<< - home - foto's - >>

Zeventiende stapmoment van Thonon-les-Bains tot Les Houches van
vrijdag 15 augustus tot en met zaterdag 23 augustus 2008

Een elegante turngroet voor de reus van de Alpen

Planning:

Met 11 stappers en geen border collies:
Betty, Christian, Danny, Erik, Heidi, Kaat, Luc, Mark, Martine, Micheline en Rita

MP II vertelt …
Amai, ben ik blij dat ik weer op reis mag. Hier in Leefdaal was het wel oké, maar nogal stillekes. In een café valt er veel meer te beleven. Maar goed, de planning is eindelijk rond. De beslissing is gevallen over hoe de reis aan te vatten.

En dus zit ik bij Erik in de rugzak en rij met Christian en Betty tot in Les Houches. We vertrekken nu toch ook de donderdagavond en overnachten ergens na 3 uur in een formule 1 hotel. De wagen met Micheline, Luc, Danny en Rita is nog eerder vertrokken. Zij slapen op 3u rijden van het eindpunt in de buurt van Nancy. En Heidi, Martine, Mark en Kaat slapen ergens in de buurt van ons, in Nancy zelf, maar dan in de jeugdherberg.

De vrijdag op het afgesproken uur ontmoeten we iedereen in Les Houches. Alles verloopt gesmeerd, enkel de regen speelt spelbreker. Heidi en Martine beginnen te twijfelen aan de kwaliteit van hun meegebrachte regenjas en gaan nog snel op prospectie voor een andere. Maar ze blijven bij de oude. In een plaatselijke bar met vriendelijke jonge dame en gezellige muziek, wordt soep, broodje of iets anders gegeten. De regen en de Alpen zijn het onderwerp van gesprek. Als je de besneeuwde bergtoppen in de mist en de miezerigheid ziet liggen, begrijp je waarom.
Eindelijk tijd om naar het station te gaan. Tijdens het wachten op de trein richting beginpunt mag ik, MPII, ook even iedereen dag zeggen en op de foto staan. Rugzakken worden gewogen en beoordeeld. Er is zuinig omgesprongen met gerief…

Een volle trein bolt binnen en iedereen wurmt zich met de bagage ergens tussenin en probeert zich recht te houden voor de volgende 20 minuten. Tijd genoeg om Micheline te horen bekennen dat ze zichzelf streng heeft toegesproken om minder alcohol te drinken; anders zal het niet lukken. Vervolgens kruipen we in een luxueuze trein richting Lyon. In Amenas moeten we trein met vriendelijke dame verlaten voor een nieuw treintje tot in Thonon-les-bains. Een jongere variant van Henri Crauwels salueert de dames veelvuldig… tot we door hebben dat hij de reisroute met tijdtabel in de binnenkant van zijn pet heeft geplakt.

Heidi en Betty geraken aan de babbel met plaatselijke bewoners die de GR5 goed kennen. Ze geven ook goede instructies om ons hotel te vinden. Voor 17,80 euro per persoon komen we vlot en op schema toe. Ons Rita heeft dat goed voorbereid!
De hotelletjes les Marroniers en Les Arcs en Ciel blijken samen te werken. La 'maman' verdeelt ons over de twee hotels en geeft ons zeer originele kamers. Mark en Kaat slapen in een kamer in de chalet in de tuin; de 5 dames mogen ergens verder in de straat een appartement betrekken en de heren worden elk in een klein, smal en lang éénpersoonskamertje gestoken. Maar ze klagen niet.

De bar nodigt uit het plaatselijke bier Pelfort of iets anders als apero te drinken. De gesprekken gaan over: wat hebben we mee in de rugzak? Hoe deze zo licht mogelijk houden? Met welke 'bobokes' worstelen we? Wat zijn de angsten voor wat komen zal? Om 19u30 schuiven we aan tafel voor het eerste gezamenlijk avondmaal. Het smaakt! Menu: soep of warm worstje in brood met Madeira saus, aiguillettes de canards aux girolles (10 amateurs, al zijn de girolles geteld en moet je ze met een loepe zoeken…) ou plie meunière (1), fromage et dessert. Dit alles wordt doorgespoeld met rode wijn en water! Herinneringen worden opgerakeld.

Na een korte avondwandeling en beslissing over het uur van ontbijt, sluiten we deze reisdag geslaagd af.
Dag 1: van Thonon-les-bains tot Chevenoz - gîte l'autan -
Rond 8u30 stapt de groep, met vers brood in de rugzakken, weg van het meer van Genève. Een groepsfoto wordt nog afgedwongen uit vrees dat het de enige zal worden terwijl de zon nog schijnt… Vol verwachting en ongerustheid (gaan de spieren, knieën, achillespees, enzovoort …) het allemaal uithouden? Mijn stapgezelschap begint oud te worden en te zagen. Ik zal maar niet vragen hoeveel medicijnen er in die rugzakken zitten…
Het witrood volgt algauw leuke paadjes, niet te zwaar stijgend, goed voor het begin. We volgen een fitness parcours dat Luc uitnodigt tot turnstandjes met rugzak. Zijn het de herinneringen uit de jeugd die opwellen, de invloed van de Olympische spelen of het oud zot dat opkomt? De sierlijke turngroet van man en vrouw zal de rode draad worden.
De paadjes liggen er modderig en glad bij en vragen wat evenwichtsoefeningen. Luc faalt even en valt. Elleboog en been zijn gekwetst. Hij houdt zich stoer, maar is toch wat blij wanneer Micheline en Rita hem verzorgen. Dit gebeurt onder goedkeurende ogen van Heidi, Erik, Danny, Kaat en de eigenaar van het huis die stromend water aanbiedt en zelfs een propere handdoek. De oudere man onderhoudt zijn tuin zorgvuldig. Hij vertelt dat hij vaak stappers voorbij ziet gaan.
Na het oplappen vervolgen we de tocht. We klimmen gestaag uit de vlakte van het meer en zien het achter ons alsmaar lager liggen.
We zitten voor op schema! De middaglunch wordt uitgebreid genomen in Broge. Een bar/restaurant en avontuurpark onder een middagzon, schenkt lekkere koffie. Het staat niet vermeld in het GR5 boekje, maar heeft wel een website: www.aventures.com.

