijd voor een steile afdaling naar Chateau-Queyras. Vlot en leuk, alleen spijtig dat je onder aan het kasteel aan een gevaarlijke macadamweg komt die je naar links moet volgen tot onder aan het kasteel, in het centrum... en daar dan rechtsaf de brug over en pal omhoog... Hier staat je een serieus steile klim te wachten, amaai, zwoegen en zweten. Maar na verloop van tijd mindert het hellingspercentage. We zijn vertrokken voor 3.30 klimmen. Het einde naar de Col de fromage is heel mooi. Je evolueert een hele tijd tussen 2200 en 2300 meter hoogte, tot je uiteindelijk aan de col op 2389 meter komt. Vanaf hier zie je Ceillac, een heel aangenaam en toeristisch dorpje, bijna liggen. Normaal heb je 1.20 uur nodig voor die afdaling, maar fit als we zijn, gooien we alle remmen los en staan we na ongeveer een uurtje beneden... de voeten in vuur en vlam ! Wel even opletten. Vlak na het eerste gehuchte dat je passeert kom je op de weg in een bocht plots een groot kruisteken tegen, het GR-pad gaat vlak na dat teken links naar beneden de helling af. Staat slecht aangegeven ! De gîte is een heel mooi adresje. Mooi terras, vriendelijke madam, en het eten is ook dik in orde. En eigenlijk voor bijna geen geld: te weten 42 euro per persoon voor een driepersoonskamer in halfpension met je eigen sanitair... zeg nu zelf, daarvoor kan je toch niet sukkelen.
We zaten ons regelmatig af te vragen hoe het nu komt dat we dit jaar zo vlot stappen. Naast het feit dat we blijkbaar allemaal goed in vorm zijn, zien we toch ook als mogelijke en plausibele verklaring dat we telkens een picknick hebben aangevraagd, wat evidente voordelen heeft. Ten eerste verlies je nergens tijd overdag op zoek naar eten. Dus je pakt je rugzak in en je bent ermee weg voor de rest van de dag. Het zou trouwens ook niet evident zijn om in al die dorpjes die je passeert, proviand te zoeken, want soms was er dat gewoon niet. Ten tweede is het ook gewoon smakelijker om elke dag iets vers te eten, wat je zelfs bijvoorbeeld niet in de winkel kan kopen. Elke picknick was verrassend, en meestal heel goed, met nu eens rijst met krab, dan weer couscous of zelfs een vers slaatje of ook een belegde sandwich... heerlijk ... en veel smakelijker en motiverender dan brood van drie dagen oud... We zijn ervan overtuigd dat je zo veel meer het vakantiegevoel hebt..., want het is en blijft ten slotte een vakantie, en niet een vorm van survival :-). Dus wat ons betreft, een vurig pleidooi om dat volgend jaar terug op die manier te doen... !
Dag 7 : vrijdag 25 juni - Ceillac – Maljasset (gîte les Zélés)
Vertrek om half negen voor een tocht van 6.35u. We zijn
langs de nationale weg vertrokken. Wel opletten, direct aan de grote weg kan
je aan de eerste brug die je rechts tegenkomt, oversteken naar de andere kant,
en zo een smal pad aan de overkant van de weg volgen. Zo kom je op de GR5. Het
wordt een mooie klim naar de col Girardin via 2 meertjes. Het laatste stuk van
de col was nog bezaaid met sneeuw. Gelukkig kwam er net een groep naar beneden
zodat we hun voetstappen hebben kunnen gebruiken om de col te bereiken. Op het
plateau na het eerste stuk afdaling na de col, moet je eens goed opletten, en
liefst niet teveel kabaal maken bij het afdalen. We hebben daar zeker twintig
minuten staan genieten van een schouwspel van marmotten. Er waren een paar jonge
marmotten met elkaar aan het ravotten. En ook een iets oudere zat daar rond
te lopen en ze kwam nieuwsgierig onze richting uit. Ze naderde tot ongeveer
1 meter op een bepaald moment. Niet echt bang precies. Ik heb een aantal scenes
kunnen filmen en fotograferen, heel tof. Er liepen daar zeker 5 marmotten rond.
Er was ook niet veel volk gepasseerd die dag, ofwel zijn ze redelijk tam. Later
die dag zien we nog marmotten. Een echt paradijs voor die beestjes hier precies...
