|
|
|
Veertiende stapmoment Van Mittlach tot Evette-Salbert
bij Belfort van
vrijdag 28 april tot en met dinsdag 2 mei 2006
Sneeuwlandschap in de lente en zon in de Vogezen!
Planning:
Dag 1: Mitlach (530) – grand Ballon (1424)
Dag 2: Grand Ballon tot Thann (343)
Dag 3: Thann tot Ballon d’Alsace (1080)
Dag 4: Ballon d’Alsace tot Evette-Salbert (397)
Wie: Rita, Bernard, Erik, Christian, Martine, Betty, Mark en Kaat
En de 3 border collies: Quarrel (13 jaar), dochter Nel (3 jaar) en Wabbe (bijna 2 jaar)
MP II vertelt …(zijn voorganger, het eerste manneke pis is verloren gegaan in Vic-sur-Seuille.. zie vorige verslagen)
Dag 0: 28 april 2006: van Metzeral tot Mitlach – staptijd: 45 min
Eindelijk, ze komen me ophalen!
Rita en Bernard vertrekken al eerder met Quarrel, zodat Bernard een poging kan doen om zijn nachtrust die hij al werkend heeft doorgebracht, in te halen.
De 6 anderen denken ruimschoots voldoende tijd te hebben (vertrek om 10u) om in Evette of Belfort te geraken en de trein te nemen, die ons om 16u33 tot in Metzeral zal brengen.
 |
Het traject vordert langzamer dan gedacht, zeker 20 minuten volledig stilstaand verkeer op de autoweg en de klok tikt alsmaar sneller … Met gsm berichtjes wordt de ongeruste voorpost, Rita en Bernard, op de hoogte gehouden van de vorderingen. De auto’s zullen in Belfort gezet worden, anders wordt de trein zeker niet gehaald. Stress en dat op de eerste vakantiedag!!! |
In Belfort is het zoeken naar het station … 16u27 … gevonden! Martine en Kaat springen uit de auto, grabbelen al het gerief bijeen, sukkelen met hondenriemen en rugzakken. De inzittenden van de tweede auto begrijpen niet wat er aan de hand is … Zij hebben geen stress gekend, want weten niet dat die trein moet gehaald worden … Snel nog de wagens kwijt geraken en sprinten… 16u31 …. iedereen zit op de trein. Oef!
De auto’s blijken op de personeelsparking te staan. Wat nu? Verzetten? Geen tijd voor! Dan blijkt dat de trein een vertraging van 10 min kent, want de conductrice is er nog niet…
De sympathieke treincontroleuse wordt ingelicht. Ze denkt dat het geen kwaad kan, maar zal proberen om uit te vissen wat we best doen. De vraag die de 4-daagse zal achtervolgen, luidt: staan ze er of staan ze er niet meer …??? Maar ze laten de stapdagen niet vergallen door een mogelijke boete …
In Muhlhouse moet overgestapt worden op een trein tot in Metzeral. De trein blijkt vervangen door een boemelbus die via allerlei kleine dorpjes om 18u33 de groep afzet aan een volgende bus. De vriendelijke chauffeur had telefonisch gevraagd om even te wachten, anders moesten ze nog eens een half uur wachten.
Om 19u20 kunnen de ondertussen ontstreste stappers zich klaarmaken voor een stapoefening van 3km tot in Mitlach. Na 45 minuten bereiken ze het dorpje. Ze gaan direct naar mijn gastgezin om me mee te nemen. De heer Robert Meyer is aangedaan en ontroerd. Hij vertelt dat hij amper de tijd heeft gehad in juli vorig jaar om meer uitleg te vragen. Hij was perplex dat ze mij aan hem toevertrouwden. Hij vond het fantastisch dat vreemde mensen hem vertrouwen gaven. Ik had heel die tijd op de televisie gestaan en werd regelmatig bekeken en gekoesterd.
Mijn gastheer wordt uitgenodigd voor de apero in het enige café van het dorp en tevens de bistro van het hotel Valneige. Er wordt gezellig gepraat over de streek en de late sneeuw in de Vogezen die meer dan 1 meter bedroeg in maart, over de toeristen en de economische achteruitgang van de regio door onder andere de betere mobiliteit. (Men gaat veel verder om te skiën, daar waar voorheen de Vogezen werd verkozen.) Foto’s worden genomen en beloofd door te mailen via het hotelinternetadres (soso68380@hotmail.fr).