Tijd om het volgende gedeelte af te malen. Het pad doet ons flink klimmen. De stemmen vallen weg. Alleen het geschuifel op de moeilijke stenen ondergrond en het getik van de wandelstokken zijn te horen. In de buurt van Les Clouz ontmoeten we Mark uit Maastricht. Hij is al 70 dagen alleen op stap met zware rugzak (meer dan 20kg). Af en toe krijgt hij gezelschap van vrienden of andere stappers die hij ontmoet. Hij schat dat hij nog 30 stapdagen voor de boeg heeft. (Voor ons betekent dat na deze week nog 24 dagen, of 3 x 8 dagen, dus 2009, 2010 en 2011.)

Hij vervoegt onze groep en stapt gezellig mee tot op 10 minuten van onze slaapplaats. Hij trekt nog verder door en kampeert ergens waar water beschikbaar is. Waarom hij deze tocht doet of wat hij voor zichzelf heeft beloofd als hij slaagt?, vraagt Kaat. De GR20 in Corsica doen. Deze tocht is daarvoor de test; dan weet hij dat hij het kan!
Rond 16u30 vinden we de gîte de l'Autan. Deze is prima in orde: groot, goede bedden, bier in de frigo, warm water uit de douche … wat moet een mens meer hebben?
In afwachting van het avondeten, tijdens het aperitief, wordt het eerste bilan opgemaakt van de lichamelijke conditie of liever van de lichamelijke ongemakken. Betty heeft wat last aan de knie. Rita is gewond door slotje van kleding en druk van de rugzak. Christian heeft pijn aan zijn enkel. Micheline houdt zielsveel van de tape die preventief is aangebracht op haar hiel en andere plekken, en die blaren heeft voorkomen. Heidi heeft last van haar teengewrichten en staartbeen. Luc wrijft over de pijnlijke knieën. En de rest, heeft voorlopig alles goed onder controle.
Op de radio waarschuwt de journalist van dienst voor gevaar in de bergen. Deze zomer alleen al zijn er 30 doden te betreuren in de Franse Alpen. Vooral op het massief van de Mont Blanc. Belangrijke tips: 1. neem je gsm mee; 2. bereid goed het traject voor en wijk er niet van af; 3. neem voldoende warme en regenkledij mee; 4. verwittig iemand waar je naartoe trekt en om hoe laat je denkt toe te komen. We onthouden deze tips goed.
De gerant van de gîte is een opgewekte jonge dame die verontrust opmerkt dat de laatste jaren de stappers afnemen. Ze heeft voor ons een stoofpotje met merguez en courgettes klaargemaakt. Een slaatje van tomaten en sla uit de tuin. Rijst wordt gekookt en we kunnen smullen. Als toetje komt een stukje Comté kaas en zelfgemaakte heerlijke appeltaart. De stoofpot wordt vakkundig leeggegeten en proper gemaakt met brood.
En dan komen de aangekondigde "Engelsen" toe. … er is geen eten meer. De bazin vindt het niet zo erg. We hebben eer aan haar keuken gedaan. Ze geeft hen wat ingrediënten en ze maken een lekkere ei-schotel klaar. Het jonge koppel zijn geen Engelsen. Hij is een Duitser en zij een Deense uit de Fahroer eilanden. Ze wonen in Denemarken, maar spreken Engels om elkaar te verstaan.
Het is 20u20 en iedereen is moe. Maar het is nog veel te vroeg om te gaan slapen; anders zijn we te vroeg wakker. En dus wordt een spelletje gespeeld. Er worden namen opgeschreven en op voorhoofden geplakt. Het is de bedoeling dat je raadt wie op jouw voorhoofd prijkt. Via het stellen van vragen met ja en neen antwoorden, moet je het te weten komen. Grappig! We hebben Bin Laden, de paashaas, Tom Lanoye, Bart De Wever, Popeye, Calimero, Pinoccio, Soeur Sourire, Will Tura en Heidi Fagot rond de tafel zitten. De tijd passeert vrolijk. Eindelijk 22u. We mogen slapen!

Dag 2: van Chevenoz over petit Chesney tot chalet de Bise
Ontbijt om 8u. Rond 9u15 staan we paraat voor deze dagtocht. Twijfel over het weer, aan- en uittrekken van regenkledij. We starten onder regendruppels die niet goed weten of ze harder dan wel zachter zullen vallen. De rugzakken worden alvast ingepakt in verschillende rood, groen of blauw gekleurde hoezen. De variante die we nemen gaat recht omhoog langs een smal weinig betreden pad door het bos. Het zal de eerste klim van nog vele andere steile klims worden. Maar dat weten we op dat moment nog niet.
Het pad is niet goed aangeduid. Door de weide, voorzichtig langs jonge runderen, zompend stappen in modder, het inspireert tot poëzie:' Heidi dartelt in de weide, toont haar dentelles entre les vaches dans les montagnes …' (haar regenbroekpijpen staan te ver open …). Discussiëren over links of rechts, vooruitsturen van verkenners … het komt goed. We vinden het GR 5 traject snel terug.
Vandaag mogen we 900m stijgen. Het traject wordt gekleurd door het aan- en uittrekken van jas, pull of regenbroeken. Soms wind, soms regen, maar al bij al valt het weer goed mee. We zien zelfs de zon.

Het stijgen vermoeit, maar verwarmt. Vaak zijn het paadjes waarbij je bijna in je tenen bijt, zo voelt het aan. Het elftal blijft goed samen. We zijn duidelijk al beter op elkaar ingestapt. Het is telkens genieten na een stevige klim. Het prachtige uitzicht is een constante beloning. Voorbij Petit-Chesnay (1336m), over en door weiden, kunnen we het 'Lac Leman' liggend als een immense spiegel onder ons bekijken. Koeien gapen ons aan en wij hen. Koebellen klingelen. De gele Gentiaan is weer aanwezig, zij het uitgebloeid. Jura stapherinneringen wellen op.