Na dat plateau volgt een steile afdaling naar Maljasset (een aftakking van de
gewone GR 5). Rond 4 uur komen we daar aan. Het is een leuke gîte, heel
verzorgd. Blijkbaar zitten er daar meer Belgen die dag dan Fransen... Eten aan
een gezamenlijke grote tafel. We rusten uit voor onze langste dag van de tocht,
ongeveer 8.30 u.
Dag 8 : zaterdag 26 juni – Maljasset - Larche (daarna taxi naar Montdauphin).
Rond kwart na acht zijn we de pist in. Eerst een lange
tocht langs een macadamweg (zeker 2 uur). Daarna linksaf over Pont voûté.
Vanaf het kerkje van Saint-Antoine worden we gevolgd door een jonge labrador
die - zoals we later vernemen - blijkbaar is achtergelaten en al een paar dagen
ronddoolt in die buurt. We geraken er niet van verlost. Na het brugje iets verder
links omhoog en steile klim maar aangenaam in het bos. Tot Fouillouse, waar
ze een paar leuke terrasjes hebben, de enige die je die dag tegenkomt... Na
dat gehucht picknicken we, en gaat onze viervoeter mee met een andere groep
die terug richting dal gaat... oef.
Na de picknick volgt een mooei klim naar de col du Vallonnet. Daar begint het
even te regenen en te hagelen, en schiet ik voor het eerst mijn regenbroek aan...
om die een half uurtje later weer uit te gooien wegens te warm. Dan bergaf en
bergop weer klimmen tot een militair kampement. Ondertussen komen we nog een
geraamte net daarvoor op de weg tegen, ik zou gedacht hebben van een hond, maar
het kan ook een schaap of iets dergelijks geweest zijn.
Net voordien vond Micheline het nodig om even ongewenst hardhandig op haar achterwerk
te gaan zitten en om haar ultralight stapstokken aan één kant
nog wat lichter te maken (lees : de punt was afgebroken door de val :-)). Gelukkig
enkel materiële schade.
We komen dan aan op de col de Mallemort. Plots begint het wel erg donker te
worden en dicht te trekken, en er is al gerommel te horen op de achtergrond.
We beslissen om dan maar direct door te wandelen naar Larche... zonder pauze.
Nog een pittige afdaling met momenten. Na goed anderhalf uur zitten we in het
hotel voor het kerkje achter een welverdiende pint, te wachten op onze taxi
die ons in een uurtje naar Montdauphin zal brengen via nog een paar skistations
waar niet veel loos is.
Het wordt ondertussen weer zonnig en we zijn van onheil gespaard gebleven tijdens
het onweer, dat toch op een afstand bleef. In Larche ligt dus een gîte-auberge
en ook een hotel, waar we iets gedronken hebben. De uitbater blijkt ook een
stapper te zijn. Volgens hem kan je voor eind mei niet wandelen op de GR 5 richting
zuiden.
De uitbater heeft ook nog een paar nummers en namen opgegeven van personenvervoer:
- Petetin uit Jausiers 04 Tel./ 0492810700
- Transports Sarlin uit Barcelonnette 04 Tel. / 0960159145
- Sherpas uit Ubaye Tel./ 0492843333
Je kan natuurlijk, als je naar Mountdauphin reist, ook gewoon onze taxi (Feuillassier uit Eygliers) contacteren. Die hebben ook een minibus tot 15 personen.
Slotbeschouwing:
Het was een prachtige tocht in aangenaam gezelschap.
Ook het seizoen viel best mee, niet te warm in de bergen om te stappen, en ook
qua drukte heel gematigd. Heel weinig volk in de gîtes, wat ook praktisch
is voor het gebruik van het sanitair, en voor de luim van de mensen die je moeten
bedienen.
En ook qua formule, in half pension met telkens een picknick vooraf besteld,
een voltreffer.
Last but not least, tijdens de hele tocht hebben we mooie bloementapijten mogen aanschouwen in alle kleuren en geuren. Echt wel een mooi seizoen, hoewel het dit jaar waarschijnlijk door de late sneeuwval pas laat gestart is. Hopelijk kunnen jullie daarvan ook nog genieten in augustus.
Veel plezier aan de stappers in augustus.
Bij gelegenheid bezorg ik mijn foto's (en filmjes) wel eens.
Danny (met de zegen van de andere twee Rekenhoffers).