<< - home - foto's - >>

Elfde stapmoment Van Ars sur Moselle tot Vic-sur-Seuille - van 1 tot 6 juli 2004 - 125km

Vlinder- en bloementocht met hoopjes kersenpitten

Planning:

don 1/07 tot Bayonville-sur-Mad 18,4 km

Wie: Rita, Micheline, Luc, Danny, Erik, Christian, Marco (2 eerste dagen), Betty en Heidi (3 laatste dagen), Martine, Els, Miep, Mark, Kaat en de honden Nel, Hector en Azou.

1 juli 04: van Ars sur Moselle tot Bayonville-sur-Mad – 18,4 km – 5u40 onderweg

Om 6u45 zit iedereen en alles klaar in de mobilhomes op weg naar Moselle. Na 4 uur rijden, en in de file staan, genieten we van een lekkere koffie in café au lion d’or waar ons manneke ons enthousiast toezwaait. Danny en Marco respecteren onze timing en arriveren even later. Zij hebben een wagen aan het eindpunt gezet! Marco heeft al 15 km in de benen (5u30) en zijn gemist traject ingehaald.

Net nog in de voormiddag (11u20) vertrekken we langs het dorp en bereiken al snel leuke paadjes tussen afgebakende tuinen. Mark, de gids van dienst, wijst ons op de restanten van een Romeins Aquaduct die einde eerste eeuw werd aangelegd voor het vervoeren van water naar Metz. We stappen gezwind langs het dorp Rongueville en bereiken het Bois des Varieux.

Op een open plek met zicht op Metz en aan het Kruis Saint Clement houden we onze eerste picknick. (12u30) Het getsjirp van een krekel, verschillende soorten bloemen, zon en wolken maken het duidelijk: we zijn op vakantie in Frankrijk! Miep en Mark proberen de bloemennamen te onthouden die ze in een boek vinden: slangenkruid (roos knopje, blauw bloempje), blaassilene (wit met veel nectar voor nachtvlinders), vogelwikke (paars) … het is nog maar het begin …en eens iets anders dan het gerechtelijk jargon!

Erik en Christian maken er natuurfoto’s van. Na een uurtje vervolgen we de mooie wandelwegen. We doorkruisen vooral eikenbossen en profiteren regelmatig van vergezichten. Dan weer bevinden we ons temidden van glooiende landbouwlandschappen en bewonderen bloemen en vlinders.

De groep blijft goed samen en vordert aan een goed ritme. Na 9 km sinds de start, bereiken we een leuk Frans dorpje: Gorzé. Tijd voor het bad van Hector aan een openbaar bassin; Nel ziet het niet zitten.

Nog even cultuur opsnuiven op de binnenkoer van de Benedictijnenabdij van 794 (of was het het abtspaleis?) en bij de voorgevel van de Collegiale kerk uit de 11° eeuw. Het dorpje bestaat uit leuke oude huizen en ligt er uiterst rustig bij.

De GR neemt ons mee door het bois de Bayonville. Onderweg kruisen enkele hazelwormen ons pad.

Na een flinke afdaling bereiken we het dorp Bayonville-sur-Mad. De werkdag zit er op, het is 17u! Tijd voor een frisse pint in de ‘Bar tabac – press’. De bijzonder vriendelijke cafébaas wijst ons een plaats langs de rivier Mad om de mobilhomes te zetten en geeft een tip om te gaan eten in het dorp verderop zodat we naar de voetbal kunnen kijken: halve finale wereldbeker Tsechië - Griekenland.

We verfrissen ons in de te kleine badkamer van onze rijdende huizen en terwijl de ene zich tegoed doet aan wijn met chips naast het water, gaan de anderen op verkenning voor eten.

Een weddenschap wordt geopend: 1 euro is de inzet. Wie wint de wereldbeker en met welke score? De winnaar krijgt alles. Bij geen winnaar gaat het naar de pot.