De dorst wordt gelest bij de boerderij Grand-Chesnay (1423m) met het opslobberen van stromend water. Het smaakt zacht en goed.
Het roodwit voert ons over glooiende en paadjes die alsmaar meer stijgen. Onderweg komen we de eenzame stapper van gisteren tegen. Hij laat ons graag voorgaan, want 11 stappers aan zijn kuiten, vindt hij maar niets.
Rond 12u20 geven we, na alweer een stevige klim, toe aan de knorrende magen en aan een slaptitude. De werkloze zetellift van de skipiste biedt min of meer beschutting tegen de gure wind. De zon priemt door de wolken, net lang genoeg om ons op te warmen.
Wat kan eten in open lucht na een inspanning smaken!
De bergen lonken en vol moed vatten we voetje voor voetje de volgende klim aan. Het is geen gemakkelijk pad, maar we geraken er een voor een toch op. De beloning is deze keer grandioos op de Tête des Fieux (1772m) met zicht op valei de Vacheresse en het meer in de verte. Nu zien we bergen rondomom.
Een paadje midden bloemenweiden op een smalle kam en hellingen langs beide kanten nodigt uit tot volgen. Een uitkijkpunt geeft informatie over de bergen die bij helder weer kunnen gezien worden. Onze witte reus laat zich echter niet zien. Een dreigende regenwolk zet de MP-ers aan tot voortmaken. Volgens het boekje loopt de GR5 langs de flank van de berg, maar de schapenboer heeft zijn weide afgespannen met elektrische draad. Een oud GR teken is het enige spoor, maar geeft geen verdere aanwijzing. Dus volgen we de steile met stenen bezaaide weg recht naar boven tot aan een andere zetellift. Geen roodwit te zien. Twee sportieve jongemannen komen net de bergwand afgehuppeld. Ze vertellen dat je over de crètes terug op de GR5 komt. We zetten ons verstand op nul, de spieren op maximum en zwoegen omhoog tot op het hoogste punt waar een houten kruis staat. Het is er prachtig. Een wegje kronkelt over de bergrug. Het pad is niet te smal, maar voor sommigen genoeg om het traject met knikkende knieën, licht angstzweet en geknepen billen af te werken. De nevel komt omhoog en belet al na enkele minuten om de diepte langs beide kanten te aanschouwen. Het is de hemel voor de ene; de hel voor de andere. Maar in ieder geval uniek en machtig! We zien andere 'randonneurs' op dit stuk, zowel op de crètes waar wij lopen als beneden waar de GR5 zou moeten liggen. De bergrug stopt aan de nevelgrens, een raaf vliegt roepend over en we kunnen sterk dalen. Luc verkent als eerste, de rest volgt moedig. Het is goed te doen, maar opletten geblazen. Het vraagt veel spierkracht, veerkracht en evenwicht. Halfweg vinden we de borden met informatie over het traject. We zijn terug 'thuis'. Het vertrouwen is terug.

Het pad wordt nog prachtiger tussen bloemen, smal, langs bergwand met zicht op een meertje, koeien en bergen die opnieuw lonken… We zien hoe het pad voor ons uitloopt. Na een korte rust en een slok water, zijn we er weer klaar voor. Zwijgend en luisterend naar het geroep van marmotjes en hogerop onder geschal van Alpenhoorns duwen we ons hoger de bergen op. Het loopt niet altijd gemakkelijk op die losliggende stenen. De voetjes hebben rust nodig, maar krijgen die nog niet. Bovengekomen, kruipen we als het ware door een poort.

Voor ons ligt een nieuwe kom of dal met een meer in de diepte. Enkele wandelaars zijn erin en rond aan het stoeien. Een plonske zien onze 'vissen' niet zitten. Te ver weg en te koud. De ijzige wind noopt de voorhoede tot voortgaan; er wordt niet gewacht op de achterhoede. We zien elkaar voldoende. Verder vorderen we langs een nieuwe bergwand over stenen tot aan een nieuwe natuurlijke 'poort' met zicht op weer nieuwe landschappen. De GR wijzer toont nog 1u25 tot aan de Chalet de Bise. Dat valt tegen. Maar geen gemor. De wind is te koud om lang te wachten. De sliert van de 11 stappers beweegt verder. We krijgen een nieuw zicht op het meer. Enkelen zien steenbokken zitten op de linkerflank. Anderen zijn er voorbij gegaan met blik op oneindig.
Het wordt nog een zwaar stuk van dalen en terug stevig omhoog. De tongen hangen tot op de tenen, het licht gaat uit, de man met de hamer is gezien, zwarte sneeuw … kortom bijna iedereen voelt zijn of haar fysieke beperkingen.. Maar alle 11 halen we uiteindelijk de laatste klim tot op de col de Bise op 1915m. Water en gedroogde ananas geven hernieuwde energie. We zijn klaar voor de 400m afdaling. Het is een goed begaanbaar paadje dat kronkelend de berg aftuimelt. Maar een venijnige proef voor knieën, spieren en voetzooltjes. Pijnlijk…. We geraken in verspreide slagorde beneden tot aan de Chalets de Bise op 1502m. Het is er druk door geiten die gemolken willen worden, geitenboeren met een pikkelstoeltje aan hun broek gebonden, toeristen die kijken en stappers die toekomen. Over geuren spreken we best niet…
Onze slaapstede is een geriefelijke primitieve chalet. Wassen doe je buiten aan de trog tussen de geiten. De wc bevindt zich buiten naast de woning. Slapen doen we boven de geitenstal… in een slaapzaal met 20 bedden naast en boven elkaar. Plaats voor 40 dus, maar we liggen er gelukkig alleen met onze groep. Voordeel is dat de geitengeur onze geuren overstijgt…
Er is licht tussen 19 en 22u, dan stopt de generator. De bergen staan in rode avondzon gehuld. Of poëtischer uitgedrukt door Mark: De avondzon hult de bergen in een roodvos nachtjapon.