Om 21u30 kan het avondmaal verorberd worden: soep, backaoffas (spécialité d’Alsace) en dessert naar keuze. Ze doen zich weer eens meer dan te goed, ook aan drank… De serveuse is dezelfde als de barmeid in het café. Ze heeft zich nog meer opgedirkt zodat haar weelderige boezem nog meer geaccentueerd wordt. De mannen genieten en de vrouwen kijken jaloers weg… Zou ze nog willen uitgaan? Plannen had ze wel, maar zonder het te willen, dwarsboomt de groep MP ze. Het wordt te laat…
Dag 1 - 29 april 2006:
Mitlach (530) tot Grand Ballon (1424) – onze staptijd: 7u50 (boekje 6u20)
Om 8u aan het ontbijt. Kaat beleeft op het vroege uur de schrik van haar leven wanneer Wabbe beslist om een grote vrachtwagen die het dorp binnenraast te lijf te gaan… Ze (de hond natuurlijk) heeft het gemunt op de grote banden. Gelukkig moet de chauffeur in de straat zijn vracht lossen en vertraagt hij. Het jong viervoetige geweld komt vol enthousiasme terug naar het baasje. Aanlijnen is de boodschap!
Het weer belooft goed te worden, zon, niet te koud, wel veel wind.
|
Ik zit veilig in de rugzak van Mark. Betty’s rugzak wordt vakkundig rechter getrokken. Na een groepsfoto wuift de groep MP-ers Robert uit of is het omgekeerd? De eerste klim uit het dal kan beginnen. De GR 5 kiest al snel een leuk paadje door het bos en duwt ons naar boven. Onderweg staan originele houten wegwijzers waarop in grote letters GR5 gegrift staat. Rustig maar zeker worden de spieren opgewarmd en de kuiten getest op hun kracht. Langs zachte paadjes of steile wanden op zigzaggende stenen wegeltjes, worden de Vogezen verkend. Onderweg probeert Erik de werking van de hoogtemeter aan Bernard uit te leggen… We bereiken spoedig de sneeuwgrens en kunnen de meegebrachte stapstokken appreciëren. De doffe sneeuwstapgeluiden vergezellen het achttal. Twee mannelijke doorwinterde stappers volgen dezelfde weg. Ze hebben hun plannen moeten wijzigen omdat er nog veel te veel sneeuw ligt. Dat belooft voor onze tocht… |
 |
Boven op de col du Herrenberg (1186m) krijgen we een prachtig zicht over de vallei van de Thur. De tocht voert ons langs de crête des Vosges, maar wegens teveel sneeuw, moeten we op onze passen terugkeren. Het zou te gevaarlijk zijn. Even nemen we een steil stukje ‘tout terrain’ om op een parallelle weg te komen. Ook de Quarrel slaagt hierin! Het is jammer, het Rekenhof zal in juli de groep MP op dit stukje even moeten vertegenwoordigen.
Rond 12 u vleien we ons neer om te eten, op een groen zacht stukje, hoog in de Vogezen. De zon verwarmt, de wind is even gaan liggen. Op deze hoogte, ver van de beschaafde wereld, (… denken we), kan Mark via de gsm de radio beluisteren…
Een stop van een half uurtje is genoeg om ons volledig af te koelen. We stappen verder langs de kam en genieten van de vergezichten met groene, bruine en witte tinten en af en toe geel van ontluikende paasbloemen. De col du Hahnenbrunnen (1190m) wordt bereikt. Het weer blijft prachtig en zorgt voor heldere vergezichten. We zien in de verte de Grand Ballon en vragen ons af of we die ooit zullen bereiken … De nieuwe blauwe zonnebril die Bernard in de sneeuw vindt, komt goed van pas.
De GR 5 is niet altijd goed en gemakkelijk te volgen wegens sneeuw en slechte aanduidingen. We dabberen door sneeuw en zakken even later in de modder in de buurt van een ondertussen verlaten skioord. Maar het toeristische Markstein (1200 m) draait nog en we kunnen de glazen koepel café (annex aan het hotelrestaurant Wolf versierd met alle mogelijke afbeeldingen van wolven) niet zomaar voorbij stappen. Koffie en ‘tarte au mirtille’ worden met smaak verorberd, terwijl de stappers zachtjes gaar koken achter de glazen zonnige wand.
 |
15 u, Quarrel geeft het ritme aan. We moeten ons reppen! Niet slecht voor deze oude van dagen. Nog 2 u stappen volgens het programmaboekje en dit onder een heerlijk zonnetje. Het is even genieten, maar de spieren worden stram en het parcours is niet vlak! Betty voelt de knieën … dat voorspelt niet veel goeds. De Ballon lacht ons nog steeds toe vanuit de verte… al komt hij langzaam (té langzaam) dichterbij. Onderweg zien we mooie bloemen, sneeuw, stokken om te gooien naar Wabbe en Quarrel. Nel doet ook af en toe een poging… Op de col du Haag (1231 m) ontmoeten we andere wandelaars en worden weetjes uitgewisseld. Even is er nog discussie of we de gewone weg volgen, dan wel de GR5. Stijgen is in ieder geval de boodschap! Onduidelijkheid over het waarom van de discussie en slechte communicatie, blijkt achteraf. |
De hele groep volgt dan maar het GR5 teken door de weide, omhoog door sneeuw, over kleine smalle paadjes en tussen leuke oude eiken. Betty zou liever de kortste weg nemen maar de leider (de groep dus) is onverbiddelijk: we volgen de de GR5, wat er ook gebeure…Achteraf zal blijken dat ze, via een stuk straat sneller bij de eindbestemming was geweest. Maar ze bijt door, zij het zeer tegen haar zin.