In "la nouvelle Auberge du Rupt de Mad" staat een lange tafel klaar onder de tv. De eigenaar/kok serveert ons een ‘plat typique de Lorraine’: met fromage blanc, sjalotten, look en droge kruiden, aardappelen in de oven met spekjes, porc met sauce moutarde, pizza’s met kaas, spek en uien, paté lapin, saucisson, hesp en sla met mayonaise en te veel zout.

Het smaakt voortreffelijk. De wijn ‘Vin de pays de Lorraine’ is minder; maar het water is lekker. Ondertussen voetballen de Grieken en de Tsjechen. Het wordt 1 – 0! Alleen Micheline en Kaat zijn tevreden; de opbrengst van de weddenschap gaat naar de pot!

De cafébaas geeft zijn ongezouten mening over het voetbalgebeuren: "alles is vooraf beklonken, de Grieken moeten winnen want het zijn daar Olympische spelen; er moet reclame worden gemaakt …" Hij was manager bij de voetbalclub te Bouges en beweert alles te kennen van omkoping en van de illusie van sportiviteit… Hij is nu op retraite en pleitbezorger voor plezier in het leven: wandelen, jagen en de vrouwen goed verzorgen. Getuige van dit laatste is het prachtige vrouwentoilet dat eerder oogt als een speciaal opsmukkamertje met geurflesjes en doekjes en vooral heel proper en gezellig is. Wat niet kan gezegd worden van het herentoilet met de kapotte wc bril!!

Ondertussen zijn zes achterblijvers aan de toog gaan hangen en doen zich tegoed aan de gratis aangeboden digestief. Het wordt duidelijker waarom het vrouwentoilet zo mooi is aangekleed … je weet nooit wat de nacht brengt …

Om middernacht ligt iedereen de slaap te zoeken of al in dromenland en negeert de voorbijrazende trein, de brommers of de klokkentoren.

2 juli 04 – van Bayonville-sur-Mad tot Montauville: 26,4 km – 8u20 onderweg

Om 8 u uit de veren en even later kunnen we in het rokerig maar sympathiek café onze croissants en pistolets opeten bij een verse tas koffie.

Om 10u40 begint de tweede dagtocht. Van Bayonville wandelen we tot Onville om dan het bos in te gaan na een flinke klim. De zon is af en toe te zien, maar wolken dreigen met regen. We vervolgen dapper de weg langs het dorpje Pagny-sur-moselle en bevinden ons opnieuw tussen wijngaarden. Net aan de bosrand begint het te regenen. Alhoewel dit een understatement is. Het giet water met bakken zodat alles wat het water van ons vege lijf kan houden wordt bovengehaald. Het idee van Christian is nog zo gek niet: het is geen zicht een stapper met een grote paraplu maar het is wel efficiënt.

In Prégny stappen we na een trappenweg langs de resten van een burcht uit de 12° eeuw. Het was de voornaamste residentie van de hertogen van Lotharingen, tot Richelieu er een einde aan maakte. Het is privé bezit en een idyllische middaglunch onder een afdak met een grote tafel, kon niet voor ons worden gereserveerd… De zon komt ons gelukkig verwarmen en de natte kledij dampt. Een bewoner verwijst naar een hooischuur om te schuilen. Maar we vinden die niet direct en het blijkt niet nodig.

Even verder vleien we ons aan de rand van een weide langs het zachte wandelpad neer, hangen natte jassen te drogen en genieten van de zelf gesmeerde broodjes. Iedereen droog en voldaan, tijd om voort te gaan! Het is 14u30 en we hebben nog 17 km voor de boeg. De volgende twee uur wordt er flink en bijna in stilte doorgestapt. De streek is weerom mooi, afwisselend, rustig en sereen. Onbekende bloemen worden ontdekt: rolklaver, wilde weit, grasklokje, boslaterus enzovoort.

Oude en nieuwe eikenbomen met of zonder klimop worden bekeken, een hazelworm is niet snel genoeg en wordt in twee gespietst. Het resterend eenzaam staartje kronkelt zich in alle mogelijke banen, maar weg geraakt het niet. De hoopjes kersenpitten die we zowel aan de rand van het dorp, tussen weiden als in het bos tegenkomen, doen ons speculeren over de herkomst ervan. Eén ding is zeker, ze komen niet altijd in de buurt van een kersenboom voor en worden dus getransporteerd vermoedelijk via de lucht.