Om 19u avondeten: bouillonsoep, polenta met worst en saus en als toetje een lekkere chocolade taart. Alles smaakt, want nieuwe energie is nodig! We houden ons wakker tot ongeveer 21u30 met het kaartspel Chinees poepen of Koreaanse Bridge. De vermoeidheid slaat toe: oordopjes worden ingestoken, een inslapertje moet voor een snel vertrek naar dromenland zorgen en het lichaam krijgt zijn verdiende rust. De geur van geiten, de helle schijn van volle maan … 's nachts even buiten plassen… het is speciaal.

Dag 3: van Chalet de Bise (1502m) tot Trebentaz (1850m)
Maandag 18 augustus 2008 … er is er eentje jarig. Vers geplukte bergbloemen, een wenskaart van de 10 anderen en ik, MPII (200 gr…), worden als geschenk gegeven. De lieve gérante serveert een myrtilletaartje voor de jarige. Heerlijk!!
Om 9u15 zijn we eindelijk op stap. Ik zit bij Kaat in de rugzak. Een koppel jonge Duitsers met twee kinderen zwaait ons uit. We mogen weer onmiddellijk omhoog, de vallei uit. Gelukkig ( of spijtig ) ligt die flank nog in de schaduw. Micheline geeft de cadans en komt als eerste monter boven met de rest in haar kielzog. De Pas de La Bosse (1816m) trakteert ons weer op een prachtige omgeving in de verwarmende zon. Hierna wacht een afdaling tot het dorpje la Chapelle d'Abondance op 1021m waar nieuw proviand kan worden ingeslagen. De spieren en knieën worden andermaal stevig op de proef gesteld. Het is niet evident, maar weerom mooi. Veel wandelaars kruisen ons en zwoegen naar boven. Beneden is het bijkomen! Een watertrog nodigt Rita en anderen uit tot het koelen van de hete pootjes. Anderen liggen in het gras, de benen omhoog … De rustpauze blijkt nodig.
Nog 25 min langs een lieflijk kabbelend riviertje de Chevenne en we bereiken het dorp La Chapelle d'Abondance. De bakker en kruidenier doen goede zaken. We kopen er proviand voor 3 dagen. Een koffie geeft caféïne en kracht. Dat is nodig voor sommigen. We weten weer hoe flanellen benen aanvoelen. We vernemen nieuws van de Olympische spelen. Onze hoop op een medaille krijgt een deuk. Kim Gevaert is slecht gestart voor de 100m en is uitgeschakeld. De beachvolley dames zijn ondertussen gestrand. Er is nog het voetbalteam , 4 x 100m en de 4 x 400m …
Nog 3 uren voor de boeg en het is tijd om een leuk picknickplaatsje te zoeken. Het roodwit voert ons naast de rivier de Dranse. Al kronkelend mogen we eens plat stappen! Dat doet deugd. We zien in de verte van waar we komen, indrukwekkend… Het bos wacht en een nieuwe klim. We bewonderen de cascade en trekken hogerop tot aan de Sur-Bayard op 1219m voor het middagmaal. Het verse brood, de zelfgemaakte geitenkaas die Mark in de Chalets de Bise heeft gekocht en een verse tomaat smaken verrukkelijk in de schaduw. Het is te warm in de zon. Ze brandt net iets te onstuimig.
Soepel zetten we ons terug in beweging om een uurtje te stijgen tot les Crottes op 1529m. Prachtige paadjes in het bos, omzoomd met planten en varens, af en toe over een watertje, zonnestralen priemen door het groen… We hijsen ons zacht en rustig vooruit en omhoog.

Een afslag op een eenpersoonspaadje zal ons zigzaggend en vastberaden tot aan de gîte d'alpage van Trebentaz brengen. Nu ligt deze nog hoog boven ons. Gedurende een klein uurtje (de eersten doen er 20 min minder over) wordt er geklommen, gezweet, gezucht, gekeken en genoten van zon en vergezichten. En ondertussen nadert de hut langzaam maar zeker! De pinten staan al te wachten, de bergen tronen in de verte, de zon verwarmt … en een marmot geeft show voor de bergwandelaars.

Een sympathieke familie met 9, van grootouders tot kleinkinderen, is ook boven geraakt en geniet van het uitzicht. Ze komen uit Strassbourg en voelen zich verwant met ons Belgen. Het MP elftal wordt vereeuwigd met de bergen op de achtergrond. De Mont Blanc zien we nog niet, misschien morgen, wanneer het weer goed blijft en we de berg voor ons over zijn. Men voorspelt slecht weer in de namiddag, dus is vroeg opstaan de boodschap.
Onze slaapplaats, een dortoir voor 28 personen, is volzet. Wassen kan aan een van de twee lavabo's. Het eten en ander gerief worden via een kabelbaan vanuit het dal tot aan de hut gebracht. (Het systeem van dragers zoals in Nepal moeten ze hier niet toepassen…). Een gîte de luxe, hoor ik de Franse wandelaars zeggen, enkel in de zomer uitgebaat door een sympathieke familie geiten- en kaasboeren.
Er hangt een gezellige sfeer. De jarige trakteert het aperitief dat zorgvuldig wordt afgemeten door de 12-jarige zoon en zijn vriendje. We eten er bijzonder lekker: sla met zacht gebakken geitenkaas, worst met aardappelen in een roomsausje, een kaasschotel om U tegen te zeggen vol met plaatselijke homemade geiten- en schapenkaasjes.
Voor het dessert (myrtilletaart of platte kaas met myrtille of frambozen) stormen we het terras op om de ondergaande zon en opkomende volle maan boven de bergen te bewonderen. Adembenemend en gracieus. Kortom we komen superlatieven tekort om het onder woorden te brengen. We krijgen uitleg over de bergen die we in de verte zien: de Jonkfrau, de Materhorn, … en nog vele andere.
Het helder zicht van vandaag is volgens de bewoners zeldzaam. De dame van het huis is très sympa, vooral nadat ze bekent dat ze Belgen een vrolijk volk vindt, terwijl ze de Fransen stuurs beoordeelt. We voelen ons in de wolken, maar er zijn er geen.
Er is geen elektriciteit. Licht krijgen we van petroleumlampen. Plots komt er een jonge heer binnengewandeld. Het blijkt de buurman te zijn van over de berg, aan de andere kant. We zullen morgen langs zijn woning stappen. Bij helder weer en maneschijn, komt hij al eens op burenbezoek … een uurtje verder.
Rond 21u30 wordt het stil … de bedden geraken bezet, de slaapkamerdeur wordt opengelaten kwestie van de lucht zuiver te houden …en de overvolle magen houden sommigen uit zijn of haar slaap.
Deze dag is jammer genoeg ten einde. De prachtigste 50° verjaardag ooit!

