<< - home - foto's - >>

Zevende stapmoment – VAN STAVELOT NAAR STOLZEMBOURG ….. van 5 tot 8 april 2003

WAT VOORAF GAAT ….

Kopzorgen over wat mee te nemen en wat niet, over de lichamelijke tekortkomingen van plus 40-jarigen, over het weer, over het te dragen gewicht, …. via e-mail wordt er druk gecorrespondeerd:

Miep:

"Hallo, gisteren al wat 'klaargelegd' voor de stapdagen en daarbij rezen enkele vragen:

1. Martine, waar heb je die onderbeen + schoenbeschermers (tegen de regen) gevonden?

2. Rita, moeten we zelf ook voor compeed zorgen? zo ja, welk formaat?

3. Nog niet zo lang geleden had ik een soort 'lumbago'; ik ga mijn rugzak dus zo licht mogelijk maken; vandaar dat ik niet te veel drank (warme + koude) zou meenemen; is het ok voor jullie om met jullie 'mee te drinken'? ik zal alvast een bekertje meenemen.

4. Gaat het koud/zeer nat zijn? wat nemen jullie zoal mee?"

Rita:

"Goe bezig...

Beenbeschermers kan je vinden in AS Adventure of andere "outdoorwinkel". Ik heb compeed gekocht voor de groep; iedereen is natuurlijk vrij om naar eigen nood wat compeed mee te brengen. Ontsmettingsmiddel, verbanden, klevertjes, schaartje, kortom, een écht EHBO tasje (mét alu-deken) breng ik mee (geen medicatie). Het begint er professioneel uit te zien...

Een beetje verdeling van jouw spullen kan geen probleem zijn! Neem niet té weinig mee...zeker een fleece, handschoenen, een goeie regenjas (gore-tex), goeie stapkousen, slaapzak en wat reservekleding. Overlaad je niet met tussendoortjes (je krijgt wel een koekje of wat nootjes van medestappers denk ik). Als de voorspellingen te vertrouwen zijn, krijgen we droog weer. Tot zaterdag op de trein."

Micheline:

"Aan het mailtje van Rita zou ik willen toevoegen dat je zeker niet te veel van het overbodige mag meenemen; uitgangspunt is dat we gaan stappen en dat de uitrusting en de rugzak worden samengesteld rond deze activiteit. Belangrijk zijn dus goede schoenen, goede kousen, een broek en een bloes, bescherming tegen de regen en iets anders om 's avonds aan te doen.

Een tip: blaren kan je voorkomen door tape te plakken op je zwakke plekken; het
volstaat hiervoor de nodige hoeveelheid mee te nemen.

Hoe maak je de rugzak:

neem je keukenweegschaal en een fles wijn: doe alle twee tegelijk open en schenk jezelf een glas in en drink een slok.

Daarna begint de zeer belangrijke bezigheid van het afwegen (fysiek en mentaal). Weeg alles wat je hebt klaargelegd om in de rugzak te stoppen, neem van elk item het lichtste exemplaar, steek dit in de rugzak en drink een glas. Is je rugzak nog niet gevuld en zie je reeds dubbel op de weegschaal, dan heb je zeker te veel mee. Zit de rugzak vol en heb je nog zin in een glas dan is het OK. Veel succes"

???

Het weer:

Vier zonnige dagen

De planning:

Heenreis: Trein Brussel 07:56 - Trois-Ponts 10:10
Bus Trois-Ponts 10:16 - Stavelot 10:24

Terugreis: Bus Stolzembourg 14:53- Clervaux 15:30
Trein Clervaux 16:07 - Brussel 19:03

De deelnemers: Micheline, Luc, Erik, Christian, Marco, Rita, Heidi, Betty, Warre, Els, Miep, Mark, Kaat en Beth (die voor één dag meegaat).

ZATERDAG 5 april 2003: van Stavelot naar Bèche – 20,7 km

Op de gereserveerde zitplaatsen in de trein naar Luik zien we elkaar allemaal bepakt en gezakt terug. Alles verloopt zoals gepland, behalve voor de koffiedame. Zij heeft niet genoeg heet water en is met het verkeerde been opgestaan. De groep van mp tot Nice laat het niet aan zijn hart komen. We genieten van de klokvastheid van onze treinen en de vriendelijkheid van de stationchef in Luik.

