|
|
|
Twintigste stapmoment van
Larche naar Nice van
zaterdag 13 augustus tot en met Dinsdag 23 augustus 2011
Zwetend over de Alpes-Maritimes door de Vallée des Merveilles
11 stappers voor de laatste etappe: Betty, Christian, Danny, Erik, Heidi, Kaat,
Luc, Mark, Martine, Micheline en Rita.
Planning: zie tabel achteraan
Vooraf
Micheline, Danny en Rita treffen de voorbereidingen voortreffelijk. Het stapprogramma
ziet er veelbelovend uit. De slaapplaatsen liggen vast en voorschotten zijn
betaald. Ieder probeert de stapconditie op peil te brengen of te houden. De
vertrekdatum nadert voor onze laatste etappe. Het is een vreemd gevoel. Het
project, gestart 10 jaar geleden, zal dit jaar zijn einddoel bereiken.
Met SN Brussels vliegen we op 13 augustus 2011 over
de Alpen en de zee tot in Nice. Rond 12u lunchen we in de luchthaven wachtend
op de chauffeur. Hij vindt ons snel. Met de shuttlebus bereiken we ons taxibusje.
De rit naar Larche is prachtig en verloopt prima. De chauffeur trakteert ons
op machtige uitzichten via de route la plus haute de l'Europe, col de la Bonnette
op 2802m. Impressionnante! Fietsers, motards en wandelaars, ze zijn er allemaal.
Onderweg laten we overtollig of nog niet nodige bagage achter in de gîte
te Saint-Etienne-de-Tinée. Elke gram minder te dragen, brengt immers
meer comfort op onze leeftijd! Het idee op zich is geweldig. De gîte le
Corborant en het dorpje ogen veelbelovend.
Rond 16u bereiken we onze slaapplaats in Larche. De
sympathieke gérante verwelkomt ons. Met de chauffeur drinken we een dorstlessend
biertje. In de verte zweeft een gier. MPII is nog niet in zicht. De gerante
is gegeneerd, want ze vindt hem niet terug in de vitrinekast waar ze hem had
gezet.
Onze slaapzaal telt drie slaapverdiepingen: 4 stapelbedden in de benedenruimte
en dan een soort mezzanine met ladder waar nog matrassen liggen. We installeren
ons. Het gerits en gefrommel met plastieken zakjes in en uit de rugzak en het
zoeken naar een plekje voor het gerief, begint hier.
Om 19u staat het avondeten klaar: (1) slaschotel, (2) aardappeltaart met kalfsvlees en wortelen, (3) kaasschotel en (4) ijs met perzik. We zijn prima gestart. Leve de Franse keuken en dito wijn. Even de benen strekken en de spieren opwarmen voor de volgende dagen. Het dorpje verkennen we bij avond. Volle maan en vallende sterren, een génépie of een tissaneke verveine, we geraken in stapstemming. Luc bekent dat hij sukkelt met een spierscheur aan zijn kuit. Rusten is de remedie. Iboprufen zal moeten helpen.
En nu ons manneke pis (MPII) aan het woord.
DAG 1 (14 aug 2011): van Larche tot Bousiéyas (1883m)
Fier en opgelucht overhandigt de vrouw des huizes
mij aan de stappers. Ze vond me op een schap in de keuken.
Om 8u30 zit ik bij Danny in de rugzak en vertrekt de groep richting zuidoosten.
Voor Luc is het een testdag: zal de spier het houden of beter zal de pijn te
harden zijn? We volgen de linkeroever van de Ubayette en steken hem over. Nu
begint het vlot te stijgen. We bereiken een smal pad door het Nationaal park
du Mercantour. Auto's zijn weg, de marmotjes verschijnen en laten zich gewillig
fotograferen. Nog nooit zien we ze zo dicht: ze zitten op enkele meters van
ons. Het is druk belopen. Een jonge Ier stapt ons voorbij en vertelt dat hij
in Thonon-Les-Bains startte en het traject van de GR 5 door de Alpen afwandelt.
De GR5 stijgt verder langs het riviertje en tussen kleurrijke bloemen. Een koppel
Italianen, twee Italiaanse vrouwen, we passeren ze of zij steken ons voorbij.
Ieder zwoegt volgens het eigen ritme; samen omhoog tot aan de lac de Lauzanier
op 2284m. Verzamelen, bekomen en genieten van de omgeving. We zien bergen schitteren,
stenen en rotsen, kleurrijke bloemen, groen berggras en blauwgroen water van
het meer. Een mooie middagplaats, maar we denken nog een uurtje verder te gaan.
Het is nog maar 11u30.
Op de eerste stapdag zijn de benen nog niet ingelopen. We voelen een slaptitude.
Na een half uur al, voor de GR 5 het bergriviertje wil oversteken, vleien we
ons op rots of graszoden langs het stromende water met zicht op het dal en de
bergen. De zon komt ons verwarmen; de wind is zo tactisch om ons slechts af
en toe af te koelen. Het lunchpakket bevat taboulé, brood met hesp en
kaas, cakje en een stukje chocolade. Meer moet dat niet zijn. In stilte geniet
ieder van het rustmoment tot plots een wandelaar ons aanspreekt en zijn impressie
met ons deelt. Het blijkt een 78jarige pastoor te zijn. Hij fantaseert en ziet
ons in een Jezuïetenklooster zitten en in stilte en sereen eten. Hij groet
en stapt verder met zijn krukken losjes in de hand en zonder problemen steekt
hij het riviertje over de liggende stenen, over. Later hoort Erik dat hij 3
maanden eerder een nieuwe heup heeft gekregen en terug oefent in de bergen.
Dat biedt perspectief!
Genoeg gezeten, de Pas de la Cavale lonkt in de verte. De eerste stappen na
een rustpauze zijn niet altijd de gemakkelijkste. Stramme spieren terug loswerken
en voet voor voet over de stenen duwen we ons voort. Links van een meertje (le
lac de Derrière la Croix 2428m) kiest de GR5 de flank van de berg en
maakt zigzaggend de oversteek over een massa steengruis. Het boekje waarschuwt
voor steenlawines bij hevige wind. De weergoden zijn met ons. Een licht briesje
en af en toe zon zorgen voor een aangenaam wandelklimaat. Puffend genieten we.
De 78-jarige laat ons voorbij. Op de Pas de la Cavale (2671m) verzamelen we
terug. Geen koude wind die ons wegjaagt. Het zonnetje en het machtige uitzicht
houden ons daar. We wachten op de pastoor. Hij krijgt applaus en appreciatie;
maar vindt het niet zo leuk. Dit bevestigt nog maar eens zijn ouderdom. Hij
fotografeert ons met onze digitale toestellen; voor hem onbekend materiaal.
Tijd om te zakken: nog 2u45 zegt de richtingaanwijzer op de col. De GR5 kiest
voor een stevig dalend en moeilijk pad over losliggende stenen. Het is niet
evident en zelfs gevaarlijk. We geraken beneden, zij het niet altijd even elegant
of zonder pijnlijke knieën, heupen, enkels of voetzolen. Luc valt languit
op zijn bil. Pijnlijk.
Het water geraakt op. Het is tijd dat we de eindbestemming halen. Volgens Micheline
is het nog 200m dalen, vervolgens opnieuw 200m stijgen en dan 400m dalen tot
in Bousiéyas. Een stapper op sportschoenen loopt ons voor en toont het
te volgen traject. We volgen het pad en steken een uitgedroogde rivier met enorme
rotsblokken over (le vallon de la Gipière). Aan een regufe verzamelen
we. De zon en de vermoeidheid doen ons opnieuw neervlijen. Een jonge dame komt
toe en palmt de refuge in. Ze zal daar slapen vannacht. Ze beweert dat er onweer
op komst is tussen 16 en 17u. We veren recht want een onweer kunnen we missen.