Dag 4: van Trebentaz tot Chaux-Palin (Zwitserland)
Omstreeks 6u30 is het volop beweging in onze slaapzaal en file aan de lavabo's en WC's. Om 7u ontbijt en om 7u50 vertrekken we onder zonnestralen. Micheline en Mark mopperen. Ze houden niet van het vroege uur. Langs de flank beweegt het elftal zich weg van de idyllische gîte van Trebentaz. Op het einde ervan wacht een flinke klim, geholpen door enkele houten leuningen, tot over de col des Mattes op 1930m. Het is een moeilijk en steil pad, maar niet lang. We geraken er goed over. En dan wacht dé beloning: de Mont Blanc en andere bergtoppen blinken in de ochtendzon. Deze missie is alvast geslaagd!

Een groene grasvlakte lonkt; even verder vinden we de GR5 terug. We wandelen door de grasweide langs een verlaten schuur, verder in een onbebouwd dal. Daar ontwaren we troepen gemzen en moeflons. Terwijl we elkaar begapen, cirkelt en bidt een valkje boven ons. Het geroep van marmotjes verraadt de aanwezigheid, maar we zien ze niet. Het vroege uur wordt beloond! De GR5 kronkelt verder naar beneden tussen paarse wilgenroosjes. De buurman wordt gespot. Het is voor ons ongelooflijk dat hij in het donker even een burenbezoek aflegt, ook al waren de omstandigheden fantastisch (droog, windvrij en volle maan).

Door weiden, over kleine beekjes dalen we tot aan een weg. En dan is het weer klimmen, langs de Chalet de l'Etrye. Bovengekomen, spot Erik aan de overkant zijn skigebied van het afgelopen jaar: Avoriaz Champéry. Hij haalt herinneringen op. Nog een drassige klim en we bereiken de col de Bassachaux op 1778m. Kwart voor 11, te vroeg voor de keuken. We moeten nog even wachten op de ajuinsoep met kaas. Vers brood en geitenkaas worden alvast verdeeld aan de ronde tafel. Na 1u30 pauze, zien we het jonge zgn. Engelse koppel. Ervaringen worden uitgewisseld. Met een volle maag starten we de 2 stapuren die nog op het programma staan (dank aan Micheline en Rita voor het zorgvuldig uitkienen van de stapdagen).
De GR5 wurmt zich tussen afgesleten paadjes door wintersporters, nu gebruikt door moutainbikers (voornamelijk geschifte Engelsen) die met de zetellift omhoog worden gebracht en dan in kamikazestijl naar beneden razen. Sommigen zijn al professioneler dan anderen. Het pad is druk begaan en bereden. Een dame vindt ons grappig. Ze ziet stappers met zware rugzak, met één knieband toevallig afwisselend aan linker of rechterknie (Erik, Kaat, Mark en Rita); stokken om te steunen. En dan ziet ze Martine met twee kniebanden! Ze vindt het hilarisch, zeker als ze verneemt dat we door de kniebandenfabrikant gesponsord zijn… Wij lachen mee.
We passeren de col de Chesnay op 1992m en vervolgens de refuge de Chesnay of le lac Vert (1972m). Hier loopt de Frans-Zwitserse grens en dus verandert het roodwit in wit-rood-wit of een gele bol.
De koude wind en dreigende onweerswolken zaaien verdeeldheid. Een deel van de groep start alvast voor de laatste 50 min naar onze slaapplaats, Chaux Palin, gelegen op Zwitsers grondgebied. Het pad voert langs le lac Vert over een breed stenen pad, maar weer een kuitenbijter. We moeten over de 2099m, vol des Portes de l'Hiver. Micheline traint en puft met twee stokken en zuigt zich vast aan de wielekes (niet billekes) van Rita voor haar. In sliert overwinnen we ook deze top. Dan is het weer dalen tot 1843m. Voor sommigen is dat een pijnlijke ervaring: de knietjes willen niet mee… Onderweg zien we de boer zijn koeien bespieden en ze roepen. Hij zwaait ons vrolijk toe. Een kwartier later begrijpen we dat hij onze gastheer is. We komen toe rond 15u30.
Een skigebied in de zomer, het is niet zo mooi… Tochtige koeien staan geschranst, ruiken elkaar en willen elkaar bespringen. De zon schijnt nog steeds, maar mist en nevel komen opzetten. Traag klimmen de wolken naar boven. Langzaam genoeg zodat we onze dagelijkse vitaminekuur (2 pinten) nog buiten kunnen opdrinken.
Deze gîte is primitief en niet al te proper. Een slaapzaal onder een hoog houten dak voor 35 personen mogen we alleen betrekken. Plaats genoeg dus. Eén wc met lavabo erin, doet dienst als de enige sanitaire ruimte. Het is dus lang wachten en een volgorde afspreken.
Rond 18u regent het pijpenstelen, de wolken hebben ondertussen de hele vallei bedekt en het dondert en bliksemt. Wij zijn blij dat we binnen zitten en niet in een tentje…We doden de tijd met lezen en schrijven. We horen dat Michael Phelps zijn 8 gouden medailles heeft behaald. Het wereldrecord polsstokspringen is door Izinbajeva verbeterd. De lat ligt nu op 5m05cm voor de vrouwen. En België heeft nog geen enkele medaille…
De Zwitserse gastvrouw serveert het eten rond 19u30: macaroni Alpestre met room en spekjes of jambon met rostis. De TV staat op een snertprogramma. De bazin staat er voor en kijkt ernaar. Ze doet geen moeite om te gaan zitten. "Ne touche pas à la TV", hangt er in het groot op. We zouden niet durven! Om 21 zoeken we onze bedjes op en kruipen onder de donsdekens.