Het onderwerp is uiteraard de zwaarte van de rugzak en de mogelijke rugklachten. De tips regenen door de treinwagon:

• bepaal het gewicht in het gezelschap van een glas wijn;
• rol je kleren op in de lengte en steek ze verticaal in de rugzak;
• de rugzak zo smal mogelijk houden en in de hoogte stapelen;
• zorg dat het gewicht zo dicht mogelijk tegen je rug zit;

• draag de riem op de heupen. Als je niet weet of hij goed zit: zet je in je blootje zodat de scheiding tussen buik en heupen duidelijk te zien valt, vertelt Erik (Prompt bekent hij in de Flair foto’s gezien te hebben van blote dames van navel tot boven de knie … daar kan je die scheiding goed op zien …en hij kleurt gezond rood.)

In Trois Ponts staat de bus ons op te wachten en brengt ons in 10 minuten tot Stavelot. Onderweg even commotie, want Mark heeft het rood wit ontdekt. Om 10u20 zien we ons Manneke terug bij koffie of frisdrank.

Het café La Chaumière verlaten we om 11u, maar eerst moet de sticker op de deur met opschrift: "pendons les ecolo pendant qu’il y a encore des arbres", naast onze ‘groene’ schepen Mark gefotografeerd worden.

Eindelijk worden de eerste stappen gezet, verlaten we de Amblèvevallei en klimmen het dorp uit. Het levert mooie vergezichten en verwarmde lichamen op; jassen worden snel uitgespeeld, ondanks de gure wind. Van asfaltwegen dwalen we over veldwegen aan de rand van bos. Uitdrogende greppels laten kikkerdril bijna droog achter; Martine doet een tijdelijke reddingspoging en gooit het kikkerdril in een verder gelegen stilstaand water… tot als dat weer uitgedroogd geraakt. Mensenhanden kunnen niet alles redden …

We bereiken het gehucht Logbiermé waar een stenen tafel en banken ons opwachten voor het middagmaal. Maar de wind is te sterk en vooral te fris en dus klimmen we verder het bos in op zoek naar een windvrij zonnig en zacht eetplaatsje. We vinden het ook en vleien ons neer op het zachte mos en storten ons op de meegebrachte picknick. Het leven kan mooi en simpel zijn... De hommel mag van Betty niet de rugzak in, wegens al te zwaar… Biologische wetenswaardigheden worden opgedist: kopen van lieveheersbeestjes om bladluizen te bestrijden, stuiven van bruine zeep of bier, hoe hormonen de pijngrens bepalen, enzovoort.

We missen onze Quarrel die niet mee kon omwille van niet welkom in twee van de drie slaapverblijven. Jammer, er kan geen stokje gegooid worden…

Na 2 uur zijn we al 9 km verder; de eerste blaren of zwakke plekken worden verzorgd met compeed. De dutjes worden kort gehouden, we moeten op stap, want er wacht nog 11 km. We leren onderweg de mooie zang van de appelvink kennen. Warre noemt het ‘perengezang’.

14u40 een korte halte voor voetverzorgingen met Gehwolf zalf of spray. De open plek aan een oude eik en met zicht op de vallei waarin ergens Vielsalm ligt verscholen, gunt ons een blik op een mooi vergezicht met op de voorgrond groen en zwart in gras: de rugmanipulatie door Marco op Erik … Een korte knak zorgt ervoor dat de wervels terug op hun plaats geraken en de drie volgende dagen iets comfortabeler voor Erik zullen zijn.

Hij legt immers meer kilometers af om alles op het digitaal toestel te krijgen. Experimenteren, de juiste lichthoek zoeken, het mooie kiekje maken. Digitaal speelgoed dat hij niet meer kan missen…; zijn broer evenmin.

We vervolgen onze weg, passeren het bungalowpark van Sunparks en komen aan in het leuke dorpje Vielsalm. De kerk voorbij, volgen we een asfaltweg richting Commanster. Geen tijd voor een terrasje, dat doen we later nog wel. We passeren langs het kerkhof waarboven een zwarte wouw cirkelt en klimmen gedurende enkele kilometers. Het peloton wordt uitgerokken na een demarrage van Mark. Na asfalt volgen dikke kiezels die de voeten geenszins masseren. De laarzen van Warre blijven ertegen bestand, maar echt comfortabel is het voor niemand. Eindelijk lopen we op een zacht aarden paadje en kunnen we weer genieten van het zicht rondom ons. Om 16u20 houden we halt voor het vieruurtje omdat het daar zo mooi is, de zon schijnt en we niet weten wat ons in Bèche te wachten staat.