Het is nu 15u20. In de verte horen we gerommel en gedonder. Er wacht een stevige
klim, maar eerst moeten we nog de dieperik in over de ravijn van de Fourches.
Zwetend en puffend volgen we het pad verder en klimmen quasi loodrecht door
de immense bergketen richting oude bunkers op de top. Ieder op zijn tempo bereikt
de col des Fourches op 2261m. Informatieborden leren ons dat de kraters in het
landschap niet door obussen zijn gekomen, maar wel geografisch veroorzaakt zijn
door het poreuze gesteente en het jarenlang insijpelende water. Ook hier is
het genieten van het uitzicht terwijl we verzamelen. Achter de col ligt de baan
waar we gisteren reden richting Larches. Moto's, auto's en fietsers, ze komen
allen kijken en het gebergte aanschouwen. Nog steeds geen onweer: hebben we
geluk of heeft de jonge dame overdreven?
Nog een uur zakken tot onze slaapstede. We beginnen eraan met de laatste kracht
en moed. Een breed zacht groen pad omzoomd met een borduur van stenen, aangelegd
door militairen, brengt ons langs de krotten van het voormalige legerkamp 'Les
Fourches'. Aanvankelijk is het aangenaam dalen, maar het pad versmalt en zakt
steiler. Er is geen ontkomen aan, de knieën en voeten moeten werken. Rond
16u45 bereiken we de gîte le Clé du vert Eden.
De sympathieke vrouw des huizes verwelkomt ons. Zoals het goede Belgen betaamt,
bestelt de meerderheid een frisse pint. Nog steeds geen onweer. We zitten gezellig
in de zon, plagen, zeveren en halen stapherinneringen op. Kousen drogen, voeten
luchten, lichamen rusten.
Martine ontdekt haar eerste (kleine) blaar na 9 jaar stappen. Luk zijn kuit
lijkt oké. Hij heeft niet meer pijn als voordien, wel aan zijn bil waarop
hij gevallen is. Drie kamers zijn gereserveerd: 1 kamer met 4 vrouwen, 1 met
de drie van het Rekenhof en het koppel met de gebroeders Opde Beeck. De kamers
zijn raar geconstrueerd. Een stapelbed staat in een nis zonder raam, maar de
rest lijkt in orde.
Om 19u30 mogen we aan tafel met een ander koppel en met de bazin die alle moeite
doet om het ons naar onze zin te maken. Ze vertelt honderduit. Er zouden hier
wolven zijn 's nachts. Ze heeft ze al gehoord en is niet altijd gerust als ze
de deur uit moet. We eten soep van netels en wilde spinazie als starter. De
stekkers insteken en raclette kaas smelten in de gourmets. Aardappelen, hesp,
salami, eieren en verse sla geven de tafelgenoten door. Als toetje krijgen we
nog een chocoladepudding met koekje. Water, rosé, thee of koffie, ze
verzorgt de inwendige mens goed. Het koppel Fransen woont in Cannes en heeft
in de buurt net een verbouwde schuur gekocht. De bazin oogt verdrietig, haar
man komt niet opdagen. Zijn bord staat klaar. De open haard verwarmt de groep.
Iedereen is moe na deze eerste stapdag. Volgens gps van Erik, zijn we vandaag
1600m gestegen! Om 22u liggen we in de bedjes.
DAG 2 (15 aug 2011): tot Saint-Etienne-de-Tinée (1144m)
8u: ontbijt met toast, brood en huisgemaakte confituren.
Chantal, de bazin, zorgt met verwilderde haren voor haar gasten. Ze ziet er
niet uitgeslapen uit. De dames van het stapgezelschap fantaseren over haar relatieperikelen.
Vliegenhangers vol lijkjes bengelen in de keuken. We vragen ons af of dat van
1 dag, 1 week of langer is? In ieder geval ziet het er niet smakelijk uit. Maar
het helpt tegen de vervelende vliegen, die zich laten gelden. Blauwe lucht,
de zon schijnt in het dal en lonkt.
Om 9u staan we klaar om te vertrekken. Onze monsieur Jacobs, de organisator,
krijgt een hand van de heer des huizes die we eindelijk zien. Hij doet hard
zijn best om het zijn chérie Chantal naar haar zin te maken. Waar heeft
die de nacht doorgebracht? Wat heeft hij goed te maken? Fantasie hebben we genoeg.
De patron wil nog graag enkele foto's van onze groep om op de website te plaatsen.
We wisselen nog e-mail adres uit en moeten in het gastenboek iets schrijven.
Dan stappen we de asfaltweg naar beneden. De bergen blaken al in de ochtendzon.
Snel mogen we van de verharde weg af en volgen het GR5 pad verder naar boven
tussen lorken met zicht op onze slaapplaats. Naarmate we verder van de bewoonde
wereld trekken, stijgt het pad pittiger. De omgeving loont de inspanning. Een
kleine waterpartij, een huisje met zonnepanelen voor de herder, geklingel en
geblaat in de verte van schapen, bergtoppen rondom, turen naar enkele gieren,
zoeken naar het pad van gisteren, meer hoeft niet. Iedereen is nog tevreden
en fris genoeg voor de volgende etappe tot aan de col de la Colombière
op 2237m. Het GR5 loopt hier samen met andere GR's en de tour du Mercantour
door de vallée des Merveilles. Dat is de verklaring waarom we meer 'randonneurs'
dan anders onderweg ontmoeten.
Op de col nemen we uitgebreid de tijd om te kijken, te rusten, iets te eten
en te bellen naar het thuisfront. In de vorige slaapstede was immers geen gsm-ontvangst.
Nu wacht een afdaling van ongeveer 700m. Een smal zigzaggend pad slingert naar
beneden om dan langs de flank van verschillende bergen verder te dalen richting
het dorpje St-Dalmas-le-Selvage. Op sommige plaatsen is het paadje erg smal
en vraagt opperste concentratie om niet uit te schuiven en recht te blijven
staan. Ieder zet zijn voeten op eigen ritme stevig op het grind. De een kijkt
naar de bloemen langs de kant of fixeert het pad, de ander blikt naar de omgeving.
In verspreide slagorde vormen de MPNice stappers een lange sliert. Ieder geniet
of komt zijn lijf met de verschillende mankementen tegen (knieën, kuiten,
enkels, voeten). Af en toe verzamelen we, maar dank zij de open ruimte en de
vergezichten, kunnen we elkaar goed in het oog houden. Het pad ligt schitterend
tussen de bergen, zij het niet altijd even comfortabel. Geuren wisselen af al
naargelang er lavendel of andere kruiden staan. De zon brandt, het windje verfrist.
Het water in de rugzak zorgt voor het voortdurend bijtanken van vocht, want
het is zweten!
Rond 12u20 nestelen we ons op het dorpsplein van St-Dalmas-le-Selvage op 1500m.
We verorberen het stuk Frans brood met gerookte hesp zittend in de schaduw van
een enorme boom, naast een fontein, en kijken naar fietsende kinderen en keuvelende
ouders. De kruidenier profiteert van de sobere 'panier' van vandaag. Een lekkere
koffie bij de plaatselijke bar (ook pizzeria en restaurant) sluit deze middag
perfect af. De jonge vriendelijke garçon ondergaat de goedkeurende al
dan niet smachtende blikken van de dames. Een jonge stapper vertelt over zijn
stapervaringen en zijn nacht aan de meertjes tijdens het ontweer. Hij is blij
zijn ervaringen met ons te kunnen delen.
We moeten ons oppeppen, want de warmte en de volle maag maken ons loom. Bijtanken
van fris water aan de fontein en weg zijn we uit dit mooi gezellig bergdorpje.