Twee regenvlagen worden getrotseerd, maar de zon komt onmiddellijk ter hulp en droogt de stappers. Luc ziet er beeldig uit: veel te hoog opgestroopte broek, witte lange benen onder minirokjas en eindigend in stevige stapschoenen …

Een TGV route in aanmaak legt het wijde landschap open en trekt er een enorm litteken in. We moeten over de werf en steken de toekomstige sneltreinroute over. Boswegen worden doorkruist en graanvelden geflankeerd. Het is gezellig en zelfs stil stappen bij momenten. Na een flinke afdaling bereikt de groep Vilcey-sur-Trey, een gewoon Frans dorp zonder veel opvallende kenmerken.

Terug het bos in en verder stappen tot aan het "monument de la Croix des Carmes". We worden stil wanneer we vernemen dat hier in 1915 7000 doden vielen en 22000 gewonden zowel bij de Fransen als bij de Duitsers. Nutteloos bloedverlies in wat nu, bijna 90 jaar later, een prachtig bos is geworden. De loopgraven, verdoken onder het groen en de natuur die hun rechten weer hebben opgeëist, liggen er nog als stille wenende getuigen bij…De borden met foto’s van hoe het destijds was, meer bepaald een ruimte waar oorlog en vuur allesbepalend was, stemmen tot nadenken.

De begrafenisplaats een kleine kilometer verder oogt indrukwekkend: witte kruisen met tussenin witte driehoeken van andersgelovigen… Nog even de laatste kilometer uit de benen persen en de dagtocht zit erop. We bereiken Mauntauville stipt bij klokslag 19u zoals Mark had voorspeld …

Een ‘Bar Tabac presse’ combinatie gazettenkot, kleine kruidenier en café heeft gelukkig nog een aparte ruimte, want de rest is behoorlijk rokerig. Tabak preventiewerkers hebben hier nog veel te doen! We palmen de ruimte onmiddellijk in en ze zullen het gezien hebben: modder en zand vallen van de schoenen, nat hondenhaar kleurt de vloer. Maar ze blijven vriendelijk en serveren een lekker fris wijntje of pint. Er worden psychologische gesprekken gevoerd over drie-eenheid in verdeeldheid en fantasierijke gedachten worden op tafel gelegd. De chauffeurs weten weer niet wat ze hun zelf aandoen… Het wantrouwen ten opzichte van onze schatbewaarder groeit: gisteren werden 20 briefjes van 20 euro uit de gemeenschappelijk kas genomen om te zien of hij het zou merken. Maar tot zover nog niets gemerkt…. Tot Rita hem argwanend maakt en mee gaat betalen …

We besluiten te slapen in het Forêt domaniale de bois de prêtre in de buurt van het Kruis ter nagedachtenis aan de veldslag… De huisgemaakte spaghetti van Rita wordt opgewarmd, douchkes worden genomen, wijn en water gedronken. Het bos WAS heerlijk rustig. We spelen om 23u dat het de volgende dag is, zodat we Danny - die de jaren des verstand eindelijk bereikt (gedaan met de dertigers in onze groep!) - al kunnen vieren en tijdig in de slaapzak kruipen! 20 lekstokken als kado en een vuurpijl die de bosdieren verstoort. Danny trakteert met een fles whiskey Glen Livet van een stokerij waar hij nog persoonlijk is gaan proeven … We halen met gemak de volgende dag. Om 1u geven we ons over aan de nacht en keert de oorverdovende stilte terug.

3 juli 04 - van Montauville tot Rosière-en-Hay – 21,4 km – 6u30 onderweg

Bij stil afwasgeluid van Christian en een frisse wind, worden we deze keer rustig gewekt. Danny en Marco gaan een auto zetten aan het eindpunt en brengen vers brood mee.