Een moeilijk stukje sneeuwmuur brengt Quarrel in moeilijkheden, maar de jongen boogt op zijn ervaring en op een kreet van Bernard. Hij en zijn baasjes sluiten zich al snel terug aan bij de groep.
Zwoegend stap voor stap naderen we de Grand Ballon. Boven is het genieten (voor de die hards onder ons..) van ongelooflijk prachtige vergezichten. We denken zelf de Alpen te zien… van op de uitkijkpost. De ijskoude wind jaagt ons naar beneden. Betty haar kaarsje is uit, de 7 andere kaarsjes branden nog flauw. Nog een laatste sneeuwlaag over en naar beneden en daar wacht op ons het oude "hotel du Grand Ballon". Het blinkt in de zon en is prachtig gelegen. We worden geïnstalleerd op de 2° verdieping. De stapschoenen worden beneden uitgespeeld en kunnen daar drogen. De 3 honden zijn eveneens uitgeteld en leggen zich prompt neer.
De beloofde 2 u volgens het programmaboekje zijn er 3 u 20 geworden … 8u30 is de groep onderweg geweest, min een uur stoptijden, dus 7u50 i.p.v. 6u20 volgens het boekje… Maar het was weer eens de moeite!!! Volgens de meter van Erik hebben we 1410m geklommen vandaag!
De oude kleine slaapkamertjes geven rust en de gelegenheid om te stretchen en terug op adem te komen. De gemeenschappelijke douches een verdieping lager zijn lekker warm en gerieflijk. Meer moet dat niet zijn!
In een afzonderlijke bibliotheekkamer van het hotel op de benedenverdieping sijpelen de stappers een voor een binnen. Betty, Rita en Martine halen grove middelen binnen om op adem te komen: een warme rum of grog… Bernard nipt van de whisky en de rest houdt het sober met muntthee of plaatselijke witte wijn.
Om 19u30 schuiven we aan tafel en genieten van de karaf koele vin de pays d’oc.
Drank inspireert tot overpeinzingen en Bernard vraagt zich af wat de MP tot Nice stappers aan pharmacie meesleuren…? Het wordt een indrukwekkende lijst:
Ze doen goede zaken, die apothekers!
De appetijt is er in ieder geval niet door geminderd. De stappers doen zich tegoed aan de plaatselijke paté met groenten en het hoofdgerecht specialiteit van Elzas: beckaoffas. De kok Richard had de intentie om fier dit gerecht uit te leggen, maar Betty snoert hem krachtdadig de mond… Ze heeft er duidelijk geen zin in. De stoofschotel van vandaag smaakt meer naar kruidnagel en er zijn meer aardappelen in en minder vlees, dus minder restjes voor de honden. De meningen zijn verdeeld over de rangorde: gisteren krijgt 4 scores, vandaag 3 en Christian bevindt zich in onverdeeldheid. En dan volgt een heerlijk dessert naar keuze: kaas, rabarber of myrtille taart of appelstrudel.
De sereniteit aan tafel wordt verstoord door de verschijning van een roofvogel die op een steenarend lijkt. . De kok weet niet wat het is, wel dat het er is. Een steenarend zal het wel niet geweest zijn, een biddende roofvogel wel die ons doet wegdromen en denken aan ongeziene natuur op de top van de (Europese) wereld . Nog koffie en thee en ons wakker houden tot een convenabel uur om te mogen slapen. Betty is ‘meurg’ ( murw ) of groggy … en het is nog maar 21u…
Het hotel is een aanrader, Richard ( la cage aux folles - al zal dit hem onrecht aandoen) runt de zaak met een stel Chinezen en Fransen die het de gasten zeer naar hun zin maken.
Dag 2 - 30 april 2006:
Grand Ballon (1424) tot Thann (343) – staptijd: 5u20 (volgens boekje) – 7u30 onderweg
Het ontbijtbuffet smaakt overheerlijk: huisgemaakte jam van o.a. rozenbottels, cake, fruitsap, kazen, charcuterie, platte kaas, koffie, thee, … voor elk wat wils, lekker en vers.