We stappen langs het kerkje met Romaanse toren, over de brug van de denderende
rivier (de Sestrière en de Jalorgues vloeien hier samen) en dan klimt
het GR5pad over een brede asfaltweg. Schaduw is meer dan welkom. De zon doet
te goed haar best. Het elftal overwint Le col d'Anelle (1739m). Nu wacht een
afdaling van 600m en dan bereiken we het eindpunt van vandaag. Langs een smalle
voetweg dalen we richting het dorp. Ook nu is het weer concentreren. Maar met
de goede techniek, zonder te schuiven over losse keien en steentjes, daalt de
groep voet voor voet. St-Etienne de Tinée, een klein stadje, wacht op
ons. Onder een blakende zon, met gelukkig af en toe een koel briesje, volgen
we het leuk en goed onderhouden smal pad. We horen de kerkklokken vier keer
slaan en zoeken een terras op het dorpsplein op. De beloning gieten we met smaak
binnen: Erdlinger 50 cl, Kronenbourg of Pelfort. De oudere barman puft met de
glazen. We zijn weer fier en tevreden over onze prestaties. Morgen wacht een
kortere tocht (4u). Vandaag was het zogezegd 5u25 staptijd, maar we zijn 8u
onderweg geweest.
Rond 17u trekken we de gîte le Corboran in: 1 kamer voor zes en 1 gehandicaptenkamer
voor het Rekenhof. (Zuiver toeval.) Het koppel kan in het vakantieoord voor
sociale families de nacht doorbrengen. We halen onze achtergelaten kleren uit
het kot: morgen meer gewicht!
Rond 19u serveren ze het avondeten: gemengde sla en wortelen met dressing, een
vet worstje met rijst en saus, plattekaas met smoutebollendeegkoekjes. We krijgen
uit sympathie een limoncello. De gastheer praat geanimeerd en open. Hij is moe,
maar fier. Hij kan best goede reclame gebruiken want de inkomsten zijn onzeker
met dit werk.
Onze stramme spieren en gevoelige voeten, weerhouden ons niet om het dorpje
te verkennen en onze dorst te lessen. In de plaatselijke bistrot zorgt een oudere
late nachtbraker voor gratis gezang en voor een geschiedenisles over de wereldoorlogen.
Rond 22u is het tijd om het vermoeide lijf te laten rusten. Luk sukkelt met
een zeer linkerbeen na zijn val van gisteren, de gehandicaptenkamer wacht hem
op. Martine loopt nog langs de post, want ze wil morgen een pak kledij huiswaarts
sturen. Ze heeft 2kg te veel meegebracht.
Ontbijt afspraak rond 8u15 op advies van de gastheer, anders is het eten allemaal
op, want er staat een buffet.
DAG 3 (16 aug 2011): tot Roya (1500m)
Vers brood, zelfgemaakte confituur en lekker koffie.
Het weer belooft een prachtige zonnige en dus hete dag. De knapzak is dik in
orde: brood, hesp, ander charcuterie, kaas, ei, tomaten, abrikoos, cake en water.
Hij is de "champion du panier" van de streek, zo zei de gastheer nog
de vorige avond. We kunnen het beamen.
Rond 9u30 staan we klaar met pak en zak. Het dorp is in feeststemming. De dorpelingen
vieren hun patroonheilige St-Rochus met een openluchtmis. De mensen komen toe,
verkleed in folkloristische gewaden. We kijken en wachten tot ze hun stemmen
laten horen. Tijd om naar Roya te trekken. Volgens het GR5-boekje een tocht
van 4u15.
St-Sebastien, voor wie de kapel aan het einde van de straat is opgetrokken,
zal over ons waken. Hij beschermt het dorp tegen ziektes zoals de pest en de
bewoners tegen de gevaren van de reis.
De GR5 stijgt hier sterk, het is haast alsof we een ladder beklimmen. Puffend,
voet voor voet, duwt ieder op zijn of haar tempo het lijf met rugzak de berg
op. De blik vlakbij, niet te ver kijken want de helling moedigt niet aan, integendeel.
Zigzaggend, losse stenen, smal en stijgen. Zwijgend en zwoegend bereiken we
het hoogste punt. Aan een breed pad wachten we op elkaar.
Het dorp Auron oogt niet echt fraai. Het is een skioord en een belangrijk station
van de Alpes Maritimes. Men is volop nieuwe woningen of liever appartementen
aan het bijbouwen voor het komende skiseizoen. Op het pleintje wacht op ons
een terrasje voor verfrissing of koffie en sanitaire stop. We kijken naar het
fietsexperiment en valpartij van een leuk jongetje. Hij luistert niet en krijgt
een strenge vadertik om hem terecht te wijzen. Gemengde gevoelens bij het elftal,
maar we verpinken niet.
De cafébazin wenst ons een goede wandeling, nadat ze oppert dat we ook
de zetellift kunnen nemen. Het middaguur is voorbij, de magen grollen, we zullen
boven een eetplaatsje zoeken in de schaduw.
We missen ergens het nieuwe pad en volgen de oude GR5, omhoog onder een brug
van de skipiste en over steil steengruis. Dank zij de GPS van Erik en het boekje
van Danny, kiezen we halfweg voor de goede richting. De andere skilift moeten
we hebben. Mountainbikers zoeven er naar beneden, zo dient die lift ook in de
zomer tot sportplezier. Nog een korte maar stevige klim, kwestie van onze eetlust
nog meer op te wekken en dan vlijen we ons neer op het gras aan de rand van
een bomenrij. Ondertussen is het al 13u30. We genieten van het lekkers en liggen
of zitten te rusten in de schaduw.
Een uurtje later zet het elftal zich in beweging en lopen we op een zacht glooiend
pad door het bos. Het traject is minder zwaar dan de eerste helft van de dag.
We hangen wat rond aan de col de Blainon op 1922m. Een vlinder zet zich op de
neus van Erik en op andere lichaamsdelen. Onze would-be bloem laat zich gewillig
fotograferen. We hebben tijd en dus monsteren we de omgeving en genieten van
het zicht van de omliggende bergen. En dan is het dalen langs een uitgedroogd
riviertje over grote stenen tot de eindbestemming in Roya op 1500m. Het landschap
oogt desolaat, verlaten stallen en vervallen huizen omgeven door weiland. Het
Natuurpark laat niet meer toe om de woningen te herstellen. De natuur neemt
het over. De omgeving is bijzonder, mooi en biedt vergezichten. Kronkelend doorkruist
het GR5 dit stiltegebied.
Rond 17u vinden we de gîte "Ma vieille école". We lachen
met gekke praat van Heidi en zeveren over de integratie van het Rekenhof bij
het savoureren van het koele bier Pietra of Biera Corsa. De Ierse jongen en
een oudere Duitser, Manfred genaamd, die we de volgende dagen nog regelmatig
zullen tegenkomen, zijn er eveneens. Het vroege aankomstuur belet niet dat we
ons toch nog moeten haasten om tijdig aan tafel te geraken. Wachten aan de douche,
lijf en bezwete kleren wassen, te drogen hangen, een plek naast het bed veroveren
voor rugzak en gerief en dan een bed kiezen. In onze kamer voor 8 personen is
er haast geen plek vrij en zijn bovendien de 2 eerste bedden veel te kort: 1m50.
Het is een koddig zicht: Mark zijn onderbenen komen uit op het bed van Rita
en Kaat ligt met haar hoofd op het bed van Martine. Gelukkig zijn de vriendinnen
bereid een stuk van hun bed te delen.
Het eten dienen ze op buiten aan een lange tafel. MPII mag nog eens mee aan
tafel en in de verse lucht. We verbroederen met de Ier en de Duitser, althans
zij die in de buurt zitten. De stappers laten zich weer goed gaan. De dames
genieten (weer) van de efficiënte barman die ons snel en prima bedient.