Ondertussen wordt de schade van de avond voordien geëvalueerd en opgekuist. Maar niet iedereen verteert het vertier even soepel. Gelukkig is het omringende bos voor uw verslaggeefster groot genoeg en de loopgraven zijn ideale privacy plaatsjes…

Om 10u staan Heidi en Betty aan de kerk in Montauville ons op te wachten. Het weerzien is hartelijk en zelfs emotievol voor ons Heidi. Ook Azou ziet het direct zitten met Nel. Hij moet niet delen met Hector, want die hebben we met Marco uitgewuifd. Voetbal Ganshoren kan zijn kinesist niet missen!

Net als we de tocht aanvatten (10u30), begint het te regenen en zoals gebruikelijk verlaten we het dorp al klimmend.

De regen is gelukkig van korte duur en algauw bevinden we ons tussen goudgeel gekleurde akkers omzoomd door zeldzame boemen. Heidi en Betty zijn al snel ingeschakeld in het benoemen ervan: geel vingerhoedskruid, kaaskruid, … Maar we stappen flink door en passeren het dorpje Mamey.

Om 13u is het tijd voor een eetstop ergens na de ruines van een watermolen die we nauwelijks zien. We leggen ons neer in een weide aan een riviertje midden bespoten netels… (je kan niet alles hebben) en al snel is het platte rust in de zon.

Na een uurtje kuieren we verder door het bos en bereiken akkers bebouwd met tarwe en spelt. De graanschuur van Frankrijk lijkt het wel. Wilde bloemen in alle mogelijke kleuren wiegen naast de golvende akkers zo ver als het zicht reiken kan. Net een Botanische tuin met Mark, Miep, Betty en Heidi in hun nopjes. En Erik dartelend om het ene kunstig kiekje na het andere te kunnen nemen.

We vorderen langzamer dan gisteren, maar het is genieten. Zo ook van het gehucht Saint-Jean dat terecht het "idyllisch Zwitserland" wordt genoemd. Leuke oude huizen, een ezel, een kudde schapen op de roodbruine helling aan de overkant van het riviertje Esch. Een plaats om tot rust te komen, maar wij moeten verder…

Onderweg komen we een zonderlinge oude haagbeuk tegen die kracht zou geven en het bos en zijn wandelaars beschermt, … maar niet de boekjes…. Bij de oversteek van een watertje (na het dorpje Martincourt) valt immers het plantenboekje van Heidi prompt in het water. Azou kan het niet nemen en dus moet Heidi haar voeten nat maken. Gelukkig heeft voorzienige Danny een zeemvel bij om na de voetwassing tot drogen te kunnen komen (zijn haar is dan ook niet lang genoeg …).

We bereiken het dorp Rogéville en kunnen onze ogen niet afhouden van een groepje oudjes die zittend keuvelen met eigenaardige sloef/botten aan. Nog even doorbijten en rond 17u zijn we op bestemming in het doodsaandoende Rosière en Haye.

Het enige café blijkt gesloten en dus zetten we ons neer in de straat voor een van de vele verlaten aandoende huizen, wachtend op de wagens, onder een zwaluwnest… Niet slim want ik word gestoord door een warme vogelstront ... gelukkig van een opgroeiend jong. Vanavond wordt het slapen op de camping te Liverdun (Delattre de tassigny – av. Eugene lerebourg) met ruime warme en propere douches waarin je naar hartelust kan bewegen.

Goed voor het bijtanken van water en ledigen van de wc-potten. De camping doet ons denken aan Jan Bucquoy: camping Cosmos… we kunnen eens andere mensen bekijken en bekeken worden. Commentaar is gratis. De campingbewoners, duidelijk minder gefortuneerden uit de buurt die een vakantie aan hun Moesel verkiezen boven een m’a-tu-vuvakantie aan de Côte d’Azur maken zich klaar voor een plaatselijk feestje.