Om 17u bereiken we de recreatieve vakantieboerderij van Joop en Ellen Lafontaine en krijgen een drankje aangeboden van het huis. Er zijn strikte Nederlandse regels die we onmiddellijk uitgelegd krijgen. De vzw is enkele jaren geleden opgericht. De huisbewoners zijn het drukke en te individualistische Amsterdam ontvlucht en willen meer rust en een socialer leven. We zijn in goede handen. Al is de sociale werker nooit ver weg maar dat nemen we erbij. ‘s Avonds zal er lawaai zijn, zo vertellen ze nog, omdat de zaterdagse line-dance plaatsvindt en de plaatselijke bevolking er vertier komt zoeken. We zien wel.

De Leffe is snel uitgeput maar Joop vindt een vriend die nog een bak heeft staan en gaat deze prompt halen. (We zouden er toch eens moeten aan denken om ons te laten sponsoren want overal laten we lege bakken achter.) Een andere mogelijkheid is om onze Blokke die Beth komt ophalen, op zoektocht te sturen. Jammer genoeg kunnen ze niet blijven eten.

Het eten smaakt: pasta met een lekkere vleessaus en verse (weliswaar gesuikerde) sla. De overvloedige dikke geel/zwarte pudding in een grote plastieken Ikea soepkom wordt niet door iedereen geapprecieerd … De warme douche op de koude vloer is welkom: de ode aan het stinken is voor een andere keer…

Al gauw zitten we rustig voor het haardvuur en overlopen de dag en vooral de voeten. De eenzame bezoekster Ilse uit Kalmthout, hoort ons gretig aan. Later op de avond wordt ze een van de groep.

Om 20u is het volop ambiance. Een groep uitgebluste en volgevreten stappers hangt in de zetels of stoelen en kijkt naar 6 enthousiaste autochtone countrydansers die eerst langzaam en voorzichtig, maar alras meer swingend en stampvoetend het beste van zichzelf geven. De zoon doet zijn uiterste best om alle pasjes correct uit te voeren en geeft met verve het voorbeeld. Papa ziet dat het goed is vanachter zijn deejayinstallatie De vijf andere dansers volgen gedwee en voeren dezelfde bewegingen uit, de ene al zwieriger dan de andere… Het publiek wordt geapprecieerd, zeker voor het beleefd handgeklap. We vragen ons af hoelang we zullen blijven zitten. Country is ons ding niet, maar de muziek sleept mee, zeker na de derde Leffe.

Er druppelen meer en meer prachtexemplaren van de countrystijl en plaatselijke bevolking binnen. Een heuse grijzende cowboy met namaak mes op de bovenarm gespannen en cowboyhoed, een ouder koppel die wel wil dansen, maar niet durft … Het ‘line dansen’ wordt herkenbaar: iedereen dezelfde bewegingen, gezellig op een rij, ingetogen en geconcentreerd op het voetenspel. Een spontane glimlach is zeldzaam wegens de inspanning om de juiste pasjes te zetten.

Rond 24 uur en de 4^de Leffe kan Kaat zich niet meer houden en gooit zich op de vloer. Micheline en Marco volgen schoorvoetend en alras staat zowaar 2/3 van onze groep op de planken.

Onze would-be cowboys zijn zo enthousiast dat we eindelijk overtuigd zijn om mee te doen dat ze vanuit alle hoeken en kanten de dansvloer opstormen. Eindelijk kunnen ze ons een dansje aanleren. Het is eenvoudig, maar vraagt concentratie.De countrywals wordt erg gesmaakt: in een grote cirkel, eerst links, dan rechts en links en vooruit twee passen en achteruit … Met zwier en gratie dansen we de country en de avond in.

Het zal nog tot 1u duren voor de muziek stopt en de laatste onder ons de vensterloze kamer van 6 of 8 personen opzoeken en in de te zachte bedden kruipt. De langste moet het licht uitdoen, de schakelaar hangt op 2m hoogte …

We zullen de gevraagde ‘mond op mond’ – reclame voor deze creatieve slaapstede zeker doen!