Na 4 liter wijn, volgt een grappa; de génépie is op. We maken
meer lawaai dan de andere gasten. Maar rond 21u30 geraakt ieder goed en wel
in horizontale positie voor een lange nacht.
DAG 4 (17 aug 2011): tot Vacherie de roure (1883m)
7u30 ontbijt in het als klaslokaal ingerichte eetzaaltje.
Een Française zit mee aan tafel tussen elf Vlamingen. Ze voelt zich niet
echt geïntegreerd. Het Rekenhof kan misschien tips geven?
8u25: we verlaten de oude school. Al bij al niet slecht qua timing. Volgens
het boekje hebben we 6u55 stappen voor de boeg.
De GR5 passeert langs de kerk en voert over het riviertje. Enkele ezels kijken
ons na. En dan is het opnieuw klimmen over een smal pad tussen bomen, gelukkig
in de schaduw. Traag maar zeker hijsen we ons richting de col de Croussette
die op 3u50 van ons verwijderd ligt. Ook vandaag weer een prachtig landschap
in het natuurpark van de Mercantour. Enkele wandelaars, marmotjes, schapen en
koeien horen we of zien we af en toe. We zweten onze poriën proper en genieten
van de omgeving. We krijgen een beloning voor elke pas die we zetten. Het is
adembenemend mooi. Zowel de vergezichten als de bloemen en planten die naast
het eenpersoonspad proberen te overleven, bekoren en blijven op het netvlies
gebrand. We volgen de rechteroever van het riviertje, le vallon de Maïris,
steken de houten brug over op 1745m en volgen het pad verder omhoog tot de bergerie
of de cabane Sallevieille op 1955m. Een familie met 2 kinderen woont er in de
zomer. Moeder geeft onderwijs, vader hoedt de schapen.
Een ideale plek om op adem te komen en terug te verzamelen, want de troep stappers
vormt nu een lange sliert. Samen met de meute schapen en geiten vervolgen we
de GR door dikke lagen gedroogde schapenuitwerpsels naar beneden, de een loopt
ervoor, de ander er midden in of erachter. Het zicht op de huppelende beesten
richting het water, het geluid van klingelende bellen en mekkerende beesten,
een merkwaardige maar zalige bedoening! Daarvoor zien we graag af. Het is een
hard leven voor het jonge koppel. Na dit idyllische schouwspel waar we zelf
heel even deel van uit mogen maken, wacht ons weer een stevige klim richting
de col. Ieder op eigen tempo, genietend van de omgeving of sakkerend op zere
lichaamsdelen, werkt zich omhoog. Na een uur verzamelen we op het plateau in
frisgroen gras, met zicht op een klein riviertje in het midden en omgeven door
grijze wanden van stenen bergen of bergen steen. De col de Croussette lonkt
in de verte. We zwoegen voort over een zigzaggend pad en door losse stenen tot
we hem bereiken: 2480m. Het zicht is machtig. De wind blaast en we krijgen het
snel terug koud. Een beschutting gemaakt van gestapelde stenen in een kleine
kring nodigt uit voor de middaglunch, maar we stellen dit toch maar even uit.
We dachten dat we op het hoogste punt waren, maar we vergissen ons. Twee veertigers
blijkbaar ook, zij zijn al terug naar beneden via een verkeerd pad. De Duitse
man, Manfred, wijst ons de juiste weg. De GR5 kiest voor een smaller pad omhoog
langs de flank, bezaaid met losse stenen van de Mont Mounier. Het is niet evident,
maar we geraken boven. Een zuiltje met opschrift wacht: 2587m. Veel aandacht
krijgt het niet, want het 360° uitzicht, de gieren die boven en onder ons
zweven en het uitpuffen, eisen al onze aandacht op. (Het blijken baardgieren
te zijn die een jong hebben gekregen, lezen we later tijdens onze rustdag in
Aspremont, luierend aan het zwembad.)
We besluiten de lunch lager te nemen omwille van de gure wind. Rond 13u en 100m
lager halen we het lekkers uit de papieren lunchzak. Met zicht op het GR5 pad
en monsterend naar de gieren, komen we terug op kracht. Het is druk hier op
het GR5 pad. Voldoende animatie om ons 50min bezig te houden, maar er valt nog
een flinke weg af te leggen. Het GR5pad daalt langs een open grasvlakte en verder
door stenen landschappen. Een herder met 2 honden waakt over zijn troep schapen.
Wij wandelen er tussendoor en kiezen de mooiste dieren in gedachten uit. Langzaam
maar zeker steken we dit stukje Natuurpark over en dalen tot aan de col de Moulines
op 1982m.
We verlaten even verder het park National le Mercantour en bereiken het bergriviertje
le torrent du Démant (1820m). De hete pootjes van de stappers krijgen
een bad. Deze korte stop met verfrissing van voeten en een appeltje of iets
anders, geeft nieuwe moed voor de laatste kilometers. De zon blijft flink haar
best doen, al duiken af en toe wolken op die schaduw geven.
Aan de overkant van het riviertje staat een reuzebovist klaar om te plukken,
maar we hebben voldoende gewicht en laten de zwam staan. De weg daalt smal langs
de flanken tot over een uitgedroogde rivier op 1755m om dan terug te stijgen
tot op 1900m over de Portes de Longon. Vandaag is de sliert stappers minder
uitgestrekt dan gisteren. De conditie geraakt op peil.
Rond 17u30 komen we toe in de Refuge de Longon of de Vacherie de roure. De boerderij
ligt volledig afgelegen van de bewoonde wereld. De buitenoven met hout gebruiken
ze om gas te besparen. Blijkbaar kost het 1 uur om af te dalen naar het dorp
om inkopen te doen. Een jong gezin met 2 kleine dochters baat deze gîte
uit. Ze zijn er van juni tot september ieder jaar, het klimaat laat niet meer
toe. Het is heerlijk buiten zitten in de avondzon, zij het met een blikje Heineken.
Paard, ezels, koeien, honden, alles loopt rond en tussen de gasten. Een border
collie jaagt de koeien enkel met zijn blik weg.
We krijgen in de verbouwde stal 11 matrassen toegewezen (9 boven en 2 beneden)
die op de houten vloer in een grote open ruimte klaarliggen. Wc en douche met
koud water, voldoende om ons te wassen. Gelukkig is het goed weer.
Om 19u is het avondeten klaar. De koeien jagen ze weg van de plaats waar de
tafels staan. Tijd voor het gezamenlijke aperitief met alle gasten staand rond
de tafel: rosé en deegstukjes van kikkererwten met peper en zout, bereid
in de buitenoven. We maken voor beter kennis met enkele stappers, waaronder
onze 60plusser Manfred.
De zon verdwijnt en het koelt sterk af. Binnen krijgen we rond 20u de rest van
de maaltijd: ajuintaart, stoofvlees met polenta en kaas. Dat smaakt! Een stuk
tome kaas en platte kaas van volle melk met suiker erbovenop als dessert. Honger
hebben we niet meer.
Onder een schitterende sterrenhemel tanden poetsen aan de trog buiten. Rond
22u installeren we ons op de slaapzolder. Oorstopjes in en hopen op een diepe
slaap.
DAG 5 (18 aug 2011): tot Saint-Dalmas-Valdeblore (1290m)
Om 6u40 opstaan want om 7u serveren ze het ontbijt.
En dan is het wachten op het broodje voor de middaglunch. Om 8u10 kunnen we
eindelijk vertrekken, richting vallei over een steil rotsachtig pad, langs een
riviertje dat even een watervalletje vormt. Mooi en stevige kuitenbijter. Het
lukt ons aardig om die klus te klaren. Een prairie bezaait met bloemen, enkele
chalets en eindelijk een plat stuk. Tijd om even te rusten. En dan verder maar.