Danny’s verjaardagsfeestje wordt voortgezet: champagne en taart. De jarige wordt getooid met bloemenkransen en krijgt van het thuisfront een T-shirt met opschriften en stiften. We mogen er ook op kriebelen. Discussie over het avondeten. De jarige mag kiezen: pizza laten komen, eten in het campingrestaurant, zelf koken of elders? Moeilijke beslissing … maar het wordt wat een campingbuur "une petite auberge sympa" noemt.

Onderweg is er even spanning: een weg met straalbezopen Fransen blokkeert de weg. Rustig wachten is de boodschap want de kerels zien er dermate agressief uit dat een kleine vonk wel eens zou kunnen maken dat ook wij in de klappen delen. Gelukkig wordt er enkel gekust en even later is het zoeken, langs de boorden van een quasi verlaten Moezel, naar de aangeprezen tent.

Aangekomen blijkt het een heus restaurant te zijn met sterambities, waar een trouwpartij aan de gang is. Sfeervol is anders, maar gelukkig smaakt het (voor sommigen sober) eten: Dorade au sauce citron, tournedos of Bar flambé. Vuur is er inderdaad … en hoempapa muziek zoals: "zie de boerinnekes hun rokjes draaien" en "le travail c’est la santé".. Maar ons gezelschap is moe en keert rond 23 uur terug. Het feestje op de camping is gedaan, een moto happening even verder viert nog volop. Enkele die verkiezen te voet terug te keren, kunnen er genieten van een Franse versie van Iron Butterflys Inagaddadavida. Je moet het gezien hebben om het te geloven. De gitarist en frontman van dienst roept het duidelijk afwezige publiek op om te komen dansen. Hij kan maar niet begrijpen dat, nu ze toch een gonzesse als zangeres hebben er niemand, op een dronken lederfreak na, interesse heeft.

Micheline ziet het wel zitten en voelt duidelijk de jaren zestig terugkeren.

Danny is voorgoed de dertiger jaren voorbij. Wij dommelen in verlangend naar de stapdag van morgen…

4 juli 04 – van Rosière-en-Hay tot Faulx – 25 km – 7u

Om 8u20 is er beweging en wordt alles weer in gereedheid gebracht. Om 11u vertrekken we richting Liverdun-Haut. We stappen langs velden en akkers, zachte bospaadjes, ideaal voor joggers. De groep is stilzwijgender dan de vorige dagen; nochtans ons Heidi is er terug bij … maar we vorderen goed. We leggen 8 km af in minder dan 1u45!

Via een stadspoort wandelen we het versterkte stadje Liverdun-Haut binnen.

We geven onze ogen de kost en bewonderen nu de stenen gebouwen (kerk, gouverneurshuis, overdekte wasplaats, ..) in plaats van bloemen, landschappen, insecten… Een steile trap mooi versierd met kunstwerken en leuke balustrade brengt ons tot aan het station van Liverdun. We hebben de Moezel opnieuw zien liggen! We zoeken een plaatselijk koffiehuis, maar niets blijkt open.

Dan maar het dorp verlaten en geduldig zoeken naar een zitplaats. Buiten het dorp vinden we wat we zoeken. De eigenaar geeft toestemming om op zijn gazon te eten. Het is hoognodig, want de hongerige stappers begonnen kregelig te worden…

De koffie zullen we uitstellen tot het volgende dorp: Custines. Vooraleer we het centrum bereiken na een mooi bos is het nog enkele kilometers waaronder een stuk langs een drukke baan, over een lange brug die achtereenvolgens de Moezel, de spoorweg en de autosnelweg Luxemburg – Lyon dwarst.

Maar ook in Custines heeft iedereen verlof vandaag. Het gezoek levert niets op.

Dapper klimmen we het dorp uit. We bevinden ons nu in de Lorraine of de streek van de Franse Moezelvallei. Het GR5 boekje spreekt van het Plateau van Lotharingen en we beseffen het maar al te goed. Puffend en moedig overwinnen we de steile helling. De dalende wandelaars moesten het niet zeggen: "c’est mieux de descendre" …

Erik herinnert zich nog levendig hoe hij hier met de mountainbikers enkele jaren terug naar beneden stormde en één van hen er zelfs 70 km per uur uitperste. Pure waanzin maar het typeert de steilheid van de klim voor ons die in de andere richting stappen.