Statistieken dag 1: - volgens uurwerk Erik:

aantal uren onderweg: 6u13
laagste punt: 333 m
hoogste punt: 593 m
totaal gestegen meters: 565 m
verbruikte Kcal: 1600

ZONDAG 6 april 2003: van Bèche tot Burg-Reuland – 21,9 km

Donker, maar toch al 8 uur, meldt de gsm-wekker. Aan het ontbijt wordt de voorbije avond en koude nacht uitgebreid besproken. Om 10 uur zijn we klaar voor het vertrek. Het manneke wordt eerst nog gezet naast de leuke grotere cowboybeeldjes die het vertrek sieren. Hij oogt klein, maar dapper!

We keren op onze stappen terug op zoek naar de verbinding met de GR5 en kruisen al snel oude bossen op leuke zachte mospaden. Ilse vergezelt ons enkele kilometers en we praten gezellig over het leven. Ze belooft naar onze fuif te komen op 19april (wat ze ook gedaan heeft!). Bij een wad over de Ruisseau des Fagnes die met gewone schoenen niet te overwinnen valt, keert Ilse naar Joop en Ellen terug.

De rest van het gezelschap stapt lustig door en geniet van de omgeving. Na een uurtje houden we halt voor een eerste drankpauze en worden we vergast op kleine sneeuwvlokjes in het bos. De koude zet aan tot verder stappen. Maar niet voor lang; in Commanster wijkt Micheline af van het algemeen principe om geen cafés te bezoeken tijdens het stappen. Ze troont het gezelschap - tot jolijt van vooral Warre en Heidi - naar een prachtig oud cafeetje ‘Le vieux chateau’ met antiek interieur, houten wand en stenen kachelmuur uit 1741. De trap naar de wc bestaat uit uitgehouwen figuren (een leeuwtje, hangende knoppen) en de treden zijn uitgerust met een antidiefstalsysteem uit de jaren 1700. Als je op een losse trede stapte, rinkelde een belletje.

Duitssprekende (of zoiets) plaatselijke jagers (?) nippen aan het plaatselijk biertje Cervoise de Commanster dat zich zelfs op dit ochtendlijke uur laat drinken. De meeste onder ons houden het op koffie en huisgemaakte taart. Het probleem van de bioboeren om hun hoofd boven water te houden, wordt aan tafel opgelost: betere samenwerking realiseren.

We hebben er ongeveer 7 km opzitten, nog 16 te gaan! Zien of bier slappe benen maakt. Na 45 minuten rust vertrekken we terug, het is al 12u30. De tocht leidt ons door het kleine gehuchtje en voorbij een concurrentie country ranch van de familie Lafontaine. We dwarsen de provinciegrens tussen Luxemburg en Luik, door bos en open veld.

Na 12 km vinden we rond 14u een minder winderig en niet echt mooi plaatsje in een dennenbosje op enkele passen van het riviertje Braunlauf. Er blaast een koude wind, maar het gekookt eitje en de zelfgesmeerde boterhammen gaan er goed in. Een vogelnestje doet dienst als schoteltje voor paaseitjes.

Een half uur later verlaten we het zachte mos met verkleunde handen en vervolgen onze weg. We zien veel roofvogels: rode wouw of misschien een kiekendief (de verrekijker weegt te zwaar en is thuisgelaten). Een zwarte roodstaart heeft geen zin om te wachten tot hij door onze fotograaf op de digitale pellicule wordt gezet. Het landschap blijft heuvelend,uitgestrekt en verrassend mooi en wisselvallig.

De gsm wordt gebruikt als radio om de stand van de Ronde van Vlaanderen te kennen. Warre en Marco steken elk een oortje in en proberen op gelijke tred de weg te vervolgen en nieuws te horen over Van Peteghem en Vandenbroecke. Ze spelen life de aankomst na, althans dat probeerden ze … en Van Peteghem wint!

Ondertussen lopen we in een prachtig groen glooiend landschap met hier en daar een eenzame boom en een toren die achter een heuvelrug uitsteekt. Om 16u30 palmen we de veranda van het pension Burghof in.