Gelukkig geven bomen in het arboretum la Fracha de nodige schaduw. Het is vandaag
warmer dan gisteren, we schatten meer dan 40°. Bovendien is het een tamelijk
zwaar en lang parcours (7u40), in totaal 1700m dalen. Verschillende stappers
hebben het moeilijk. Erik sukkelt met een pijnlijke teen en blaren. Hij vordert
langzamer dan anders. Maar dalen zullen we.
We doorkruisen te snel het bijzonder mooie middeleeuws dorpje Roure (1096m).
De GR5 kiest voor leuke steegjes en mooi gelegde stenen straatjes. Maar de troep
stapt voort, gedreven door de tijd of liever de kilometers die op ons wachten.
Een oude wasplaats krijgt nauwelijks de nodige aandacht. De omgeving bewonderen
we in de haast. Jammer.
We moeten verder naar beneden, richting de denderende rivier de Tinée
en het dorp Saint-Sauveur-sur-Tinée (496m). De hitte en het steile parcours
knokken het elftal behoorlijke uit elkaar. Aan de brug in het dorp verzamelen
we en sommigen zoeken naarstig naar fris water of ander drank. Het is bloedheet.
We besluiten binnen te zitten om af te koelen en vinden een gelagzaaltje achteraan
de 'bar tabak PMU Snack' in het centrum van het dorp. Uitgeteld bestellen we
frisdrank en eten de middaglunch op. Het gaat moeizaam, de vermoeidheid, maar
vooral de hitte, speelt ons parten. (In het boekje staat de volgende waarschuwing:
"! C'est une rude descente à éviter par une chaude après-midi!
" - p. 45)
Rond 13u40 zet de groep zich terug in beweging. Er is een vorm van protest aan
het ontwaken: is dit wel verantwoord in deze hitte? Veel is er niet aan te doen.
Samen uit, samen thuis. Dus zet ieder voetje voor voetje, richting de hogere
dorpen van de Valdeblore. Rustig maar vastberaden, op ieders tempo, met en zonder
gemopper. Rusten in de schaduw van bomen of takken, snakkend naar adem en koelte.
Een oude route voert ons hoger en hoger. Het is een bijzonder breed pad in de
vallon du Romarinier, uitgehouwen in de bergflank, de ravijn omzomend. We kunnen
elkaar op grote afstanden zien vorderen in de blakende zon met amper enkele
plekjes schaduw.
In het dorp Rimplas (1016m) zoekt de voorlinie een café of restaurant
om te kunnen drinken, maar niets is open. We kunnen ons gelukkig laven en verfrissen
aan de dorpskraan. Het elftal is opnieuw verenigd, al komen de laatste zowat
meer dan 30' na de eerste aan. Een kat ligt languit te soezen naast de wasbak.
Een oudere heer vertelt graag zijn stapervaringen en verhaalt de geschiedenis
van het dorp. Hij wijst hoog in de verte, daar moeten we nog naartoe, daar ligt
Saint-Dalmas-Valdeblore (1290m). De moed zinkt in de te hete schoenen. Het frisse
water en de rustperiode verkwikken. De finish van vandaag is nog enkele uren
verder. Het vervolg van de tocht verloopt rustig en in verspreide slagorde.
We komen onszelf tegen. Naar beneden langs een mooi oud pad, over het water
le vallon Gros (800m) en dan terug omhoog door bos, langs water, weiden en huizen.
Het parcours is gediversifieerd, maar we zijn te moe om het goed te vatten.
De voorloper zorgt dat de volger de afslag niet mist, op zijn beurt speelt deze
voorloper voor de volger enzovoort, zodat niemand de weg verliest. Gelukkig
zijn de aanduidingen goed zichtbaar. Het laatste lange stijgende stuk langs
het asfalt werkt ieder met tegenzin af. Maar de wetenschap dat we er bijna zijn,
dat het frisse biertje wacht en vooral dat de voeten gelucht kunnen worden,
geeft kleine vleugels. Afleiding is er voldoende: huizen bekijken, auto's ontwijken,
mensen zien, het oude Romaans kerkje uit de XIe eeuw bewonderen en natuurlijk
de richtingwijzer naar de gîte des Marmottes volgen.
Het is een blij weerzien en we klinken met frisse cola of bier uit blikjes.
We hebben deze dag weer gehaald! Het zoute lijf hunkert naar water en verse
kleren.
Het avondeten nuttigen we aan een grote zelfgemaakte houten tafel met nog andere
gasten. De verjaardag van Kaat vieren we niet, omwille van de vermoeidheid,
maar voornamelijk door het slechte nieuws van de storm in Pukkelpop met verschillende
dodelijke slachtoffers. Luk zijn zoon en Betty haar dochter zijn daar. Het is
bang wachten op nieuws via gsm. Gelukkig komen zij er met de schrik vanaf.
Martine, Erik, Heidi en Mark gaan in op de uitnodiging van Kaat voor een uitje
in het dorp en trotseren de zere voeten en spieren. Uit het Romaans kerkje komt
gezang. Een koor onderhoudt de bezoekers, wij kijken ernaar en luisteren even.
In het dichtbij gelegen etablissement klinken we op de dag en op de toekomst.
DAG 6 (19 aug 2011): tot Utelle (821m)
Volgens het boekje is het vandaag een tocht van 8u
en 10 minuten. We kijken er al naar uit… Het GR5pad kiest voor een korte
weg door het dorpje richting zuiden om dan onmiddellijk de berg op te klimmen.
Zonder morren duwt het elftal zich omhoog en kijkt naar het alsmaar kleiner
wordend dorpje Saint-Dalmas-Valdeblore, tot op de col du Varaire (1710m). Het
pad volgt de bergwand richting zuidwesten en loopt recht door het bos (le bois
Noir) over een zacht pad omzoomd met bloemen. Dit is weer genieten. Zigzaggend
stijgen we tot op de col des deux Caïres op 1906m. Tijd voor een 10-uurtje
en kijken naar de vergezichten. In de verte zien we de volgende te bereiken
top: le Pertus (1958m). De GR snijdt door de weiden en baant zich een weg tussen
distels, struiken en bloemen waar sprinkhanen, kevers, spinnen en vlinders aan
hangen of op kruipen en zich nog opwarmen in de ochtendzon. De verleiding is
groot voor Mark en Erik om hun macrofotografie uit te testen, maar ze kunnen
zich net beheersen en ze volgen gedwee met de rest het roodwit. In een lange
sliert, zwijgend en denkend, stapt de groep met MP doelbewust naar Nice. De
Alpes Martimes zijn meer dan de moeite waard om te doorkruisen! Van de col de
Pertus, over de baisse de la Combe en verder tot de collet des Trous op 1972m.
Onderweg kunnen we de kapel Sainte-Anne 700m lager zien liggen, maar niet iedereen
heeft die moeite gedaan. Te veel blikken we naar het stukje grond vlak voor
de voeten en vergeten we rond te kijken.
Enkele uren later stappen we in het gemeentelijk bos van Utelle. Het pad is
breder hier en het daalt langzaam maar zeker. Tijd om bij te tanken in de schaduw
van een boom op zacht gras: taboulé, een stuk Frans brood met kaas, stukje
cake, elke dag minder en minder origineel. De vermoeidheid van de voorbije dagen
en de hitte beginnen hun tol te eisen. De groep eet zwijgend en luistert naar
vogels en andere geluiden in het bos.
Op dit stuk kruisen we meer wandelaars en mountainbikers dan de dagen ervoor.
Het GR5 is dan ook breder, minder hoog en dus toegankelijker. De knieën
en voeten worden ook vandaag op de proef gesteld: sterk dalen over losse stenen
en over heet asfalt. We passeren oude militaire gebouwen die nu dienst doen
als vakantieoorden voor kinderkolonies. Het bronwater de la Brasque (1669m)
komt op het beste moment: drinkbussen vullen, hete hoofden en handen verfrissen.