Bovengekomen vinden we een recht pad, wat een oude militaire weg van 14-18 zou zijn. De batterijen worden opgeladen dankzij gedroogde abrikozen, noten en ander zoets. Sommige voeten zijn aan vervanging toe: Christian worstelt met een hielprobleem en de hiel van Micheline oogt rozig en bloot … De verharde weg stapt handig want vrij plat, maar is eentonig en kan dus niet als afleiding dienen voor zij die lijden. Om 18u vinden we de juiste afdaling naar het dorp Faux waar de rode wagen klaarstaat om de mobilhomes op te pikken.

Nu nog een slaapplaats vinden. We kunnen ons zetten aan een parking naast een schooltje en voetbalvelden. Het gras en de ruimte lonken, alsook rijden met Heidis jeep op het voetbalveld. De mobilhomes volgen en we kamperen zoals heuse zigeuners in het midden en stellen ons in kring op.

Na de inspanning, de ontspanning en dus worden drank en eten bovengehaald. Met verenigde krachten wordt het volgende menu geserveerd: Griekse sla, eenpansgerecht van kalkoen met groenten en couscous (die eerst nog een speciale aroma behandeling heeft gekregen).

Het echte Frankrijk voorziet in petanquevelden. De avondactiviteit wordt dus een wedstrijd van vrouwen tegen mannen met te veel drank en te veel lawaai. Maar we amuseren ons geweldig! Moe en uitgelaten, vleien we ons wanneer we geen bal meer kunnen zien rond de tafeltjes onder de nachtelijke hemel. De gemoederen zijn ideaal voor onthullende romances, geheimen en ontspannende massages. Het verborgen nekmassage-talent van Micheline komt nu pas naar boven! Hadden we het eerder geweten!

Langzaam keert de stilte en de rust op het voetbalveld van Faux …de kerktoren slaat 1u.

5 juli 04 – van Faulx tot Gremecy – 20,2 km – 7u30

Om 8u is het al een drukte rondom het voetbalveld: ouders brengen hun kroost naar de kinderkribbe en een werkkamp van jongeren start. Ze schuren een houten afsluiting met weinig overtuiging.

De kadavers van de avond voordien worden verwijderd, gelukkig staan de glas- en vuilniscontainers vlakbij.

Om 10u30 staan we na een klim van 1,5 km terug aan de startplaats op de verharde weg. De ochtendontlasting kan met uitstel worden aangevat… toch voor hen die kunnen loslaten… Enkele kilometers verder slaan we een paadje rechts in met een nieuwe vegetatie die kansen krijgt dank zij het omgehakte bos. Lage braamstruiken produceren onze ochtendvitaminen en geven de nodige suikers.

Bloemen en frisgroen geven het smalle paadje een idyllisch tintje, versterkt door de ochtendzon. Nel heeft werk met het hoeden van de uitgerekte stappersbende en moet regelmatig Azou tot de orde grommen om op de paadjes te blijven.

Driekwartier later bevinden we ons in een open akkerruimte (tarwe) met zicht op het verre Frankrijk en in onze verbeelding zien we de Vogezen. Alleen liggen die Oostwaarts en we kijken Zuidwaarts…

We volgen mooie paadjes tot aan de oude pastorij met hoeve van Blanzey en bereiken een vrij recente woonwijk van het gehucht Moulin. Langs tuinpaadjes en stijgende bospaadjes en mooie veldwegen komen we aan in "Amance" dat op 387 m hoogte blijkt te liggen. De café au lait kunnen we weer op onze buik schrijven. Mooie vergezichten maar geen bar, voorlopig toch niet.

En jong koppel plant het te doen binnen een jaar. Kinderen eten buiten naast de straat onder een parasol die verkeerde verwachtingen opwekt. Het gezin start met een ‘vannerie’ of rietvlechtenzaak en de resultaten worden te koop aangeboden. Het oude huis belooft een gezellig onderkomen voor stappers die brood, wijn of koffie wensen. Wij moeten deze geneugten uitstellen en hopen in een half uur aan de rand van een meer te zitten om gezellig te eten en wie weet een plonsje te wagen. Zeker nu het bloedheet is.