|
Om 9u37 staan we gepakt en gesnoerd klaar. Enkele hindernissen nog nemen: Rita (onder de Panadol) reserveert voor het Rekenhof (net op tijd, want slechts 1 kamer voor 3 nog vrij…!), waterzak van Mark die leegloopt wegens slecht toegedraaid, Erik die na 300 m vaststelt zijn stokken te zijn vergeten … Maar het zonnetje en het rustige briesje zorgen ervoor dat we fris en monter vertrekken. Vandaag mogen we dalen … Vrij snel verlaten we het asfalt en langs de afgebroken teleski volgen we de tijdelijk afgedankte skipiste. Het roodwit is niet meer te bespeuren, maar kaart en kompas doen hun werk. We dalen langs de boerderij (ferme-auberge du Ballon) verder richting zuiden en bereiken de col du Fristacker (940 m). Het paadje kronkelt langs bosrijke flanken en zacht glooiende hellingen. |
 |
Rond 12u zoeken we een zonnig eetplaatsje en genieten van alle soorten toespijs en brood of beschuiten. Het zonnetje schijnt maar flauw en al snel zijn we afgekoeld.
Een korte klim en we bereiken de col du Siberlach (900 m) waar het nationale kerkhof te bezoeken is ter herdenking van de talloze gesneuvelden (30.000) uit de eerste wereldoorlog. We houden er symbolisch even de adem in, denken aan de tijd van toen en de tijd van nu en vervolgen langzaam maar zeker onze stapdag.
Het roodwit duwt de stappers terug het bos in (de koffie en het dutje zal voor een andere keer zijn…). We stijgen maar vooral dalen langs leuke boswegels. Geur van BBQ aan de rand van het bos wekt de speekselklieren, maar het is niet voor ons. Het bos wordt verlaten en de route brengt ons via de straat langs een alpenweide met mooie oude bomen tot aan de refuge de Molkenrain (1094m). Een steile maar korte klim nog over de weide met dorre door de bliksem verschraalde bomen en een prachtig zicht op de omgeving. En vanaf dan is het zakken langs een mooi zachte paadje, maar niet zo best voor de knieën van ons Betty.
 |
Aan camp Turenne (909m), een belangrijk oord ooit voor Franse militairen, spreekt een bijzonder enthousiast en gemotiveerde wandelaar ons aan. Hij wijst op de kaart een uitkijkpunt dat meer dan de moeite waard is. Zijn aanmoediging en enthousiasme werken aanstekelijk. Vooral wanneer hij suggereert om daar een korte rustpauze te houden. Ondanks de vermoeidheid en het nog te verwachten traject, kunnen we er niet aan weerstaan. Het is nog een 5 min lopen en inderdaad, we zien de Grand Ballon met parapounts rond (toch voor hen die nog heel goed zien..) en Thann in de diepte. Het zicht is grandioos en het zonnetje verwarmt en kleurt de bleekhuiden. De stilte van de rustenden wordt verstoord door het vogelgezang en het nog uitnodigende traject. |
Na 15 min klimmen we van de uitkijkpost en keren terug op onze stappen. De GR 5 vervolgt zijn tocht in zuidelijke richting via de westelijke flanken van de Glaserberg, de Baecherkopf en zo langs de Ertzenbachkopf tot de col van Grumbach (580m).
Theo flitser blijft experimenteren en kiekjes trekken van bomen, bloemen, takken en andere details of natuurlijke composities. Ze nemen tijd in beslag en dus hinkt hij regelmatig achterop. Geen probleem voor ons, enkel wanneer we de kaart nodig hebben. Daarom dat hij nog mee mag ….
Op een bank nog geen half uurtje van de vorige stopplaats, wordt opnieuw halt gehouden. Wabbe vindt het nodig om twee jongelingen schrik aan te jagen. Betty krijgt verzorging voor een opkomende blaar. Ze leert Dafalgan kennen en het gebruik van 2 stokken en van een knieband… of die nu helpt of niet. Stilzwijgend en dapper stapt ze verder, maar haar gewrongen gezicht spreekt boekdelen…
Dan maar verder richting Thann. Op een open plekje in het bos, place des Canaries (674m), onder de hoede van de onthoofde Heilige (kapelleke) , wordt een berichtje achtergelaten voor de volgers van het Rekenhof. Als ze het meebrengen, wacht hen een beloning! (opdracht 1)
Nog een laatste inspanning tot aan de chateau de l’Engelbourg (445m). Deze ruïne met zijn omgevallen donjon krijgt "het oog van de heks" aangemeten. Van daar heb je een mooi zicht op Thann, maar niemand heeft moed om die 30 m te stijgen, want de weg wijst naar beneden.