Met frisse moed volgen we het pad tot de col d'Andrion (1680m). Langs de bergwand
volgt de groep het roodwit en daalt zuidwaarts tot col de Fournès (1356m).
En dan is het terug stijgen naar de col de Gratteloup (1412m). Tijdens een korte
stop aan een mooie weg door het bos, ontmoeten we jonge fietsers (Waalse landgenoten
zo blijkt) die dapper hetzelfde pad opfietsen. We moedigen hen aan. Ze appreciëren
het. En dan is het aan ons om de moed bijeen te pakken en terug te klimmen op
stenen pad, over de brèche du Brec (1520m) tot op de top van de Brec
d'Utelle (1606m). Onderweg komen we Manfred tegen, uitrustend aan de rand van
het pad, zich afvragend wat hij daar komt doen. Althans, zo interpreteren we
zijn vermoeide blik. Danny komt als eerste boven en ziet de mountainbikers er
net nog. Hoe hebben ze dat geklaard? We begrijpen niet hoe de fietsers op dit
smalle en bij momenten steil en rotsige bergpad tot hier zijn geraakt en hoe
ze nadien veilig ook naar beneden kunnen bollen. Boven is het de moeite om rond
te kijken en te genieten van de hoogte.
Tussen enkele rotsen kruipen en dan terug zakken op losse stenen tot op de col
du Brec (1370m) met zicht op de vallei van de Vésubie. De vermoeidheid
en de hitte vragen extra drinken. Als je dat te weinig kan doen, krijg je krampen
en stramme spieren. Micheline is in dat stadium terecht gekomen. Ze geraakt
meer en meer achterop. De voorlinie wacht geduldig op de middengroep en vervolgens
op de nakomers. Heidi en Erik zijn eerder gestopt om haar op te wachten. Het
begint lang te duren. We worden ongerust. Op het smalle pad in de uitgehouwen
wand staan gelukkig enkele bomen die voor schaduw zorgen. In verspreide slagorde
wachten we op het geluid van tikkende stokken op stenen. Martine dommelt in
slaap en droomt van verse aardbeien. Uiteindelijk komen ze toe. Micheline haar
kaarsje is uit voor vandaag, maar ze moet doorbijten. Water bijtanken en de
groep splitst zich op. We moeten onze slaapstede tijdig bereiken, willen we
een bed hebben voor de nacht. En we moeten het avondeten nog bestellen of minstens
inkopen doen om het te kunnen bereiden.
Luk en Kaat sluiten Micheline in, zodat ze kan volgen en niet kan achterblijven.
Het water wordt gerantsoeneerd. Op regelmatige afstanden pauzeert het drietal
kort om even te drinken. Langzaam maar zeker geraakt elke stapper (de een al
meer vloekend dan de ander) in het lager gelegen dorpje Utelle (821m). Het valt
tegen dat onze slaapplaats op het einde van het dorp ligt. De stramme spieren
protesteren, maar de wil overwint. In de gîte d'étappe communale
vinden we onze slaapzaal op de eerste verdieping in een oude pastorie. Houten
stapelbedden, sommigen zelfs met drie boven elkaar, wachten op elf bezwete en
vermoeide lichamen. Om de beurt douchen in de enige badkamer, af en aan geloop
van en naar het enige café-restaurant (Auberge Utelloise) in het dorpje.
Manfred en een andere stapper zitten samen aan tafel bier te drinken en iets
te eten. Ze hebben geen slaapplaats gevonden. De enige slaapgelegenheid van
het dorpje is ingenomen door ons. Ze zullen in de natuur een slaapplaats zoeken.
We voelen ons wat schuldig.
Na enkele uren rusten, na drinken van water met 'Revitalose', bier en frisdranken,
na snoepen van het lekkere hapje gefrituurde aubergines, is de zware tocht weer
bijna vergeten en verteerd. Martine krijgt haar verse aardbeien uit haar droom.
Het is gezellig tafelen in het oude Franse restaurant. Utelle verkennen onder
een schitterende sterrenhemel en dan wacht de houten bedstee. 23u: onze jongste,
Danny, kruipt drie hoog zijn bed in, botst met zijn hoofd tegen het plafond.
De rest mag het iets lager houden en wringt zich in zijn slaaplakentje. Oorstopjes
in, sommigen slikken een kwart, half of heel slaappilletje, Rita leest nog wat
met koplampje en de nacht kan beginnen.
DAG 7 (20 aug 2011): tot Aspremont (500m)
Om 8u30 ontbijten we in de Auberge Utelloise, speciaal
voor ons klaargemaakt en geserveerd door de sympathieke maar niet echt efficiënte
ober. De dames blijven ditmaal op hun honger. De rugzakken staan uitgestald
tegen het 17° eeuwse gotische kerkje Saint-Véran, opgefleurd door
wapperende vlagjes. Het dorp ontwaakt langzaam. Kaat laat haar fototoestel stukvallen
na een laatste foto van Erik in de schaduw van het kerkje. Balen is dat!
Micheline is niet te houden. Haar benen zitten weer goed en bovendien is ze
content dat na deze stapdag van 6u35, een rustdag is ingelast. Wij zien dat
allemaal zeer goed zitten. De voorhoede vertrekt enthousiast, zij het in de
verkeerde richting. Op een rij tikken de stokken het lieflijke dorpje Utelle
uit. Het GR5 pad leidt ons over het riviertje beneden om dan over een oud geplaveid
pad te stijgen, kronkelend rond en over de berg. Moesten de stenen kunnen spreken,
ze zouden historische verhalen kunnen vertellen over wie hier allemaal ooit
is gepasseerd.
Aan de kapel St-Antoine (676m) wacht de groep elkaar na 1 uur op. Luk laat zijn
bariton stem horen en zingt zijn versie van Ora pro Nobis. Een haast religieus
moment voor heidense stappers. Betty gedenkt haar Antoine thuis en vraagt dit
plekje op de gevoelige plaat te leggen voor het thuisfront. Heiligenbeeldjes,
waaronder Sint Rita, draaien we om op zoek naar een boodschap van Rita van Chris,
maar we vinden geen briefje. Een berichtje van MP Nice laten we achter in het
schrift voor het nageslacht. Kijken, drinken, bekomen, puffen, plassen, kortom
de gebruikelijke stopactiviteiten van de voorbije 6 dagen.
Het roodwit lonkt en we vervolgen het pad onder de bloedhete zon. Het dalen
gaat soms gemakkelijk, soms moeilijk door de losse stenen en steilere hellingen.
Maar de opgebouwde ervaring en techniek lonen. Een vijgenboom biedt enkele stappers
de geneugten van verse vruchten. Heerlijk! Het frisse water uit de fontein in
het gehucht Cros d'Utelle komt zeer gelegen. Rugzakken ritsen open en onder
een walm van zweet en warmte, trekt de stapper de waterzak of de kruik eruit.
Bloemen en bomen krijgen het vies smakend lauw water. Dit frisse water smaakt
beter. Ondertussen is het al 11 uur voorbij. Er wacht nog een col voor we Levens
bereiken waar we zullen eten. De vermoeidheid en de warmte beginnen te wegen.
Eerst nog verder dalen over het smalle pad dat de zigzagbaan D67 meerdere keren
kruist. We steken op een oude stenen brug de Vésubie over. Een jong koppel
Britten zwemt onder de pont du Cros. Een informatiebord geeft aan dat we op
195m hoogte zijn en dat het te volgen pad stijgt tot op 580m. Het moet dan maar.