Dag 5: van Chaux-Palin tot Samoëns

Na het ontbijt rond 8u en de verhalen over nachtmerries, krakend hout en regendruppels op het dak, vertrekken we onder nevel en bewolking richting La Pierre. Een bar-restaurant waar Erik tijdens zijn skivakantie langskwam, nodigt uit tot een koffie op het terras. Het zonnetje wil wel, maar de wolken blijven hangen. Onze twee jonge wandelaars komen opnieuw voorbij. We volgen ze op afstand langs de koeienweiden naar beneden en boven. Het geklingel begeleidt onze stokgeluiden.

Mountainbikers trachten ons in te halen op een lang stijgend pad. We blijven ze voor tot boven op de col des Coux (1920m). Een ouder echtpaar komt van de tegengestelde richting en neemt een foto van ons elf. Ze genieten zichtbaar van de bergen, het wandelen en een babbeltje met andere wandelaars.
En dan is het weer dalen. Voor Kaat een marteling voor de knieën. Koeien kruisen ons vandaag meermaals, ook op dit brede pad.
Beneden is het tijd voor het verorberen van wat oud brood met restjes toespijs. Er is nog altijd genoeg proviand. Een grote rots doet dienst als tafel. We eten al staande, want het weer is niet al te best.
Na een korte pauze volgen we het pad over een prachtig en ander stukje landschap. Het oogt wat woester dan de voorbije dagen en meer glooiend. Steenlawines hebben in deze streek ooit erg huisgehouden. Het pad wordt drassiger, we volgen enige tijd een bergwand, duiken een bos in en volgen gedurende enkele uren een brede weg. We bereiken les Allamands (1028m) en gaan verder tot in Samoëns (703m). Het stadje wordt even verkend en het welkomstbier gedronken op het marktplein. Het is er gezellig. Een groenten- en fruitmarktkraam kan 11 tomaten, bananen en ander lekkers aan ons verkopen.
Dan is het zoeken naar ons hotel 'La boule de neige'. Het blijkt op meer dan een half uur en ver boven het stadje te liggen, dicht bij een skilift. Zwijgend stappen we dapper voort, laten Erik toe een binnenweg te zoeken op gevaar af op onze spaarzame stappen te moeten terugkeren. Maar de zoektocht verloopt prima.
Het hotel lag verder dan gedacht,. De luxe van een tweepersoonskamer met eigen douche en wc maakt de extra inspanning goed.

De kok en tevens hoteluitbater-gastheer, is daarenboven erg sympathiek. We herleven snel terug op. Tijdens de apero buiten voor het hotel wellen existentiële vragen en gedachten over een betere wereld op. Het avondeten is, hoe kan het ook anders, prima. Als voorgerecht krijgen we asperges met gerookte zalm en 'petites légumes'. Dan verse zalm met sausje, rijst en slaschotel. Een kaasschotel en île flotante met Engelse crème sluiten het rijtje af.

Luc trakteert ons op een pousse-café voor zijn 25 jaar huwelijk met Karin. We toasten op hun samenzijn (al is Karin er niet bij …) met Gennepie likeur (een plaatselijke specialiteit van de Gennepiebloem) of Armagnac.
Ik mag deze keer weer mee aan tafel. Kaat vindt het tijd om MPII een nieuwe drager te geven. Er wordt geloot. Luc is de winnaar en krijgt 200 gr extra gewicht toevertrouwd.
Het zicht op de omgeving met losgerukte bomen op een hoge flank wordt verklaard door de gastvrouw. Drie jaar geleden is een stuk rots naar beneden gedonderd. Het was een lawaai van jewelste. De ravage is nog steeds goed te zien.
Er wordt nog wat nagepraat, maar algauw trekt ieder naar zijn bed.

Dag 6: van Samoëns tot refuge moëde Anterne
Ontbijt om 7u15. Iedereen ziet er fris en blij uit. Er is genoten van het goede bed, de rustige kamer en de douche. Het ontbijt is zoals we hadden verwacht: alles erop en eraan.
De patron stelt voor om ons een stuk op weg te brengen zodat we niet langs de drukke baan moeten stappen. We zeggen niet neen. Hij dropt eerst de zes vrouwen af aan Pont-Perret of la Chapelle de Notre Damen een 5km verder. De vrouwen mogen rustig vertrekken. De mannen zullen hen wel inhalen. Om 8u15 stappen we de brug over de Giffre over. Het water is ongelooflijk grijskleurig door slijk en aarde. De lichtbundels van de zon verlichten mooi ons pad. De zes stappen gewind door en beseffen dat het manvolk alle fototoestellen (5 in totaal) in hun bezit heeft. Wat zou hiervan de betekenis zijn …?
Algauw is het weer klimmen in de Gorges des Tines. Rotsen maken het moeilijk, maar ijzeren ladders vergemakkelijken het steile traject. Het pad oogt mooi tussen mos, groen en rotsen. Het doet denken aan de Néglinspo of aan klein Zwitserland. Het roodwit is niet goed aangeduid, maar het kompas van Micheline en de kaart helpen ons de juiste weg te vinden. We lopen langs de Giffre en zijn gepassioneerd door de enorme rotsblokken die op de oever gesmeten lijken.

Een kleine twee uur later worden we ingehaald door de mannen aan de Cascade du Rouget (959m). Een ideale plek voor een groepsfoto en voor een snack en een drink. Misleid door de wegwijzer, kiezen we eerst een moeilijk traject. Maar onze alerte stappers met oriëntatievermogen, wijzen ons op de foute koers. De GR kiest de asfaltweg of korte verbindingspaadjes met de asfaltweg. We klimmen weer rustig maar stevig en kruisen meermaals een asfaltweg. We puffen en zuchten, maar het verkeer is er te veel aan. Boven drinken we nog iets in de plaatselijke bar, kwestie van ons moreel voor te bereiden op de komende klim.