Statistieken volgens Erik:

380 m gestegen
1355 kcal verbruikt

Tijd voor een tussentijdse evaluatie:
Warre: ik heb ontdekt dat ik de jongste ben en mijn benen waren goed.
Heidi: ik zal erover spreken met mijn arts …
Betty: per dag 2 blaren meer. Opvallend op de tocht zijn de eenzame dingen: boom, kerktoren, menhir in het landschapsgroen.
Martine: tot nog toe geen enkel blaar dank zij gehwol?
Rita: Gehwol? dank zij dat heb ik blaren!
Marco: in de ban van de ring en iedereen een personage toegekend – wordt vervolgd
Miep: mooi heuvelend landschap met voor mij onbekende vogelsoorten
Micheline: zonlicht, wervelend over heuvelende vergezichten
Christian: fantastisch
Erik: hoe meer foto, hoe meer lopen …
Luk: … het was een fotofinish! de Ronde van Vlaanderen in de Walen.
Els: heel veel heel veel heel veel zere voeten
Mark: waar is hier de dansvloer?
Kaat: groen en toch nog kale bomen

Het pension is deftig, misschien te deftig voor ons gezelschap. Maar we worden goed verzorgd. Mooie kamers met goede douches die we op een half uur testen.

Vooraf stretchen we nog even tegen de tafelstoelen en op de grote trap die uitkomt op de eetkamer. We doen dit meer voor de geste dan om de spieren te verzorgen…Om 18u30 moeten we eten: lekkere gezouten bouillon, kip met frieten en rauwkost en ijs als toetje. Het smaakt voortreffelijk en vooral de wijn laat zich drinken alsook de Irish coffee waarop we onszelf trakteren. Er wordt gelachen met tranen, gefantaseerd en we leren elkaar weer beter kennen … Luk speelt deze keer de hoofdrol of was het Gandalf?

MAANDAG 7 april 2003: van Burg-Reuland – tot Dasburg – 25,8 km

Om 8 u weer uit de veren en genieten van het ontbijt. Het is opvallend stiller dan bij het avondeten … Om 9u45 doorlopen we het stille witte dorpje Burg-Reuland.

We klimmen naar de oude burcht om onmiddellijk terug te dalen en eigenlijk op onze passen terug te keren. Een geluk dat we houden van cultuur en geschiedenis, want meer was die omweg niet waard … Het kleine dorpje verlaten we al klimmend langs de kruisweg en onder klokkengeluid komende van de bolvormige klokkentoren. Het is een serieuze klim en algauw vormt de ronde groep een lange sliert van rustig stappende mensen. Het landschap oogt weids en glooiend. Het is zonnig met een gure Noorderwind die de jassen gesloten houdt.

In de verte ontdekken we op Duitse hoogten windmolens die lustig draaiend het landschap vervoegen. Storend vinden we ze niet, waarom kan dat bij ons niet?

Marco en Warre proberen Mark een loer te draaien. De kruisbek op de 16de tak is niet te vinden. Als onze vogelliefhebber niet wist dat zijn opponenten niet konden tellen was hij wellicht nog aan het zoeken. Na een uur is het tijd voor een drank- en plaspauze aan afgezaagde dennenbomen.

We lopen verder langs donkere naaldbossen en volgen het riviertje ‘Ouren’. Verrassend zijn de diepe kloven en bewerkte velden met sterke uitsnijdingen, je vraagt je af hoe die boer het ploegen tot een goed einde brengt? Verder duiken we een oud beukenbos in en dalen verder naar het ‘Ourtahl’. We lezen de sage voor van de ridder die met paard en geliefde van de rotsen springt ("Rittersprung") achternagezeten door vijanden. De ridder trachtte zijn achtervolgers te misleiden door de hoefijzers aan het paard omgekeerd te nagelen. Maar het lukte hem niet …

Om 12u30 bereiken we het dorpje Our waar we ons neervleien op de banken naast het St-Pieterskerkje (12° eeuw) met zijn mooie doopvont. Het kerkhofje ademt rust en vrede uit. We hebben er 9 km op zitten. Uit de wind is het heerlijk warm en doen we ons tegoed aan de lunch klaargemaakt door het hotel: 3 pistolets, een eitje en een sapje.