Om 13u20 is er van de beloofde vegetatie (bos en meer) nog geen sprake en dus wordt aan de rand van een klein bosje het lekker Franse brood met Belgisch beleg aangevallen. Versterkt trekken we verder op zoek naar het beloofde water. We vinden het een half uur later. Tijd voor een uurtje siësten naast, langs of verder van het meer.

Zwemmen mag niet maar de koude wind en het bruine water nodigen evenmin uit. Alleen Azou kan het water bekoren en hij zwemt de stokken achterna. Nel houdt het bij geblaf en zenuwachtig op en af geloop.

Na een uur wordt in Oostwaartse richting gestapt onder een brandende zon.

Om 16u10 bereiken we Brin-sur-Seille. Een winkeltje voorziet ons van gekoelde frisdrank of bier dat we buiten opdrinken. Gelaafd steken we het riviertje de Seille over en klimmen over een veldweg onder en prachtige zon en een blauwe hemel met wolken die inspireren. Vanonder plat en bovenaan grillig vormen ze speciale figuren. De boeren zijn aan het dorsen, het graan wordt binnengehaald, de muizen lopen voor onze voeten en voor hun leven. De kerk en de huizen van Atilloncourt kunnen ons vandaag niet echt bekoren, de weidse landschappen rondom onder de wolkentekeningen des te meer.

Nog een 4-tal kilometers over de asfaltweg en we bereiken rond 18u het dorpje Grémecy, pays du Saulnois. Op de trappen van de kerk worden schoenen en kousen uitgetrokken, de laatste koekjes en drankjes genuttigd en wachten we op onze ‘huizen’. We bespreken de volgende stapmomenten en discussiëren over het evenwicht tussen ontspanning en stappen om het doel Nice te bereiken. Er zijn verschillende aspiraties.

Plaatselijke bewoners groeten vriendelijk. De ene ziet geen slaapmogelijkheid. Twee boeren die met dure vrachtwagens en deftige machines elkaar kruisen, slaan een praatje. Miep gaat horen of we de mobilhomes ergens horizontaal kunnen plaatsen. De ene boer wijst op een tennisveld even verderop waar ook een grasveldje ligt. Of we er mogen staan? Natuurlijk, ‘puisque moi je suis le maire!’

Opgetogen omdat er niet meer gezocht moet worden, gaan we te voet tot aan onze slaapplaats en wachten er de wagens op. Het plekje is prachtig: omzoomd door een koeienweide, een maïs- en graanveld, treurwilgen, een overdekte ruimte ideaal voor een windvrij kookplaats en op de koop toe staan de tafels en banken klaar in de avondzon.

Voor de tweede keer moeten we water zoeken voor de mobilhomes. De beide tanks zijn nog maar 1/3° vol. Erik en Christian gaan op zoek naar een bereidwillige watergever. In het centrum vinden ze in een klein zijstraatje een vriendelijke bewoner. De tuinslang die een moestuintje aan het besproeien is, wordt halverwege losgekoppeld (om daarna met veel moeite terug in mekaar te krijgen) en vult de eerste mobilhome. De tweede mobilhome mag ook komen. Een fles witte wijn als bedankje wordt echter vriendelijk geweigerd….

Mark zorgt voor het avondmaal op inspiratie van Erik: charcuterie regionale met sla en vinaigrette als voorgerecht en cassoulet als hoofdschotel. (Niet ideaal voor ons Els of de vegetariër onder ons …) De ingrediënten zijn gekocht in het plaatselijk alimentation winkeltje te Faulx en de verkoper was extra genereus met vlees geweest! Om 21u30 bij een fris windje smikkelen we met smaak van de vleesschotels. Gezellig wordt er nagepraat, maar veel rustiger dan de avond voordien. Om 24u vertrekt iedereen naar dromenland.