De cascade de la Pleureuse et de la Sauffaz (1450m) blijkt een erg toeristische kijkplaats. Het is druk op het pad. We trekken er ons niets van aan (of doen alsof) en volgen ongestoord het roodwit dat karig is aangeduid. Maar geen nood, veel alternatieven zijn er niet. Hogerop splitst de GR5 zich van het drukkere gedeelte. Een leuk, maar lang en stijgend pad wordt door het elftal in gespreide slagorde en in stilte gevolgd tot boven. We krijgen prachtige vergezichten te zien rondom ons. De enorme inspanning tot aan de col d'Anterne (2 257m) wordt beloond met een natuurlunch en zicht op de Mont Blanc! Het is er machtig. Terwijl er wordt gekeken en gegeten, komt een jonge man met zware rugzak aangewandeld. We herkennen elkaar en prompt gooit onze Nederlandse Mark zijn rugzak af en komt er gezellig bijzitten. Hij verorbert het laatste stukje brood met confituur. Als toetje krijgt hij nog pruimen. Terug op krachten, vervolgen we de route en komen in een nieuw landschap terecht. Onze Nederlandse vriend stapt gezellig met ons mee. Het plateau met grasland gelegen midden tussen ruwe en rechte bergwanden, is indrukwekkend. Valkjes bidden in de hoogte en trekken zich niets aan van al die stappers.
De Chalet d'Anterne (1808m) staat uitdrukkelijk te priemen in het landschap. Het is eigendom van een zekere Alfred Wills, advocaat in Engeland en stichter van de Alpine Club. Het is een pi(s)tstop voor de stapsters…
En dan wacht weer een klim van 200 m tot aan de lac d'Anterne. In staartvorm, langzaam, stijgen we boven de 2000m. Een marmot laat zich gewillig en lang bewonderen. Binnen de timing (sneller dan het boekje aanduidt) zien we de lac liggen. We betreden een nieuw gebied: een kom met een groenblauw meer, omzoomd door drassig moeras, weilanden en bergen. Het geluid van blatende schapen overheerst, af en toe verstoord door de kreet van een marmot of het geroep van een roofvogel. Luc en Dannie overwegen een duik in het meer. De rest wil doorstappen en de laatste klim naar de col de'Anterne op 2.257m aanvatten. De duik wordt uitgesteld, want te koud… De laatste loodjes wegen zwaar. Het stijgen verloopt moeizaam. Maar iedereen overwint zichzelf in deze prachtige en weidse omgeving.

Een schaapherder met honden bekijkt het stapgedoe en beveelt zijn honden bij het hoeden van zijn schapen. Boven krijgen we dé beloning van deze prachtige zonnig dag. De Mont Blanc en andere bergen toornen hoog en nemen onze laatste adem af. Adembenemend! We krijgen niet genoeg van het vergezicht. Wind en koelte brengen ons terug bij onze zinnen. Opnieuw vindt het MP gezelschap dit een obligate plek voor een groepsfoto, eentje zonder Mark (Nl ) en eentje met zijn twaalven.

Er wacht nog een afdaling van 261m. Het startschot is nog niet goed gegeven of Dannie huppelt als een volleerde bergbok de helling af. De anderen volgen, ieder in zijn eigen soepele of minder soepele stijl.
Om 17u30 zitten we allen in de Refuge de Moëde Anterne op 1996m te genieten van het plaatselijke bier, de Blanche du Mont Blanc en La verte de Genepie. We zien een gier langs scheren, genietend, zoals wij, van de avondzon.
Zon weg en wij in sneltempo wassen en slaapstede klaarmaken. Ons eten wordt met belgeluid aangekondigd. Twee eten kaasfondue en de 9 anderen spaghetti. Soep gaat vooraf en fruitsla nadien. Micheline en Martine zijn doodmoe en gaan niet meer mee naar de bar. Dannie trakteert voor zijn 19 jaar huwelijk. Mark wordt uit zijn Hollandse tent gehaald en uitgenodigd om mee te drinken op onze vriendschap. Verhalen van stapervaringen worden uitgewisseld. Wel grappig om te horen van Mark die het heeft over zijn recente ervaringen; wij moeten puren in ons geheugen van enkele jaren terug. Om 21u30 zoeken we onze Dortoir Lis Montagnar op.



Dag 7: van Moëde Anterne tot Les Houches
Om 7u15 ontbijt. Er is al veel volk op stap. De gîte ligt prachtig in een kom, midden bergen en weilanden. In miniatuur zie je gekleurde streepjes bewegen: wandelaars met rugzak. Betty is verkocht. Hier wil ze enkele dagen terugkomen.
Om 8u15 starten wij onze tocht richting les Houches, de eindmeet. Vandaag staan nog 400m dalen, 900m stijgen en terug 1200m dalen op het programma.
Het weer is prachtig deze ochtend, enkele wolkjes komen aanzetten. Er is regen voorspeld. In westelijke richting volgen we het modderige wegeltje eerst naar beneden tot aan de brug. Onze Nederlander Mark volgt ons gepakt en gezakt.

Na een uurtje is het verzamelen aan de brug (pont d'Arlève op 1597m) over het diep liggende kolkende water. De klim kan beginnen. We blijven de gîte Moëde van ver zien en volgen de flank van de berg, alsmaar hoger en hoger. De randen van het pad worden opgefleurd met bloemen waaronder de bergarnica, de blauwe gentiaan en nog vele andere witte, gele en rode kleuren. Ook de bosbessen groeien er. Voor sommigen moeilijk om af te blijven.

