|
|
|
Van Manneke pis tot Nice
VOORAF
"Wie de wandelschoenen aantrekt, geniet dubbel van het leven", zo lezen we in de brochure van de Grote Routepaden.
Na veel plannen en praten, is het eindelijk zover: de voettocht van Brussel naar Nice in een 10-jarenplanning (maximum dan toch) is in de startblokken gezet op 6 januari 2002.
Volgend startplan is uitgedokterd:
De verdere planning volgt later. In ieder geval zullen we na de GR 575 overgaan naar de GR 576 (aan Ville-et-Tharoul) tot Harzé (Ourthe). Dan volgen we even de AE tot Wimanplanche om eindelijk de GR 5 te volgen tot Nice. We plannen ongeveer 8 tot 9 stapdagen per jaar. Naarmate we verder vorderen, worden dat uiteraard weekends en eventueel langere periodes met rugzak en tent (een reden misschien om een nieuw tentje aan te schaffen ...). In totaal is het meer dan 2000 km, dus moeten we 200 km op jaarbasis halen om in 2012 de champagne in Nice te kunnen laten knallen.
EERSTE STAPDAG - zondag 27 januari 2002
Het weerbericht
"Met een krachtige straalstroom worden dezer dagen Atlantische storingen naar het Europese continent geslingerd. Na een kletsnatte en winderige nacht kan het 's ochtends achter het koufront even wat droger worden. In de loop van de ochtend keert het front op zijn stappen terug waardoor het vanuit het zuidwesten opnieuw begint te regenen. In de loop van zondagmiddag wordt het vanuit het westen geleidelijk droger bij een enigszins wat afnemende wind. De temperatuur bereikt waarden van 11 à 12 graden."
Dat belooft…
De deelnemers
Erik,Christian, Marco, Rita, Quarrel (border Collie), An, Luc, Micheline, Els, Mark en Kaat
Verontschuldigd
Heidi (op sneeuwklas), Warre en Martine ( op weekend ), Betty (ziek en aan het recupereren), Luk en Hilde (andere verplichtingen in de voormiddag, maar ze komen de wandelaars tegemoet en brengen hen naar huis), Bernard (gekwetst, maar speelt ook chauffeur op het eindpunt) en andere sympathisanten…
De tocht
Marco heeft reeds onze mascotte aangekocht: een discreet en lieflijk exemplaar van ons manneke pis. Hij mag de hele tocht mee, maar moet op het einde telkens wachten tot de volgende stapdag begint. Er moet toch iemand ter plaatse blijven ….
Omstreeks 9 uur vinden de stappers elkaar in de buurt van de Koning van Spanje. Er is geen koffie te krijgen, het café opent pas om 10 uur. Erik bezoekt het etablissement ernaast terwijl de rest geduldig buiten wacht en geniet van de rust en de pracht van de grote markt van Brussel. De eerste foto moet worden genomen aan de afgesproken startplaats: voor manneke pis. Een bereidwillige Japanner neemt het gevraagde kiekje van de 10 dapperen plus hond die de regen vandaag zullen trotseren.
Om 9 uur pil vertrekt het gezelschap. De eerste discussie over welke weg wordt genomen, wordt gewonnen door Luc. Hij heeft de eerste kilometers tijdens een middagpauze verkend met zijn collega Micheline en duidelijk een andere begintocht genomen dan Marco die ook al op verkenning was getogen eerder in de week. Dat maakt al minstens drie stappers die stonden te trappelen om te vertrekken. De 7 anderen volgen gedwee… maar vol goede moed.
De route door de stad verloopt bijna regenloos. We stijgen door Brussel over de zavel richting de Meeüssquare en Troonplaats om te belanden in Elsene aan het vroegere bastion van de BRT (NIR) op het Flageyplein. Ergens onderweg komen we mooie winkels tegen die An en Rita niet ongemoeid laten. We kunnen nog even genieten van een dancing die nog vollenbak ambiance levert met donkergekleurde heren die blijkbaar het nachtbraken niet verleerd hebben. Brussel leeft ook op zondagochtend. Ook het gemeentepersoneel ontbreekt niet op het appel: de kerstverlichting wordt weggenomen op diezelfde zondag rond 10 uur….