Rita valt in slaap, de anderen doen pogingen, terwijl de would-be ornithologen onder ons een boomkruiper zien en het leuke geluid van de boomklever horen. Om 13u30 zet de groep zich terug in beweging en zoeken we de juiste streepjes. We worden weer onnodig naar boven gestuurd om even verder terug op dezelfde weg te komen. Maar goed, het paadje was zacht en het witrood speelt de baas …

Rond 14u bereiken we het drielandenpunt waar Erik de afstandsbediening van het fotoapparaat test en een groepsfoto wordt genomen.

Als grote staatslieden hier hun foto lieten maken wacht sommige onder ons misschien nog een mooie politieke toekomst (Achteraf blijken ettelijke foto’s niet terug te vinden, waaronder deze – we hadden nochtans onze beste glimlach opgezet…)

In Luxemburg beleven we een echte cultuurschok: het roodwit verandert in gele bollen. De Luxemburgers trekken zich niets aan van de Europese GR tekens. Het is wennen, maar ook het geel voert ons langs mooie plaatsen en naast de Our. En als Heidi roept: ‘niet kijken’, dan moeten we dat ook niet doen …, we leren bij.

Om 14u40 wordt geklaagd tijdens de stop over ‘hete pootjes’ en vermoeide benen. We zijn al halfweg en hebben nog 13 km te gaan, stijgend en dalend, langs zachte smalle paadjes boven het water.

Zonder woorden lopen we achter elkaar, volgen de tred van de voorganger en worden meegezogen door de groep. Plots horen we ‘achtung’ en het geronk van een motorzaag weerklinkt. Blijkbaar worden hoog boven ons bomen omgezaagd en moeten we uitkijken voor vallende takken. Sporen van zaagsel bewijzen dat we ons best uit de voeten maken…

In een weide wordt een laatste rust gegund (16u30). Chocolade en ander lekkers worden bovengehaald om de pijnlijke voeten te vergeten, althans sommigen onder ons en als voorbereiding voor de laatste trip van een kleine 2 uur. Enkele poëtische zinnen duiken op. "Tevreden van schoenen, niet van oude voeten …" "Wat zijn we gelukkig zo te kunnen stappen!" "De onverdraaglijke wrijvingen van oude voeten in jonge schoenen, wordt gelukkig vergeten door de idyllische pracht van kale bomen overgoten met de goudgele gloed van een flinke avondzon en door het zacht ruisen van een kabbelend beekje. "

Miep vraagt zich af: waarom afzien? Maar het antwoord heeft ze niet gevonden. Misschien morgen?

Rond 18u kruipen we het dal uit en bereiken we de top, weg van het riviertje. We dachten dat het de laatste klim was. Prompt haalt iedereen zijn gsm boven om het thuisfront te contacteren. Proximus lukt, mobistar moet de duimen leggen. En dan dalen we naar de grote baan en moeten we de brug over op Duits grondgebied. Ons hotel ligt op de berg in het dorp Dasburg, dus opnieuw stijgen, 1,5 km langs een drukke baan. Veel wordt er niet meer gezegd, zwijgend en lijdend naderen we het pension Bei Jul.

Een jonge dertiger met paardenstaart verwelkomt zijn gasten op het terras. Alras laten we de grote Duitse bieren aanrukken en worden de slechte momenten vergeten. Binnen is het warmer en bekijken wij de plaatselijke tooghangers, terwijl zij de vrouwelijke bezoekers uitkleden…

Na twee biertjes (of 2 x 0,4 l) slaat de fantasie op hol en zien we benen in lederen ‘hosen’ dansend op tafels. Tijd om onze bedstee op te zoeken en ons te verfrissen. Miep en Micheline slapen onder het café; de rest moet een laatste inspanning doen van een 200 meter hoger de straat op! Daar vinden we een huis voor ons alleen met ruime kamers en badkamers. Dik in orde.

Om 20u vleien we ons aan tafel en storten we ons op de copieuze maaltijd: varkengebraad, kip met saus, schotel met gevarieerde groenten, aardappelen en frieten. De Duitse grundlichkeit zorgt dat er meer dan genoeg is voor iedereen… Blaren worden vakkundig door Rita doorgeprikt, gelukkig na het eten. Afspraken zijn gemaakt voor de volgende dag en voor de fuif. Tegen 23u strompelen we met volle buik en doodvermoeid de berg op (of de trap af) en slapen tot de volgende ochtend 7u.