Ieder stapt op zijn of haar ritme en duwt zich traag maar zeker hoger en hoger. Mark en Mark trekken de kop, met Christian en Rita achter hen aan. Dannie loopt vooruit op Betty en Kaat en zorgt ervoor dat ze regelmatig halt houden om bij te komen en te drinken. Die stops zijn voor Kaat vandaag hard nodig. Het is afzien …Op stille en subtiele manier geeft hij en Betty moed en vertrouwen. Een beetje lager volgen Heidi en Martine. Gezellig keuvelend zetten ze pas na pas maar vastberaden. Het praten gaat vlot. De stemmen zijn het enige geluid in het berglandschap. Enkel wanneer het steiler wordt, valt het even stil. Micheline en Luc sluiten de stoet maar volgen in een regelmatige tred.
Het pad ligt er meestal goed bij. Vaak zijn het stenen die er als een trap bijliggen. Zou het ooit gemaakt en gebruikt zijn door de Romeinen? Een van de vele heirbanen? Deze gedachte geeft afleiding voor de fysieke inspanning. Al is er niet echt nood aan afleiding want de omgeving is prachtig. Te veel indrukken om op te noemen, laat staan ze hier te beschrijven.
Na 2 uur bereikt de laatste van de groep de col du Brévent op 2368m. Het is er koud. De voorhoede staat er verkleumd bij. Onze Nederlandse vriend is verdergegaan. Dikke rotsblokken en sneeuwplekken zijn deze keer van de partij. Een frisse jonge wandelaar uit de tegenovergestelde richting wenst ons vrolijk bonjour en drukt zijn bewondering 'pour le beau paysage' luidop uit.
Kaat haar kaars is uit, vermoeidheid en buikkrampen doen de groep splitsen voor de laatste uren. Mark en Kaat gaan rechtstreeks naar beneden tot in Chamonix. Eventjes 1300m dalen! En daar het treintje nemen tot in Houches.
De 9 anderen zetten de tocht voort en klimmen nog verder tot op de sommet du Brévent (2526m). Het wordt nog een zwaar stuk met ijzeren ladders als hulpmiddel om de rotsen op te geraken. Dreigende wolken komen aanzetten. Net op tijd bereiken ze een eetplaats waar soep en ander lekkers wordt geconsumeerd. En dan is het ook voor hen dalen over Bel Lachat (2151m) en Merlet (1562m), langs het beeld van Chris-Roi en zo tot in Houches (1008m).
Vermoeid maar fier en blij bereiken ze het eindpunt van deze tocht.
We verblijven in hotel des Melèzes. Zij die nog fit genoeg zijn, halen herinneringen op bij een drankje. En daarmee zit de laatste gezamenlijke avond er voor iedereen op.

Huiswaarts - zaterdag 23 augustus 2008

Voor de terugreis wordt aangevat, vragen ze aan de bazin van hotel-bar-restaurant La Chavanne (48, place de la Mairie te 74310 Les Houches - 00 31 4 50544191 of hbrlachavanne@orange.fr) of ze goed voor mij wil zorgen? Ze is erg enthousiast en vindt het fantastisch dat ze haar dat vragen. Er wordt prompt een koffie of iets anders aangeboden. Zij is fier dat te mogen doen. En ik krijg een prominent plaatsje achter de toog met zicht op het hele etablissement. Ik zie dat hier wel zitten!

Zeker bij die rondborstige zwarte matrone… Ze vertelt nog dat het café 7 dagen op 7 open is. Vaarwel stappers, ik sta hier goed.

Getrokken lessen uit deze tocht:
1. Dank zij het geduld en de toewijding van de mede stapgenoten, geraakt iedereen boven of beneden.
2. Eet geen rauwe kazen en voorzichtig zijn met melk als je zwakke darmen hebt.
3. Verzorg tijdens het jaar alle spieren en de conditie, dat verlicht de GR tocht.
4. Ga nooit na een vermoeide staptocht en zonder hoge bottines een gladde greppel in. Het kan je enkele weken plaaster en sukkelen opleveren….

Impressies van de stappers…
Betty:. 'Bergop was 't was zwoegen en zweten, elke keer opnieuw...maar éénmaal boven was het uitzicht betoverend uniek, elke keer opnieuw. 7 dagen lang in een overweldigend decor genoten van de stilte, de leegte, de rust en van het gezelschap natuurlijk!'
Chris: Up and down, up and down, om naar de climax toe te groeien. Hebben we een stukje van onze hemel gezien?
Danny: Gestadig schreed het gezelschap voort, dag na dag genietend van panorama's met echte bergen dit keer, mijmerend over de vraag of het de eindstreep van deze tocht wel zou halen, om dan bij de aankomst tot grote blijdschap vast te stellen dat de menselijke natuur veel vermag.
Erik: …Quelle équipe ….
Heidi: Alpen: parfum 'pur natuur', weilanden en rotsformaties, de kracht van kristalhelder bergwater, wazige wolken en blauwe luchten. Emoties komen los als de witte reus zich in al zijn glorie toont. Betoverend dag en nacht en helemaal 'zen'. Nen dikke merci aan jullie die mij meesleurden in dit avontuur.
Kaat: De beste plaats ooit om de kaap van 50 te nemen: bergen rondom rond, mooi weer, fantastische volle maan, lekker eten en het gezelschap van de mp stappers… Om nooit te vergeten!
Luc: De Matterhorn wachtte heel geduldig op de maan
Maar het toiletbezoek was niet zo snel gedaan
Het meenemen van regenkledij was voor de eerste keer een flop
Hop, hop, hop met reflex naar de top
Mark: Schitterende vergezichten, culinaire hoogtepunten en sportieve prestaties die zullen bijblijven, het leven kan mooi zijn in het voorgebergte van de Alpen.
Martine: Stapje voor stapje - we kwamen er wel, steeds prachtige beloning - wat afzien - maar dat hoort erbij. 't Was weer 'Allemachtig Prachtig'.
Micheline: Ademen in harmonie met de berg … op stap naar de top jezelf voorbij lopen… de confrontatie met de col d' Anterne… de mooie la Pleureuse… de rijzende maan bij Trebentaz…de kracht van het witte massief voelen… genieten van de warmte van de groep…
Rita: Stukje van mijnen hemel: de Mont Blanc in volle glorie vanuit mijn bed. Kan het nog beter?

(Tervuren - 8 december 2008 ….)
<< - home - foto's - >>