Het fascinerende is dat de tocht zeer goed is aangeduid in Brussel. De wit rode streepjes zouden zelfs eerst met potlood zijn uitgetekend, beweert iemand. We vinden ze op vaste vuilnisbakken, zeldzame bomen of verlichtingspalen. De gevels worden duidelijk gespaard. Er zou trouwens veel over gediscussieerd zijn vooraleer men de streepjes kon trekken. In ieder geval zijn ze met veel liefde en toewijding aangebracht. En om de schilders eer aan te doen, volgen wij ze vol bewondering en met enthousiasme.
Elsene is een langgerekte mooie gemeente met vijvers en fonteinen. De huizen met knappe gevels vallen de hele doortocht door Brussel op. Nog even cultuur opdoen aan de Kerk en het Klooster Onze-Lieve-Vrouw Ter Kameren waar enkele vrome kerkbezoekers onder ons een vluchtige blik in werpen. De rondleiding zal voor later zijn, we hebben een ander doel voor ogen.
Na de Louizalaan stappen we het eerste stukje echte natuur binnen: het Ter Kameren bos. Een zeer vroege lijster begroet ons en geniet duidelijk meer van de regen dan wij.
We lopen verder hogerop meer en meer het centrum uit. We komen door Bosvoorde en passeren enkele specifieke sociale wijken. De oude krotbuurten en verkommerde adellijke huizen van het centrum wijken voor grote statige gebouwen die echter getekend zijn door de tijd. Hoe verder we van Brussel centrum verwijderd geraken, hoe meer geld mensen blijkbaar (kunnen) besteden aan hun huizen. Dat zal ettelijke uren later zeker opvallen als we in Waals-Brabant verder stappen (voor sommige strompelen). Maar eerst nog het Zoniënwoud door…
Ergens in een holle weg naast een parkje wordt even gestopt om de inwendige mens te versterken en de maag te strelen met een boterkoekje. Het is ondertussen 11 uur en nog zijn we de stad niet uit, al bevinden we ons al in de buitenwijken.
Om 11u35 even onduidelijkheid over de te volgen rood witte streepjes: het wordt de GR 512 die overgaat naar de GR 126, welke we moeten volgen tot in Ohain. We passeren het station van Bosvoorde.
Aan het Solvaypark begint de verstedelijking eindelijk te wijken voor het Zoniënwoud (al is dit waarschijnlijk omgekeerd …) De eerste tekenen van menselijk verval komen naar boven: An sukkelt met haar knie al sinds de eerste afdaling; Christian heeft last van komende blaren, voorlopig beperkt tot de rechtervoet.
Bovengekomen, draaien we links terug naar beneden eindelijk het echte woud binnen. We zijn bijna drie uur onderweg. We volgen een prachtig wegeltje naast een riviertje dat zijn oorspronkelijke bedding heeft teruggekregen van het Brussels Instituut voor Milieubehoud. Er wordt een moerasgebied aangelegd. Er zijn ook anderen geïnteresseerd in dit prachtig stukje natuur: joggers, wandelaars en hondenbezitters.
De weg slingert zich verder naar beneden om dan weer fors te stijgen. De kop verwijdert zich langzaam meer en meer van de staart en de groep wordt alsmaar uitgestrekter. Hoe langer we wandelen, hoe meer ieder zijn eigen ritme vindt en stapt. Maar geen probleem, regelmatig wordt even gewacht en de kloof gedicht.
Quarrel vergezelt ons met plezier. Hij holt en springt, vraagt naar het gooien van een stok, heft de poot menige keren op en geniet van die lange tocht. Blaren zijn aan hem duidelijk niet besteed.
Het woud is prachtig, de regen blijft druppen, maar gelukkig giet het niet. Er is geen verbetering op komst en een zonnig picknickplaatsje kunnen we op onze buik schrijven. Mark vindt rond 13 uur dat een omgevallen boom dienstig is als tafel en stoel tegelijk en roept de groep bijeen. De broodjes en ander snackmateriaal smaken. Christian laat zich overhalen om zijn blaren te verzorgen. Rita leert hem de wondere wereld van compeed kennen, maar jammer voor Christian, te laat. Zijn voeten vertonen blaren om U tegen te zeggen. Veel plezier zal hij niet meer beleven aan de tocht, maar dapper als hij is, stapt hij na een half uur vol goede moed verder. Na een dik uur verlaten we het bos en komen terug in de bewoonde wereld van Waals-Brabant. Hier wonen duidelijk zeer gegoede burgers die een stukje grond en een groot huis weten te betalen… Na de oude adel die te vinden was in de buitenwijken van Brussel (Elsene en Bosvoorde), heeft de microsoft adel in 2000 hier duidelijk zijn stek gevonden.