Statistieken:

840 m gestegen
2040 Kcal verbruikt
8u45 onderweg

DINSDAG 8 april 2003: van Dasburg tot Stolzembourg – 20,2 km

De uitdaging vandaag is tijdig in Stolzembourg te geraken om de bus te nemen die ons naar de gereserveerde trein zal brengen. Christian is in ieder geval vast van plan zijn kinderen in bed te steken…

De discipline in de groep kan als voorbeeld gelden: iedereen is om 7u30 aan het ontbijt, maakt zijn/haar lunch en staat bepakt en geplakt (wat de voeten betreft) klaar rond 8u om te vertrekken.

De eerste kilometers zijn goed om de spieren los te werken. We stappen op de asfaltbaan en na een half uur duiken we het bos in en volgen een steil pad. We weten weer wat we doen. Miep en Micheline zijn werkelijk niet te houden en stormen voorop. Ze bepalen het tempo, de Duitse rust heeft hen manifest deugd gedaan.

Er wordt geopperd dat ze hun voeten met comspeed hebben ingetaped in plaats van compeed…

Door het bos stijgen we verder tot we het hoogste punt tussen velden en weiden bereiken. Dan terug tussen de bomen naar beneden. Gemakkelijk stappen is het niet, de losse blaren verraden niet wat eronder ligt. Nog verder is het pad bezaaid met omgehouwen bomen en is het oppassen geblazen. Maar het is weer eens mooi en verrassend afwisselend, veel stijgen en dalen. Na een fikse klim langs heide, brem en gelukkig nog niet volgroeide braamstruiken, vindt Luk een dood hertenkalf verscholen naast de weg. De meeste stappers zien dat niet, maar wel de sterretjes.

Om 11u tijd voor het versterken van de inwendige mens. Het eten van bei Jul smaakt en inspireert Warre: "bei Jul war alles gut!" We komen op adem en maken ons klaar voor de volgende etappe.

De weg blijft stijgen met mooie weidse uitzichten tot gevolg. We missen op een bepaald moment de gele bollen, maar kompas, zon en gevoel brengt de discussiërende groep terug op het rechte pad. Het einddoel is nabij, maar de GR kronkelt langs het asfalt naar boven en naar beneden en wij volgen gedwee.

Om 14u15 bereiken we eindelijk Stolzembourg dorp en de bushalte. Ruim op tijd voor de terugtocht. Ons manneke wordt bovengehaald en toevertrouwd aan een vriendelijke Luxemburgse dame die ons zeer gastvrij binnenloodst en haar sanitair laat gebruiken.

We rusten uit op het voetpad, drinken gezellig een tasje koffie met koekje, tonen de blaren (Mark wint als het op de kleine tenen aankomt) en wachten op de bus. Een deel van de groep zet zich deftig op de banken aan de kerk. Het cafeetje wordt niet bezocht wegens te ver (enkele tientallen meters) en de stress om op tijd terug te zijn voor de bus naar Clervaux.

Het doet vreemd aan als we nadien in een luxebus terugrijden en meer dan de helft van de tocht van vandaag opnieuw zien, zij het in een merkelijk sneller tempo. Er resten ons nog 20 minuten voor de trein vertrekt, voldoende voor een vliegensvlug afscheidsdrankje in het café de la gare. De spurt naar het cafe kan blijkbaar wel, ook voor zij die amper nog konden stappen! De rugzakken worden achteloos in het station achtergelaten, niemand die het in zijn hoofd zal halen om daarmee te beginnen sleuren.

Om 16u07 zitten we in de trein naar Brussel en evalueren de voorbije vier dagen. Een aanrader: iedereen neemt voldoende mefix, compeed en tape mee!

Om af te sluiten de dichterlijke impressies van Heidi:

Stappend
klimmen, dalen
over het rotspad met verpulverde herfst
behoedzaam langs wortels van prille lentebomen
geluid van de stroming,
de zon, de blauwe lucht
en de koude neuzen van "de bende van compeed"
als trouwe metgezellen
komen endorfines vrij in mijn hoofd!
We kregen weer een stukje poëtische schoonheid te zien...

<< - home - foto's - >>