6 juli 04 – van Gremecy tot Vic sur-Seille – 13,6 km

De laatste stapdag komt eraan. De koeien loeien ons wakker. Het is een leuk gezicht: vaarzen en kalfjes samen aan de draad staan lustig commentaar te geven op Christian die zijn tentje opplooit en Nel die er tussen wil komen. De lucht is prachtig blauw en helder, minder wind en al redelijk warm. De wagen wordt weggezet en de chauffeurs komen terug met lekkere bruine broodjes.

De zon warmt ons goed op: insmeren en petten op. Drie stappers halen sandalen boven in plaats van de zware stapschoenen. Warre stapt niet mee, dus moeten anderen de sandalen een kans geven.

10u15 klaar voor de start. 15 minuten vroeger!! De routine begint te renderen… Klassiek klimmen we het dorp uit tot op een veldweg. Nel jaagt een reetje op in een speltveld. We zien af en toe een kopje en twee oortjes bovenwippen.

Dan duiken we het bos in. De koelte doet deugd. Spechtgelach, krekels en vogelgezang allerhande begeleiden onze tocht. Er zou een villa Romano in het bos liggen en dus wordt het opgezocht. We lopen er lustig voorbij en moeten op onze stappen terugkeren. Veel soeps is het niet.

Nog 10 km te gaan. Het bos is zo vredig mooi dat we nog een extra rondje lopen. De aanduidingen zijn verwarrend. Gelukkig hebben we echte globetrotters onder ons met kompassen en professionele uurwerken en wordt Oost-Zuidelijke richting opgezocht.

Snel wordt het nieuwe GR5 pad gevonden. We verlaten het bos en kunnen weer genieten van weidse gezichten met goudgele akkers die dansen onder de luchttrillingen. De muesliplaatjes zijn weer niet ver. De zachte paadjes doen de voeten deugd. Een verlaten zonnepet met rugsjaal om de nek te behoeden van zonnebrand krijgt mij als nieuwe eigenares.

Na het zonnebad vinden we rond 13u schaduw in een eikenbos en plaats genoeg om voor iedereen een boom als ruggesteun te geven voor het middageten. Een dutje onder de roep van roofvogels, de specht en ander gezang doet de last van teken een beetje vergeten. Je ziet ze vallen op mens en hond…

14u tijd om voort te gaan. Nu volgen we een leuk smal bospaadje, af en toe belemmerd door omgevallen bomen, maar klauteren doen we nog steeds graag. Nadien lopen we weer in de hete zon langs goudgele akkers met de geur van vers afgereden graan en getooid met ronde of rechthoekige balen. Heerlijk! De bewegwijzering is niet denderend, maar we vinden de weg.

Salonnes wordt bereikt en Azou krijgt een koudwaterbad. Nel kan de koude druppels die haar moeten afkoelen nog altijd niet waarderen. Het dorp is rustig. Een roos woonwagentje blijkt dienst te doen als chambre d’hôte en krijgt onze goedkeurende blikken.

Nog 3,4 km te gaan. We lopen eerst langs een veldweg met te diepe voren…De aarde voelt hard aan voor schrijfster dezer die er onzacht mee in aanraking komt.

Vervolgens nog een steile klimmende holle weg die overgaat in een smal bospaadje. Terug op het asfalt, zijn we bijna in de bewoonde wereld. De eerste huizen van onze bestemming stappen we voorbij, opnieuw de rivier La Seille over en fit bereiken we de "Taverne Lorraine" om 15u35. Koffie, frisdrank en Karlsbrau worden geserveerd. Mark versiert een uitnodiging bij een plaatselijke wijnboer die hem 2 kratten witte en rode wijn verpatst. De couleur locale meenemen als souvenir in afwachting van de volgende stapdagen heet dit.

Dannys T-shirt wordt eindelijk vol geschreven. En ons manneke kan weer naar de tooghangers kijken en hun verhalen aanhoren.

En wat denken de stappers ervan deze keer …

<< - home - foto's - >>