Wat het moeilijkste is voor zere voeten, zijn de afdalingen en het stappen op kasseien of keikoppen. En het moet gezegd, Waals-Brabant kent zeer mooie holle wegen geplaveid met keikoppen in een golvend (dus ook dalend) landschap. Hij heeft geen geluk, onze zere voetenman. Gelukkig krijgt hij op gezette tijden het gezelschap, ook van zijn broer die hem meetroont op naar de volgende kilometer. Even is gedacht om de bezemwagen op te roepen. Sinds het bestaan van de gsm is zulks altijd mogelijk. Maar het verkeerd inschatten van de resterende afstand (het wordt korter voorgesteld, maar niet moedwillig) zorgt ervoor dat we met 10 (pardon 11 - sorry Quarrel) ook zullen aankomen… de ene al frisser en opgewekter dan de andere.
Holle wegen en velden en licht bebouwde straten worden verder doorkruist. Enkele keren wordt de afstand geschat op nog 3 km en op die manier slepen we iedereen mee. De kaart wordt echter verkeerd gelezen en ingeschat, maar een plaatselijke bewoonster toont ons de juiste weg. De Waalse wit rode streepjes zijn minder mooi aangebracht dan de Brusselse. Daarenboven vinden ze er niet beter op dan ook rood lichtblauwe streepjes aan te duiden, kwestie van de GR wandelaars te testen op hun accuraatheid en kleurenblindheid.
De kerktoren slaat vier uur, we komen aan in Ohain. De GR passeert voorbij een auberge restaurant en iedereen krijgt al de smaak van zijn favoriete drank in de mond. (Voor de meeste blijkt dit achteraf Leffe te zijn; we zouden toch eens moeten denken aan sponsoring…) De auberge geeft geen drank zonder eten, we moeten hogerop (weer klimmen) naar het centrum van Ohain waar een taverne is die wel drank schenkt. De dorstige laven is een eerbaar beroep, maar blijkbaar niet op zondagnamiddag. We zitten ervoor te schilderen en uit pure armoe eten we wat mandarijntjes. De ophalers van dienst (Luk en Hilde) worden erbij geroepen om ons van dat droge oord weg te halen.
De mascotte moet nog een onderkomen vinden tot 3 maart 2002. Iemand oppert het lumineuze idee om hem af te geven bij de bakker. Die is zeker open op zondagochtend. Marco, de verantwoordelijke van de mascotte en ikzelf (verslaggeefster) trekken er met ons beste Frans naartoe. De verkoopster vindt het een geweldig idee en zal haar bazen inlichten. Manneke Pis krijgt een ereplaatsje in de winkel en wacht daar (dat hopen we toch) om door ons opgehaald te worden. In ruil voor de gastvrijheid beloven we de ontbijtkoeken te kopen bij MICHEL, patissier - glacier, 11, Place communale, 1380 Ohain op zondag 3 maart te 8u30.
Ondertussen zijn Luk en Hilde op zoek naar de place communale van Ohain. Aangekomen, nemen ze de eerste shift mee naar een café ergens onderweg richting La Hulpe. Bernard wordt met de satelliettelefoon al naar La Hulpe gestuurd, in afwachting van een concrete naam van het etablissement waar we eindelijk onze beloning zullen krijgen… Micheline en Luc wachten nog op hun chauffeur en zullen afhankelijk van diens plannen, ons eventueel vervoegen. De vier overblijvers (Rita, Marco, Mark en Kaat) stappen alvast richting La Hulpe in de ondertussen pletsende regen.
Zondag is duidelijk geen goede dag om een café te vinden. Uiteindelijk wordt de café les sports in het centrum van La Hulpe bezocht door 8 dorstige stapp(st)ers met hond en drie bereidwillige (ook dorstige) chauffeurs. De Leffe smaakt voortreffelijk, de koffie en Chimay allicht ook. De vier soepborden met zoute koekjes worden aangevallen. Wat kan het leven toch heerlijk zijn. Maar je moet soms afzien om dat te beseffen…
Beknopte evaluatie door de deelnemers
De eerste pluimen worden gegeven aan:
Taakverdeling: (is geen vast gegeven, kan in de loop der tijd gerust wijzigen)
Overzicht sponsoring: (voorlopig - kan altijd uitgebreid worden…)
Suggesties laten sponsoren door: Compeed, Leffe, …
Voorstel nieuwe stapdagen:
