<< - home - foto's - >>

Achtiende stapmoment van Les Houches tot Modane van
vrijdag 14 augustus tot en met zondag 23 augustus 2009

Prachtige kennismaking met het 'Parc national de la Vanoise'

Met 10 stappers, zonder honden:
Christian, Danny, Erik, Heidi, Kaat, Luc, Mark, Martine, Micheline en Rita. Ons Betty zit met het gezin ergens in het verre Afrika (Zambia) te turen naar beesten die we hier niet zullen zien.
Planning: zie tabel achteraan

Vooraf
1 november 2009: Zuid-Spanje, La escuala de Campo, bij Luc en Marja, op enkele kilometers van het lieflijke dorpje Setenil. Er is nog geen letter van het verslag getypt! Hoog tijd om eraan te beginnen of om het niet meer te doen…. Het boek Sprakeloos van Tom Lanoye, doet me begrijpen waarom ik het steeds uitstel: "Schrijven is vernielen, bij gebrek aan beter. Waar je over schrijft gaat pas dan en juist daardoor voorbij. Literatuur is loslaten. Schrijven is verdrijven. (p. 64) Kortom, het landschap, de boom, tak of bloem, de rots of de glooiing, het gevolgde pad, de geuren, de emoties, de geluiden, zijn niet te vatten in de woorden die zullen volgen. Maar omdat het geheugen (het mijne althans) niet altijd scherp staat, moet je dit neerpennen zien als een poging tot herinneren.
Als toemaatje nog een van de mooie zinnen uit het boek van Tom Lanoye: "Wie vergelijkingen opzoekt, onttrekt zich aan de werkelijkheid, en aan het besef hoe overweldigend gewoon die is, hoe onontkoombaar banaal, maar ook: hoe onkenbaar en verpletterend uniek." (p. 25)
En nu laat ik ons manneke pis II aan het woord.

Dag 1: Les Houches tot gîte de Bionnassay op 1360m
Hier sta ik! Verdorie, ze zien me niet en denken dat ik er niet meer ben. Ik ben goed verzorgd in het hotel-bar-restaurant La Chavanne en sta te pronken op een zijplankje. Het is druk vandaag. Natuurlijk wil ik terug op stap. Ik word koel en snel overhandigd aan de MP stappers. (Een contrast met het enthousiasme van de oudere dame die me in ontvangst nam een jaar geleden.)

De reis is goed verlopen. Deze keer zijn mijn stappers met het vliegtuig van Zaventem tot Genève gevlogen en dan de bus tot in Les Houches. Rugzakken werden gewogen en variëren van 8 tot 13kg, droog, dus zonder water en zonder mij erbij! In La Chavanne krijg ik mijn eerste knuffels, er wordt gegeten en de waterzakken of -flessen gevuld. Martine en Rita vervoegen de 'darmwaterzuigers'. Vooral het watersysteem van Martine, is origineel. Een fles met een buisje erin; de waterzak is voor een volgende keer.

Om 14u stipt start de troep MP tot Nice naar de eerste slaapplaats in volle zon! Erik overweegt nog een coole pet te kopen, maar doet het niet. Gelukkig heeft Chris zonnecrème gekocht, want de zon brandt. Het eerste stuk GR5 loopt langs de weg, het warme asfalt valt tegen. De omgeving en het zicht op de bergen rondom en op de Mont Blanc doen de hitte even vergeten.

De eerste 600m omhoog wordt zwoegend en stil afgelegd. De stappers vragen zich af waar ze weer aan begonnen zijn en of ze de geplande tocht met nog steilere klims wel zullen aankunnen. Twijfel alom, zweten en ten slotte bijtanken van voedsel en drank, helpen het gemoed. We trappen op onze eerste adem. We zijn niet alleen: wandelaars en fietsers zwoegen en genieten mee van de omgeving.

De klim is verpletterend voor deze inloopdag. Micheline ziet stilaan alle kleuren van de regenboog. Een lichte vorm van paniek maakt zich van haar meester: lukt dit nog wel als het al de eerste dag zo afzien is. Maar we houden er de moed in. Met enig fatalisme beginnen we zelfs voorbij de col de Voza de berg te beklimmen, zonder goed na te gaan of het traject van de GR5 wel wordt gevolgd. Het boekje is mis of een oudere versie, de GPS slaat door, de hoogtemeter geeft anders aan dan het boekje, waar is het roodwit? De argwaan stijgt, de discussie geraakt verhit. Een voorbijganger antwoordt dat we fout zijn en terug naar beneden moeten. De zuur gezette stappen tellen niet. We zullen het maar beschouwen als een oefening voor wat nog komen moet… Knieën, voeten, heupen, we weten de spieren weer goed liggen. De afdaling tot aan de gîte waar we gereserveerd hebben, is vrij steil. Een goede voorbereiding voor de komende dagen.

Het bruisende water (al dan niet verrijkt met een mineraal bruistablet) en de pinten doen die eerste uren al weer snel vergeten. We slapen op een slaapzaal (dortoir), die we bereiken via een houten trap aan de buitenkant. Op twee rijen boven elkaar liggen 2 x 6 matrassen op houten ondergrond. Wanneer de ene zich draait, wiebelen alle anderen mee … Maar er is ruimte tussen de matrassen en het is er proper. Het eten kan ons bekoren: rijst met tonijn, bloemkool en steak, brood, taart met pudding, overgoten met de plaatselijke vin de table en water!

Er wordt nog nagepraat en voorgesteld om in plaats van een eindzin te verzinnen, elke dag te laten horen wat je vandaag hebt geleerd.
Wat heb je vandaag geleerd:
Luc: beter 's nachts stappen, dan is het weer beter.
Micheline: niets heb ik bijgeleerd, eerder afgeleerd. En veel te weinig naar de hoogtemeter gekeken!
Chris: een vliegtuig maakt veel lawaai, ook als je erin zit.
Erik: hij is een supercollega, zo smst zijn nieuwe collega van de koffiefabriek.
Kaat: bij zon in de bergen de pet aandoen, want anders hoofdpijn…
Iedereen: een col is niet het hoogste punt, maar de laagste verbinding tussen twee bergtoppen. En altijd alert blijven om het juiste pad te volgen.
Nog even de benen strekken, de vertering helpen en vooral genieten van het zicht op de besneeuwde toppen bij valavond. De zon verdwijnt en het wordt koud. De benen en de rest zijn moe en dus is het stil (of wordt het stil dank zij de oordopjes) rond 21u15….
(slapen, eten en drinken: 37 euro pp)

Dag 2: gîte de Bionnassay tot La Balme (1706m)
Vandaag staat 5u stappen op het programma. Ik verhuis van Kaat naar Heidi en krijg een ereplaatsje. Het is schitterend weer. De te koude nacht wordt snel vergeten.

Het ontbijt smaakt, water wordt aan de bron bijgevuld, nog een groepsfoto voor de chalet en we zijn er weer klaar voor (9u15). Onmiddellijk krijgen de knieën weer hun oefening, we moeten flink dalen tot aan La Champel (1201m) en naar Tresse. De naam van het dorpje stamt uit de Gallo-Romeinse tijd. Erik heeft zijn pet uitgehaald: een blauwe Douwe-Egbert-muts van zijn nieuwe werkplek. We vinden het allen jammer dat hij niet bij Nike werk gevonden heeft ... Luc maakt reclame voor VW.

Na 2 uur stappen langs kleine banen door lieflijke dorpjes, durft Erik bekennen dat hij zijn elleboogband aan zijn knie heeft gespannen en dat die toch wel te hard zijn bloedbanen afbindt. Hij krijgt een goede knieband van Heidi, die hem voorlopig kan missen.

De stappers staan verder stil bij het geboortehuis van Alexis Bouard, de man die de planeet Neptunus heeft ontdekt. Het is nu een oude schuur, die dienst doet als opslagplaats voor graan of iets dergelijks. Het roodwit voert ons langs de baan en leuke paadjes die gelukkig in de schaduw liggen. Het is een druk gevolgd wandeltraject; dit stuk van de GR5 loopt immers samen met de tour du Mont Blanc. Een bank langs een rivier met grijsblauw gekleurd gletsjerwater maar met een slechte geur, doet dienst als middagstop. Het is nodig. Erik krijgt last en moet even plat liggen.

Eten doet weer wonderen en geeft hernieuwde energie. Om 13u snoeren we weer de riemen van de rugzakken aan. Het riviertje volgend tot aan de rand van het stadje Contamines-Montjoie, bereiken we een druk bezocht natuur en recreatiepark. Te veel volk loopt en fietst voorbij. Maar het toerisme heeft ook zijn voordelen. Een kerkje of liever de kapel St-Antonius blijkt een toeristische trekpleister. Zes van onze groep houden er halt en mijmeren voor St-Antonius in de hoop de tocht met zijn allen tot een goed einde te brengen. Bij deze cultureel religieuze inspanning, wordt ook de inwendige mens verwend met cola, koffie of een ijsje. Na deze heerlijke pauze wacht een sterke klim van 30min over een rotsachtig pad. Onderweg bewonderen we nog een waterval en even verder ligt een leuke auberge met zicht op de omgeving. We zijn niet verwonderd wanneer we daar de 4 anderen in een ligstoel in de zon aantreffen met hun ijsje of drankje. Forellen zwemmen in een klein vijvertje hun laatste slagen, voor ze in de pan belanden.
Nog 1 uur klimmen voor de boeg. In gespreide slagorde beginnen we eraan. Het pad is van ver goed te zien, mensen bewegen er als mieren op en af; bonjours worden vlot uitgewisseld. Het is duidelijk een populaire tocht. Ook ons Micheline is terug in haar nopjes. Het gaat vandaag bijzonder vlot, ze heeft het ritme terug te pakken en we horen haar dan ook vrolijk en gratuit commentaar geven.

Volgens schema (de tijdsindicatie op de wegwijzers kloppen) stappen we vandaag dit traject uit. Ondanks te weinig roodwit aanduidingen, vindt elk groepje de weg. We zijn vandaag al veel alerter dan gisteren! Onze aankomst bij de gîte de Balme wordt aangekondigd door enkele roepende Marmotjes. We horen, maar zien ze niet. De gîte ligt schitterend midden tussen de bergen: 'au coeur de la réserve (1979) naturelle des Contamines-Montjoie.'

We begrijpen nu waarom zoveel mensen op en af kuierden, ook met kleine kindjes.
In de verte turen we naar een spleet in de bergketen; we zijn daar ooit doorgestoken te voet. Fascinerend om te zien hoever we al geraakt zijn.
Het warme douchke spoelt ons gezouten huid en geeft ons lichaam weer betere geuren. Onze slaapzaal-kamer is net groot genoeg om met 10 te bevolken: twee rijen van 5 matrassen boven elkaar, een stapel dekens om over onze slaaplakentjes te leggen, een beperkte ruimte voor de rugzakken, schoenen blijven buiten onder afdak voor de geuren en een venster die open moet voor de verluchting. De chaos bij een gezamenlijke poging tot installatie van slaapplek of zoeken naar kleren of iets anders, is onvermijdelijk. Beter in shift werken om irritaties te vermijden…
Bij de pinten (een sérieux of een gewone) inspecteren en verzorgen we de voeten. We bespreken de belevenissen van de dag en de reden van de splitsing. De volgende stapdag wordt gemonsterd in functie van het al dan niet overnemen van mij in de rugzak bij Micheline. Non believers worden overtuigd van het gemak van het kunnen drinken zonder veel moeite via het darmsysteem (Micheline, Christian en Danny). Tabletten met isostar of andere vitamine, kan in een aparte drinkbus (een kleintje zoals Rita met revitalose) gedronken worden. Alle argumenten tegen het zuigsysteem worden vakkundig en op basis van ervaring, van tafel geveegd. Micheline blijft pogingen doen en verhaalt plastisch hoe snel alles door het lichaam kan vloeien met de nodige geluidsintonaties zips en wroit en …
In afwachting van het avondeten, verkennen we de omgeving, bewonderen we de rotsformaties, de waterval en de bergen rondom ons, zoeken naar gemzen en marmotjes en verwarmen de stram geworden spieren.
Eindelijk mogen we om 19u aan tafel schuiven. Het eten is simpel maar lekker: polenta met balletjes in tomatensaus, stukje kaas, een appel en brood. Wijn van het huis of kriekensap met water. De rekening wordt gebracht (42 euro per persoon). Er wordt geopperd om niet meer alles te delen, vooral het drankverbruik bij aankomst kan nogal eens verschillen van persoon tot persoon. Het is soms een verhouding van 1 op 4 of omgerekend van 3 tot 12 euro. En dat kan op 10 dagen aardig oplopen. Even goede vrienden. De meerderheid gaat akkoord om dit telsysteem toe te passen. De wijze van betaling is een volgend punt van discussie, waar de penningmeester het laatste woord krijgt. De vlotte sportieve ober begrijpt geen jota van onze hevige discussie, maar wil wel zijn geld. Hij wordt uiteindelijk betaald en we moeten de eetzaal uit.
Spanningen in het MP team, maar ze kennen elkaar ondertussen wel. Langzaam maar zeker overwint de idyllische plek met zijn schitterend uitzicht het op de meningsverschillen van even tevoren.

De goudgele gloed op de toppen verwarmt ons gemoed. Gemzen zien we nu wel grazen, onder het geroep van marmotjes die we nog steeds niet ontwaren. Het gesprek slaat over op ouder worden, pampers voor ouderlingen en andere wereldse zaken. Een Japanse filmploeg met sportieve jongens en meisjes, wordt aangesproken. Kaat dacht dat het Nepalezen waren. Ze zijn er wel geweest en hebben de Mount Everest al beklommen.

Hier maken ze een documentaire over de Tour de Mont Blanc. Een sympathieke jonge Japanner vertelt het zonder meer, met zijn hel gele fleece van de North Face aan en zijn benen tot aan zijn knieën gehuld in lange steunkousen. We komen niet te weten wat het heilzame effect zou zijn van de lange spannende dikke kousen in deze hitte…
De avond valt … de 50 verblijvers zoeken één voor èèn hun slaapmatras op. Er staan ondertussen 8 tentjes recht aan de overkant Een prachtige slaapplaats, … moesten we jonger zijn…
21u15 de koude van de nacht en de vermoeide benen dwingen ons naar onze slaapstede. Vechten nog met het slaaplaken, oordopjes in en wachten tot de bergslaap langskomt. Kaat krijgt te kort bezoek en profiteert ervan om de sterrenhemel te aanschouwen. Die is fantastisch: de Melkweg, de grote beer, ontelbare heldere sterren en dit in alle stilte.
Wat leren we vandaag:
Erik: een elleboogband past niet voor de knie!
Micheline: nooit panikeren na een minder goede stapdag. Goed slapen doet wonderen! Zelfs al maak je gebruik van de farmaceutische industrie en van oordopjes.
Iedereen: (1) Alexis Bouard heeft de planeet Neptunus ontdekt. (2) Ieder mag zonder schroom drinken wat hij of zij wenst buiten de avondmaaltijd, alleen moet je de consumpties onthouden…

Dag 3: La Balme tot Refuge du Plan de la Lai op 1818m
Al van voor 7u komen stappers langs het open raam voor hun ontbijt. De ochtend is gestart, wij proberen nog even te soezen of te doen alsof. Het is immers zondag…en we moeten straks twee cols temmen: col du bonhomme (2329m) en col de croix de bonhomme (2483m). En dit is dan nog maar een voorproefje voor de dag nadien, want dan begint pas het serieuze werk!
Ik mag bij Heidi in de rugzak blijven vandaag.
Rond 9u worden de pulls in de rugzak gepropt, we kunnen aan de eerste klim beginnen, nu de echte bergen in. Een eigentijdse Franse familie met 3 vaders, 2 moeders en 6 kinderen loopt voor ons uit. Zij zullen even verder afbuigen voor hun tocht naar de meren.

Langzaam maar zeker stijgen we, genietend van de ochtendzon en een fris bergwindje. Temperatuur en weer zijn optimaal. In superlatieven zal de tocht vandaag verlopen, maar jammer genoeg niet voor iedereen. Erik heeft last van zijn hiel die knelt tegen de naad van zijn nieuwe stapschoen. Na de vele try-outs in België was hij er nochtans vol vertrouwen in. Onderweg krijgt Heidi problemen met haar waterzak die leegloopt. Rugzak en haar onderrug worden nat. Een herschikking en hopen dat het de stop is die slecht sluit, en verder maar met natte broek door het machtige landschap naast een idyllisch riviertje.

Maar het mag niet baten, de sluiting lekt. Na een korte klim worden kleren uitgedaan, te drogen gewapperd, waterzak in plastieken zak gestoken, zoekend naar het juiste antwoord op deze lekkende zak. De niet darmzuigers lachen in hun vuistje, dat zal hen niet overkomen … Op de koop toe krijg ik de schuld van Heidi: "Misschien heeft ons Manneke in mijn rugzak geplast?"
De GR5 duwt ons verder naar boven, zwetend en puffend van de inspanning. Mooie bloemen, schitterende paadjes, smal en vol rotsen, moeilijk genoeg. We zien nu wel een moeder marmotje met haar kroost vlakbij. Haar geroep heeft haar verraden. Onderweg kruisen we nog veel wandelaars, onder wie onze Japanners die nog snel enkele foto's schieten van die oude trage stappers. Zij vliegen vlot en soepel over elke rotsblok het pad terug af. Na 2 uur bereiken we de col du bonhomme.