Onderweg worden de natuur- en stapgeluiden langzaam maar zeker verdrongen door menselijk lawaai. De stad doet bosgeluiden en stilte vergeten. Naarmate we dalen, stijgt de warmte en ook de voetjes beginnen branderig aan te voelen. Het moet zondag zijn: we komen uitgedoste families tegen, al dan niet met hond, en besprenkeld met alle soorten parfums… Onze drie bordercollies hebben succes. Het is ook een grappig gezicht: bompa met dochter en een jong onstuimig geweld dat fietsers, motors en zelfs vrachtwagens wil aanvallen en dus meestal aangelijnd wordt…
Rond 17u bereiken we Thann (343m). Het is eens iets anders door steegjes wandelen, huisjes kijken, de rivier via een brug oversteken en het oog van de heks op ons voelen. We vinden gemakkelijk ons hotel Molkenross gelegen aan het station. Vooraf worden we nog getrakteerd door plaatselijke would-be-circusartiesten op acrobatie met motor (op 1 wiel) en het noodzakelijke lawaai.
Het hotel is proper en oké, de inrichting niet direct onze stijl, maar goed. We verkennen nog het stadje. We betalen en steken een kaarsje in brand voor Betty’s knie in de mooie gotische kerk. De spieren en de inspanningen worden beloond met een plaatselijk biertje in het café ‘Brasserie de la demi lune’.
|
Rond 20u mogen we aan tafel aanschuiven… Het menu wordt met veel enthousiasme aangekondigd: Beackaoffa! (voor de derde keer…) We hadden op voorhand Betty gevraagd om verwonderd te kijken en te doen alsof het nieuw voor ons is. De bazin vertelt fier over dit gerecht dat 4u30 in de oven smoort en stoomt met varkens-, runds- en schapenvlees, wortelen, uien, prei en aardappelen, gekruid met peper, zout en tijm. (Nu begrijpen we waarom Richard gisteren rond 17u naar Rita belde en vroeg of we zijn hotel zouden bereiken. De schotel moest de oven in.) In de zomer maken ze een dergelijke stoofschotel met vis… De schrijfwijze kan op drie manieren: Beackaof (oud Elzas), Backaoffa (naar de boulanger en oven: vroeger zetten de vrouwen deze schotel in de warme oven van de bakker terwijl ze gingen kleren wassen) of Bkof (voor de moderne afkortingen). Honger doet eten, zelfs al is het de derde keer! Erik vraagt: "vous n’avez pas un plat qui n’est pas de la région ? » … |
 |
De vrouw des huizes spreekt een naburige gast in het Engels aan… het klinkt schitterend en inspireert ons tot het oprakelen van het programma ‘Aloo aloo’. René is niet ver… "you stupid woman"… Het eten geraakt niet op. Er is nog veel over en Martine vraagt een doggy bag… de bazin is er niet blij mee…maar we betalen al 5 euro per hond!
De beoordeling voor de schotel van de regio: eergisteren 2, gisteren 2 en vandaag 4 punten!
Wat het dessert betreft, met ruim 1000-enden smaakpapillen voorsprong, wint Richard het! Ook wat betreft de gezelligheid van het hotel.
Moe en voldaan kruipen we vroeg (22u) onder de dekens, want morgen wacht nog een flinke stapdag!
1 mei 2006: van Thann (343 m) tot Ballon d’Alsace (1.247 m)– onderweg: 10u40 – 1585 m gestegen – van afdalen hebben we geen statistieken…. Jammer!
Om 8 u zitten de stappers aan het ontbijt, overtuigen Betty om een pijnstiller te nemen en berekenen hoeveel eten er nog is voor de middagpauze. Om negen uur staan de acht en drie honden gepakt en gezakt op straat, de stapstokken in de aanslag. De dag van de arbeid zullen we in onze gedachten herdenken …
Slechts enkele 10 meters moeten op het asfalt afgelegd worden, want al snel wordt het stijgend pad een zachte bosweg die ons op 20 minuten tot aan de col du Staufen (474 m) leidt. Een oudere wandelaar die even voor Erik wordt aanzien, vertelt dat hij dagelijks zo’n 3u per dag sport (wandelen en fietsen). Hij ziet er fit uit! Dat geeft hoop voor de toekomst!
Voorbij de plaats ‘Roi de Rome’ vervolgen we de bosweg en bewonderen (althans de kleine achterhoede) de eigenaardige eik met 6 stammen. We houden een korte adem- en plaspauze op het Plan Diebolt-Scherer (625 m) en de klim die wordt aangekondigd in het boekje: "parcours escarpé…" wordt moreel voorbereid. Puffend werken we ons naar boven tot aan de col du Hundsruecken (748 m). Erik mijmert of ijlt: "allemaal aan de hond trekken…" Op dit stukje weg bevinden zich veel wandelaars. Het is inderdaad een verlofdag en mooi weer, ondanks een koude Noordenwind! De paadjes zijn leuk, smal en zacht, in een bosrijke omgeving. De magen beginnen te knagen, maar de koude wind houdt de groep tegen om zomaar ergens neer te strijken. We koelen inderdaad te snel af. Op de col du Rossberg (1100 m) lonken we naar ferme auberge du Rossberg, maar het is niet bedoeld voor externe gasten. Dan maar verder over de weidse weiden en Bernard ontdekt de refuge van Ski Club Sportif de Muhlhouse, waar we onze lunch op het terras mogen nemen. Het eten, dat vandaag uiterst gevarieerd is samengesteld, smaakt. Maar de koude wind doet ons verlangen naar een soepke en zorgt voor het afdwalen van de gedachten naar het menu van vanavond… Als het maar geen Beackaoffa wordt!
Het uitzicht is fantastisch; we zien de grand Ballon als een kleine bol in de verte. Het is druk in deze buurt, overal rondom zien we minuscule groepjes wandelaars. Quarrel moet enkele malen teruggehaald worden, om een of andere reden dwaalt hij af naar andere wandelaars.
Na een half uur vervolgen we het pad dat ons over weilanden naar boven leidt en door de hoogte komen er terug sneeuwplekken om over te steken. Het uitzicht blijft grandioos. Voorbij de ferme auberge Belacker (979m) kiest de GR 5 een leuk paadje door een weiland dat op de flank van de helling loopt. Schapen zouden er moeten grazen, maar ze zijn niet te bekennen. We vorderen en proberen niet aan de lengte van de dagtocht te denken. Het is in ieder geval prachtig!
 |
Aan de col du lac des Perches (1070m) moet Quarrel gered worden. Hij schuift de afgrond in en kan zich pas na enkele meters tegenhouden. Bernard redt de jongen en we zetten de tocht verder. Het smalle pad loopt op de hoogte rond het smaragdgroene meer in hartvorm. De GR5 omringt het meer en neemt ons verder over de col en over sneeuwstukken. We doorkruisen oude eiken- en beukenbossen bedekt met donker groene mossen. Onderweg tankt Bernard bronwater. Om 17u bereiken we de col du charbonnière, … nog 3u voor de boeg. Het blijft prachtig, maar zwaar. In een oud stuk bos met afgekapte dikke eiken, houden we even halt voor drank, snack en sanitaire stop. Erik krijgt kramp en moet zich even plat neerleggen, maar het lukt terug. Zou het van het water komen? We betwijfelen het sterk. |
Het pad doet ons stijgen en dalen, af en toe is het moeilijk begaanbaar en moeten we klauteren over rotsen. Betty haar kaarsje is ondertussen uit. De knie en vermoeidheid eisen hun tol, ondanks het kaarsje in Thann… Ook de hondjes leggen zich onmiddellijk plat wanneer ze de gelegenheid krijgen, behalve Quarrel dan, want zijn stramme spieren vinden het beter om te blijven staan dan te gaan liggen en terug te moeten opstaan.
Om 18u30 zien we de ballon d’Alsace, maar in het boekje staat dat wanneer er nog sneeuw ligt, het GR5 pad gevaarlijk is. De eigenaar van de gîte wordt via gsm gevraagd naar zijn mening: met koorden moet het goed lukken… het is te doen. Maar er klinkt twijfel. Hij geeft een alternatief, we moeten de blauwe bol volgen: "tour du ballon d’Alsace".
De groep denkt verdeeld: (1) de korte moeilijke weg met risico dat niet iedereen boven geraakt (vooral Quarrel roept zorgen op) of (2) langer maar met minder risico via de tour du ballon? Sissies of voorzichtig? Wie zal het zeggen wat we waren…? We kiezen voor het tweede… de lang verwachte ballon d’Alsace zal voor een ander seizoen zijn!
De blauwe bollen zijn niet zo gemakkelijk te volgen: soms stijl of glijden we uit op de sneeuw. We wijken bewust van het eigenlijke pad af. Erik bekijkt de kaart en vermoedt dat als we de berg beklimmen we zo bij de auberge terechtkomen. Kaat mag voorop gaan en geniet van de vrijheid en de klim over rotsen, over water en sneeuw recht omhoog richting baan waar ons nachtverblijf staat. De stappers verschijnen een voor een op de groene vlakte die uitgeeft op de straat. Het is een sereen beeld … vermoeide mensen die zichzelf stap voor stap richting eindbestemming slepen bij een avondzon. Om 19u45 bereiken we de auberge du ballon d’alzace. De ontvangst is verrassend, niet in het minst door de uitbaters die ons vrij onverschillig aankijken. Is dit eigenlijk wel de gite waar we net naar gebeld hebben? En inderdaad, we zijn niet in de door ons gereserveerde auberge Langenberg. De honden zijn uitgeteld, wij ook. De baas belt zonder dat we het vragen naar zijn collega-concurrent en spreekt af dat ze ons ophalen met de wagen. De frisse pint smaakt voortreffelijk na ongeveer 26 km stappen in sneeuw en vooral over berg en col. We zijn fier op onze prestatie!
Een koppel uit Nederland hoort ons praten over de GR5 en spreekt ons aan. Zij zijn vandaag eveneens in Thann vertrokken om 7u en om 17u toegekomen. Het laatste stuk was moeilijk en zwaar, maar gelukkig maar een 300 m over de sneeuw. Ze klinken in ieder geval zeer enthousiast over de GR5 die ze volgen.
Twee jonge mannen elk met een terreinwagen rijden ons snel naar de auberge Langenberg. Te voet zou het slechts 20 min stappen zijn, maar die kunnen er niet meer bij! De ontvangst is bijzonder koel.. we waren precies beter af in het eerste. De familie Flodder lijkt ons op te wachten. We worden begeleid naar een slaapzaal op de 2de verdieping voor 8 personen. De douche is niet meer wat ze geweest is en het warme water aan de lauwe kant. Maar we zijn binnen en de stapelbedden ogen aantrekkelijk!
Om 21u zitten we aan tafel in de rookvrije auberge: "ici à l’auberge il n’y a que la soupe qui fume!" De muren zijn versierd met oude materialen zoals grote sneeuwraketten van ettelijke jaren geleden, een boomzager en ander ondefinieerbaar gerief van weleer.
We blijken de enige gasten te zijn. Er is nog een grote tafel met familieleden die een verjaardagsfeestje houden en gewacht hebben tot wij toekwamen. (Vandaar hun slecht humeur daarstraks… maar dat blijkt gaandeweg te beteren, ook ten opzichte van ons.). Zij krijgen choucroute geserveerd. En later op de avond krijgt de zoon een echte sabel als geschenk.
|
Eerst krijgen we champignonroomsoep. En dan is het spannend wachten op het hoofdgerecht. We toasten met de koele pinot noir op ons en vooral op Betty en Quarrel. En dan … juist… Bkof van het huis! Deze is plat gekookt… hoe zou dat komen? De eindscore voor de Bkof is: Mitlach 1, Richard 2, Thann 3 en Ballon 2. Thann wint! Het dessert smaakt eveneens: tarte au myrtilles, tarte au rabarbe et mérinque ou tarte au framboise of een stuk kaas. |
 |
We zijn uitgeteld na deze smakelijke maaltijd en trekken allemaal tegen 23u naar boven. Het is snel rustig op de kamer …De nacht is donker en ijzig stil … buiten de menselijke slaapgeluiden… ’s Nachts wordt er nog opgestaan voor een plaspauze, maar sommige horen hier niets van. Zo moe is ze… en de quiesbollen zijn efficiënt.
2 mei 2006: van naast ballon d’Alsace (+- 1100m) tot Evette-Salbert (397m) – staptijd: 6u26
Rond 7u30 stappen enkele elegante stappers (althans een poging tot) naar buiten om de stramme spieren terug soepel te krijgen en de hondjes even te luchten en te laten plassen. Niet simpel! Ook de honden zijn niet echt enthousiast om terug op stap te gaan…Om 8.30uur zitten we aan het ontbijt en genieten van heerlijke koffie of warme chocolade, van het chocoladebroodje, van brood met confituur ... uit potjes.
Rond 9u staan we in de ochtendzon gepakt en sommigen beplakt met compeed, klaar om te vertrekken. Maar in welke richting? Met drie wijzen ze een andere kant aan, twee hebben het gevraagd, één volgt de kaart, een ander zijn oriëntatie… Bernard verstaat niet goed hoe wij al die stapdagen de weg hebben gevonden?
 |
Algauw wordt het roodwit teruggevonden. We stappen over verlaten en ‘versleten’ skipistes in de blinkende sneeuw bij ochtendzon. Een zonnebril is geen overbodige luxe. De gisteren ontmoete Nederlandse GR5 stappers gaan ons voor. De omgeving is weer prachtig: weidse zichten, sneeuw en groen, bomen en grasvlakten, zon, hoogten en dalen, … We stappen langs de plain de la Gentiane tot voorbij de ferme du Wissgrut (1080m) om dan het bos in te duiken. Het oude bos oogt kleurrijk. Het pad dwingt ons naar beneden tot aan de col du Chantoiseau (918 m). Daar vinden we Els en Joris uit Eindhoven terug die net hun rustpauze achter de rug hebben. |
Ze vertellen dat ze een groep reeën hebben zien wegspurten. Onze honden zorgen ervoor dat wij dat niet zullen meemaken, vrezen we. De frisse Hollandse inspireert enkele MPers om zich ook in zomers tenue te zetten. Kuiten worden ontbloot… De ‘abri’ krijgt nog een graffiti erbij, een berichtje voor onze drie nakomers. (rara wat staat er? – opdracht 2)
De GR5 volgt verder het bospad. Onderweg ligt de weg gebarricadeerd door een grote omgevallen beuk. De acht stappers laten zich er samen voor fotograferen dank zij de techniek van de ontspanner… Het pad daalt verder en langzaam, maar genoeg om het te voelen in kuiten en knieën. Er zijn er die stevig afzien, ondanks de Dafalgan… Onderweg langs de col du Mont Jean en kijkend naar de Jura in de verte, gaat het gesprek over het trainen van het geheugen, o.a. door het spelen van Sudoka. Spieren moeten geoefend blijven!