Ieder begint aan het laatste stuk tot de middagbestemming, nog 1u15 volgens
het boekje. Onderweg lopen we langs het aquaduct of le canal de la Vésubie
waar het water snel doorstroomt. Erin gaan liggen zou ons goed afkoelen, maar
we weerstaan de verleiding. Heet, heter, heetst. Zweet druppelt van de gezichten,
voeten zwellen maar bewegen dapper voort. Middaguur en uitzonderlijk warm, we
treffen het. Gelukkig geven beuken, kastanjes en andere bomen schaduw. Naargelang
de bocht, trakteert de wind op een verkoelend briesje. Er is geen weg terug.
Levens (580m) wacht op ons. In het dorp staat de politie op uitkijk. Er is blijkbaar
een evenement op komst. Hongerige stappers stuurt de politie door naar een broodjeszaak.
Maar de twee verkenners, Mark en Danny, keren zonder terug. Te weinig voor elf.
De voorhoede is ondertussen aangegroeid tot zes en trekt richting centrum. We
horen later dat Micheline 2m naar beneden is geschoven, van de weg af richting
dal. Gelukkig volgde Christian haar en kon hij haar naar boven trekken. Eerst
de rugzak, dan de stok en dan Micheline. Haar stok is geplooid! Dat klopt niet
met de reclame van Leki!
Rond 13u30 zitten we allen op de Place dus Village in de 'Pub chez Robert'.
Manfred en zijn Duitse stapvriend, zitten er ook. Grappig hoe we steeds dezelfde
mensen tegenkomen. De vriendelijke ober Robert bedient snel en efficiënt.
Perriers en cola's, huisgemaakte pannini's met hesp of geitenkaas, ze smaken.
De patroon is fier en blij met ons enthousiasme en appreciatie. Dan is er plots
animatie op het plein, gratis en voor niets. Onze frank (of euro) valt voor
de politie bij de ingang van het dorp. Bevallige mannen en vrouwen in alle maten
en pakjes komen het plein opgelopen en passeren onder ons luid applaus en geroep.
Er is een kleine triatlon gestart in Levens en we bevinden ons toevallig op
het loopparcours van 18km. Nadien zullen ze fietsen en zwemmen. De Vésubie
en de Var stromen hier samen. Vermoedelijk zwemmen ze daarin. Er zijn 160 deelnemers
vernemen we nog van een Vlaamse dame die mee in de organisatie zit. Rond 15u15
vinden we dat we genoeg gerust hebben, maken de petten aan de openbare kraan
nat, vullen de flessen in de bar, hangen onze rugzakken op de rug en zetten
de stokken in de aanslag. Een koppel toeristen bespiedt elke beweging en draait
met stoel en hoofd om toch maar niets van het schouwspel te missen. Vakantie…
Het elftal wandelt Levens uit via een kronkelend eigenaardig gekozen paadje.
Een stuk asfalt over de D14 door een plat stukje agrarisch gebied en dan een
stukje natuur in of de 'promenade des Prés' over zandpaden, omhoog, maar
ook steil naar beneden. Het blijft te warm en dus zweten we volop. We geraken
het water beu, maar het is natuurlijk hoogstnoodzakelijk.
Na ongeveer 1 uur komen we toe in Sainte-Claire. Bewoonde wereld en asfaltbanen,
36° graden, het kost moeite om iedereen gemotiveerd te houden. Micheline
en Luk houden het voor bekeken, hebben er geen lol of uitdaging meer aan. Ze
besluiten te stoppen vandaag. De duikeling van deze ochtend en de kapotte stapstok
tasten het vertrouwen aan. Micheline regelt via het hotel een repatriëring.
Christian wikt en weegt om eventueel ook mee te gaan, maar zijn broer overhaalt
hem. Sommigen profiteren ervan om gewicht uit de rugzak te halen en mee te geven.
Negen stappers vertrekken voor het laatste stuk van vandaag. De GR5 geeft niet
af. We moeten opnieuw omhoog door een beperkt begroeide omgeving op een soort
zanderige ondergrond, met keien en keutels van schapen of geiten. Het boekje
spreekt over de Rocca-Partida piste, met een eerste top op 564m en dan een tweede
op 609m. Af en toe staan er bomen die schaduw geven. Onderweg ontmoeten we Manfred
verschillende keren. Hij ziet er uitgeput uit, maar zet telkens opnieuw dapper
door. Hij is niet de enige die het zwaar heeft. We steken hem voorbij tijdens
het stappen; hij haalt ons in en steekt ons voorbij tijdens onze verzamelmomenten
en pauzes. Hij geniet van de damesbenen, zo bekent hij plots.
Eindelijk zien we de rivier de Var beneden en in de verte ligt Nice, na een
zoveelste klim en kronkelend pad. Nice is in bereik! Er volgt nog een stevige
afdaling over losse stenen, trappen en asfalt. Knieën en enkels zien af.
Het oude centrum ligt hogerop, het hotel d'Aspremont ligt gelukkig aan de voet
van de oude stad. Het is een mooi gezellig hotel met vriendelijke uitbaters
(Duitse blondine met Italiaanse Fransman). Het zwembad (12 op 4m) lonkt. Micheline
en Luk liggen er te zonnen. Op kosten van het hotel zijn ze opgehaald, het was
nog een 45min rijden. Ook Manfred geraakt in Aspremont (500m) en logeert in
hetzelfde hotel, toeval of lot? Hij is behoorlijk diep moeten gaan.
We douchen het vuile stof en zweet van ons lijf, kuipen in een bikini of zwembroek
(of wat ervoor kan doorgaan), en laten ons drijven in het koele water. Het lijf
languit op de strandstoel, biertje op het tafeltje ernaast, boekje om te lezen:
atypisch voor stappers, maar oh zo deugddoend!
Rond 19u zitten we aan het aperitief en eten op het terras. We klinken op de
hitte en op het welslagen van de tocht tot nog toe. Ieder is heelhuids tot hier
geraakt. Kolibrievlinders animeren deze maaltijd. Genieten nog tot 23u en dan
duikt ieder zijn of haar bedje in de twee- of driepersoonskamers in.
DAG 8: (21 aug 2011) rustdag in Aspremont
Het is zondag vandaag en een echte platte rustdag!
Manfred is 's morgens weggevoerd met de ziekenwagen want kreeg hartkloppingen
en voelde zich slecht. Hitte en te weinig water, op zijn gezegende leeftijd
is zo'n tocht niet zo onschuldig, zo ontdekken we.
Na het ontbijt spreken enkelen af om het hoger gelegen dorpje te bezoeken. We
slenteren door de kleine steegjes, vinden een afgespannen speelplaats, fantaseren
en praten gezellig over van alles en nog wat. Zes vrouwen op de bank, mannen
draaien er rond, niet wetende wat met de vrije tijd aan te vangen.
Languit liggen in de tuin, afkoelen in het zwembad, lezen, schrijven, eten in
het restaurant aan de overkant en de tijd vliegt ook voorbij.
Om 19u spreken we af voor het aperitief aan het zwembad en rond 20u schuiven
we aan tafel voor het avondeten. Ganzenlever of sla, kip met mosterdsaus en
rijst, kaas, île flottante of ijs, het smaakt allemaal. We worden getrakteerd
op vuurwerk dat in Nice wordt afgestoken.
Wat doen we met MPII? Laten we je hier achter? Waar? Nemen we je terug mee naar
Brussel? Waarom? Alle opties komen aan bod, maar de knoop wordt niet doorgehakt.
Mee tot Nice, dat wil ik in ieder geval. Een ander discussiepunt is wat we morgen
zullen doen: te voet of met de bus? Het belooft weer tot 30° warm te worden.
En volgens geruchten zou het laatste stuk niet zo mooi zijn, al spreekt het
boekje dat dan weer tegen, zeker als we de route bekijken op de kaart.
We spreken af om vroeg te vertrekken, voor de hitte toeslaat en eventueel onderweg
de bus te nemen tot onze bestemming in het centrum van Nice. We zien wel.
DAG 9 (22 aug 2011): MP in NICE!
Om 7u30 staan de rugzakken klaar in de gang en zit
het elftal aan tafel voor het ontbijt. Het koppel uitbaters slooft zich uit
in vriendelijkheid. Het ontbijt is op zijn Duits (vrouwelijke touch), we zijn
er blij mee! De laatste vult rond 8u10 zijn waterzak en we zijn weg voor het
laatste stuk van de GR5! Een smal wegje tussen huizen brengt ons tot het einde
van het dorpje Aspremont. En dan is het terug stijgen over een stenen pad langs
de flank van de berg, gelukkig nog in de schaduw. De zon doet haar best om boven
de top te komen, maar voorlopig zijn we haar voor. In ganzenpas vordert het
elftal over het laatste stukje van de Alpes Maritimes. We kijken naar de Var
en gooien een laatste blik naar het rustdorpje Aspremont.
Nice, of de uitlopers ervan, duikt op in het zuiden. Meer en meer tonen de zee
en de stad hun ware kleuren en grootte. Na anderhalf uur stoppen we in de schaduw
aan een vervallen stenen woning. Moe maar gemotiveerd zullen we de GR5 verder
volgen. Het lauwe chloorwater in de waterzak valt tegen. Sneller dan verwacht,
bereiken we het park 'air St-Michel'. De warmte is nog te dragen en de benen
willen nog mee, de voeten staan heet. De beschaving nadert. Het stadsgeluid
verdringt het gezoem van insecten en andere natuurgeluiden. De verwachte lelijkheid
van KMO zones blijft uit. Huizen kijken, tuinen met zwembad monsteren, geuren
van vijgenbomen, bloemen en ander gecultiveerd groen opsnuiven. De kuiten staan
gespannen en de voeten doen zeer van het sterke dalen op het harde asfalt. Maar
het witrood blijft ons stuwen en lonken naar het eindpunt.
Om 11u30 is het zover. Na 10 jaar dromen, plannen en stappen, staan we met elf
aan het eindpunt van de GR5 in een parkje in Nice. Handen tegen elkaar kloppen,
alsof we de match gewonnen hebben. Het slechte water uit de waterzak wordt leeggegoten.
Het thuisfront en vrienden krijgen een sms. Nous avons réussi! Dank u
St-Sébastien! We zijn er stil van.
Wat nu met mij, met MPII? Mijn reis is voorgoed gedaan.
Vorige avond regende het voorstellen: in zee gooien (Is dat niet een beetje
beestig?), meenemen naar Brussel (Wat moet ik daar doen in dat slechte weer?),
opsturen naar één van mijn vorige gastgezinnen (Ben ik daar al
niet lang genoeg gebleven?), inkaderen met valse bergen en foto's (Wie zal dat
willen ophangen?), ergens verstoppen in Nice (Wat heb ik daar nu aan?), enzovoort.
Een oudere man sproeit het gras en onderhoudt het parkje. Erik spreekt hem aan
en vertelt over ons idee en de droom die na 10 jaar is uitgekomen. Hij is enthousiast
en voelt zich vereerd dat we zijn idee opvolgen om mij, MPII, te plaatsen in
la Maison de l'environnement de la ville de Nice. Hij gaat op pensioen en spreekt
fier over zijn werk.
Het opbergzakje met de tekening van onze tocht in 2002 op T-shirts, krijgt elf
handtekeningen. Het wordt mijn nieuw onderkomen. Een vrouw komt net uit het
museum en krijgt het zakje plechtig overhandigd. Zij belooft me uit te stallen
in het museum.
Nice is een geweldige stad! De moeite om er een nacht te verblijven en rond
te struinen.
Individuele impressies neergeschreven op 22 en 23 augustus 2011:
"Hoe lager hoe beter.
Gelukkig heeft ons manneke geen kleren aan.
En daarmee is het sprookje gedaan."
Chris
"Manneke pis!
De laatste
Straffe berg op
Straffe berg af
Hete pootjes
Eerste blaar
Moordende hitte
Maarrrr…. : "daarvoor doen we het"!"
kleine grote madam
Moat
"Naar diepe valleien
om hoog te komen!
De zon: vriend en vijand.
Zee in zicht
Na 10 jaar,
samen,
heelhuids,
met Mpis in Nice.
Helden en heldinnen?
JA! Wie doet het ons na?"
Heidi
"Vertrek met spierscheur was niet fijn.
Maar in de voorlaatste tocht zat het venijn.
Ik ben nu voorgoed een sissy
Dit is dan het einde van manneke Pipi."
Luk
"Mijn voeten bereikten de Middellandse zee;
Mijn gedachten volgen.
Blij dat het was!"
Rita
"Nice was het doel, of was de weg het doel?
In ieder geval is de weg in Nice gekomen en is het doel bereikt.
Quod nunc?"
Danny
"Stenen bergpaadjes bezaaid met stukken rots
doorkliefden het kale grijswitte bergmassief zinderend in de zuiderse hitte.
Ogen priemden constant naar de grond om voet per voet veilig te leiden over
de grillige bergpaden die plots overgingen in onoverkomelijke muren, eindigend
in een 10-jarig verhaal van stappen en genieten, zweten en zwoegen, een verhaal
over stoppen en doorzetten, een verhaal over stoere herinneringen en over vriendschappen
langsheen het kleurige traject Brussel - Nice."
Betty
"Een spijtig voorval, het wegvallen van copain Erik heeft ons doen beslissen
om dit unieke avontuur aan te vatten. Het was een deugddoende ervaring waar
we elk jaar naar uitkeken. Die stilte (enfin soms toch), die bloemen- en natuurpracht,
de fysieke inspanning, heerlijk was dit. Pakken ze ons niet meer af."
Mark
"Wie had ooit verwacht,
met 14 tot 11 en soms drie plus acht
In 2002 in Brussel gestart
Regen, wind en vooral de zon getart
Hoogtes en diepten overbrugd
Spieren en gewrichten meermaals verzucht
Tien jaar blaren en eelt
De groep MP nooit erg verdeeld
2011: hitte en plezier in Nice
Zorgt wel voor ons Manneke Pis!"
Kaat
Het Laatste Nieuws, 31 augustus 2011
Tocht volgens het boekje …
datum plaatsnaam staptijd hoogte slaapplaatsen
14/08/2011 Larche Gites d'étape GTA
Pont Rouge 1u20 1907
Lac du Lauzanier 1u35 2284
Pas de la Cavale 1u25
Lacs d'Agnel 0u25 2343
Col des Fourches 1u 2262
Bousiéyas 0u40 1883 Clé du vert Eden
6u25 25,5 km
15/08/2011 Col de la Colombière 1u15 2237
Saint-dalmas-le-selvage 2u 1500
Col d'Anelle 1u 1739
Saint-etienne-de-Tinée 1u10 1144 Gîte le Corborant
5u25 22 km
16/08/2011 Auron 1u45 1602
Roya 2u30 1500 Gîte ma vieille école
4u15 17 km
17/08/2011 Col de Crousette 3u50 2480
Col de Moulines 1u30 1982
Vacherie de roure 1u35 1883 Refuge de Longon
6u55 27km
18/08/2011 Roure 2u20 1096
Saint-Sauveur-sur-Tinee 1u30 496
La Bolline-la Roche 2u50 995
Saint-Dalmas-Valdeblore 1u 1290 Gîte les Marmottes
7u40 31 km
19/08/2011 Col du Caire Gros 1u50 1906
Collet des Trous 1u45 1982
Col d'andrion 1u 1680
Col de Grateloup 1u30 1412
Utelle 2u05 821 Gîte d'étappe communale
8u10 32km
20/08/2011 Levens 3u30 580
Aspremont 3u05 500 Hostellerie (2 nachten)
6u35 26 km
22/08/2011 Nice 2u55 12 km
Totaal stapuren 48u20 194 km geschatte km (4/u)