|
We merken de eerste tekenen van beschaving: hondengeblaf, huizen, vijvertje …. We komen aan in Giromagny (470m). Plaatselijke bewoners wensen ons een goede stapdag toe. Ze zien meer stappers passeren, dat is duidelijk. De weg daalt verder tussen de huizen, tuinen en bermen staan vol lentebloemen. Een helgroene omhaagde grasvlakte nodigt uit tot middaglunch en uitrusten. De restjes worden boven gehaald en smakelijk verorberd. Mark vindt het nodig om de plaatselijke bakker te zoeken en vers brood te halen… wanneer hij terugkomt ligt de groep voldaan te genieten in het zonnetje. Eriks uurwerk piept vandaag te laat: we hebben al gegeten om 12u31. Er wacht ons nog zeker 3u stappen. De rust heeft deugd gedaan. Betty ziet het weer even zitten om verder te gaan. Maar de knie en de hondjes zien dat minder goed zitten… |
 |
Rond 13u passeren we een bushalte in het centrum van het dorp. De bus naar Belfort komt zo. Rita, Bernard, Betty en Quarrel offeren zich op om de bus te nemen en de auto’s op te halen en tot in Evette te rijden. Staan ze er nog of staan ze er niet meer? Boete of niet? Dat zijn vragen waarop we straks een antwoord krijgen!
Toen waren we nog met vijf… voor het laatste traject van dit zonnige stapmoment. De Gr 5 voert ons het dorp uit langs een grasveldje met enkele geiten die dringend gemolken mogen worden…
Het is gedaan met de Vogezen. Die laten we nu achter ons liggen. Jammer, maar het is prachtig geweest. Het landschap is nu totaal anders: meer glooiend, weiden en vooral de rode aarde valt op. We krijgen nu een mooi zicht op de Jura die lonkt voor het volgende stapmoment… Het laatste stuk trekt Zuidwaarts langs dorpjes, dus stappen op asfalt en huisjes kijken. Ook de brievenbussen zijn soms het bewonderen waard: vb. kaas met gaatjes met een muisje dat komt piepen. We wandelen langs de kerk van het dorp La Chapelle-sou-Chaux (416m), even later komen we langs enkele vijvers en kruisen een boszone. In het natuurgebied bij Evette-Salbert stappen we tussen twee vijvers. Bezoekers genieten er van de zon, de ruimte en het water. Wij stappen ijverig voort. Rond 15u40 bereiken we de auberge du Lac. We kruisen het sympathieke koppel uit Eindhoven dat al fris gedoucht een cafeetje opzoekt. De auto’s met hun bestuurders staan ons op te wachten. Er was geen boete, geen wielklem op de verkeerd geparkeerde voertuigen in Belfort. De regelmatig gestationeerde wagen van Bernard werd echter gemolesteerd: het slot langs bestuurderszijde werd geforceerd, maar men is niet binnengeraakt.
De frisse pint kunnen we niet drinken in Evette. Het etablissement is momenteel even gesloten. Oef, nu mag ik eindelijk uit die muffe rugzak even mee genieten van de omgeving. Wanneer de patron van de auberge du lac (Estelle Rucklin) de lege glazen van de ‘chauffeurs’ ophaalt, word ik prompt in haar handen geduwd met de vraag of ik er mag verblijven tot in augustus? Ze reageert heel enthousiast. In haar geboortedorp ergens in de Alzace staat ook een manneke pis, maar een groot. Ze is blij met deze kleine jongen. Ik weet niet of ze me zal willen laten gaan …
Om 16u vertrekken we via Tillot huiswaarts …
De statistieken van vandaag: in totaal 190 m gestegen (het dalen wordt niet opgeslagen), 6u25 gestapt.
En wat zijn de indrukken van het volledige stapmoment?
Christian: Van ballon naar ballon; van Beackaoffa tot Beackaoffa…
Bernard: Een chance dat ik goed getraind was om met die diehards mee te kunnen!
Betty: ik stem voor Richard. Ik versta nog altijd niet hoe ik er geraakt ben!
Erik: we gaan voor de beackaoffa en de ballon laat ik voor de diehards.
Mark: De Vogezen uit, de lente ingestapt. Soms bekaf, altijd Beackaoffa, maar het was schitterend. Ik zeg u ma da!
Martine: Diep gegaan voor hogerop te geraken. Viva de Beackaoffa!
Rita: altijd moet ik kiezen… idem mag niet.
Kaat: geen druppel regen in de Vogezen, ploeteren in de sneeuw en genieten van de kleine paadjes langs bergflanken. En Quarrel en Betty, die verdienen de medaille van verbijten en volharding!