Heidi kan droge kleren aantrekken en hangt haar natte short te drogen. Andere wandelaars krijgen daardoor de hoogte en de naam van de plek niet te zien … Tijd voor een energiebaar of koekje, een drankje en turen naar de omgeving. … De waterzak wordt omgedraaid, de darm tot beneden geduwd en het zuigsysteem kan terug werken. Heidi moet enkel opletten om niet te veel voorover te buigen met de rugzak, want dan loopt het water er uit.

De volgende klim naar de croix de col de bonhomme wordt aangevat. Het is puffen, maar genieten van de omgeving blakend in de zon en verfrist door de wind. Op kleine hokjes voor schaaphoeders na, zien we geen huizen in de omtrek. Een zeldzaam moment voor ons geürbaniseerde Belgen!
Stapje voor stapje vorderen we door dit prachtige landschap. We passeren nog de Refuge col de bonhomme op 2443m waar we halt houden voor de middaglunch. Met een schitterend zicht, aan een tafel voor 10, verorberen we het meegebrachte brood en toespijs en slurpen van de verse soep met groenten en bonen. Koffie en stukjes taart geraken er ook vlotjes in. We doen ons niets tekort.

Daarenboven worden we getrakteerd op een gigantische meute schapen en geiten die uit het dal de berg komen overspoelen, onder leiding van een schaaphoeder en zijn honden. De beesten houden halt rondom de Refuge en gunnen ons alle tijd om dit schouwspel te bekijken. Na een pauze van 1u40 en een rekening van 83,60 euro manen we ons aan om verder te gaan. De Crêtes wachten!

Een prachtig pad dwingt ons snel omhoog langs de kam met een ongelooflijk zicht op het dal en de bergketens rondom rond, waaronder het massief van de Mont Blanc. Voor de meesten is het genieten! Chris overwint zijn hoogtevrees en stapt dapper voort, maar beperkt zijn gezichtsveld (jammer voor hem) tot zijn schoenen en het pad net voor hem.

Dit schitterende stukje GR5, op het dak van de wereld zo lijkt het wel, staat bij sommigen in het geheugen gegrift als een intense belevenis! Op weg naar beneden kruisen we twee oudere heren die op hun respectabele knoken van 75 jaar naar boven sjokken. Hun vrouw is bijna tot aan de top meegegaan maar ze haakte af en zit op hen te wachten.

We zijn vol bewondering en stiekem ook blij, want dat geeft ook voor ons perspectieven! Ze vinden ons jonge mensen! Ook dat doet even deugd… heel even maar. We bereiken de col de la Sauce (2306m), het pad is ondertussen veel breder of althans het landschap is breder uitgedeind dan de 2 tot 4m breedte die we daarnet mochten overlopen. Chris is opgelucht en kan weer lachen; een overwinning rijker.
Er staat nog 500m dalen op het menu! Het blijft mooi en prima weer! Maar de knietjes en dijen worden danig op de proef gesteld. En we hebben hete pootjes en zere tenen. Dalen laat zich ook voelen.
In het zicht van onze eindbestemming van die dag zien we klimmers langs de bergwand. Er zou daar ergens een Nepalese brug hangen tussen twee bergketens, waar amateurs van adrenalineverhogende ervaringen naartoe klimmen.
Rond 16u bereiken we de Refuge du Plan de la Lai op 1818m.

Een Yourt wordt onze slaapstede. Het is een ronde hut met houten gebinte en doek afkomstig uit Mongolië. Heel gezellig ingericht met foto's uit Azië (o.a. Sri Lanka) en kleurrijke beschilderde deurtjes, tapijt op de grond en de matrassen in een cirkel neergelegd; hoofdkussens en donsdekens liggen klaar. Kaat en Mark mogen in de kleinere Yourt slapen, zo krijgen ze vrij spel deze nacht…

En ik, MP, krijg het kinderbedje voor mij alleen. De douche wordt in volgorde bezocht, de deurklink moet worden doorgegeven en verplaatst van buiten naar binnen, anders sluit je jezelf op. Onpraktisch, maar goed gevonden om zwart-douchers tegen te gaan. Wolken zijn onderweg, maar het aangekondigde onweer blijft gelukkig uit.

De Fransen hier zijn geïnteresseerd in ons België. Wanneer splitsen jullie? Bestaat dat nog een Belg? Ze lijken ongerust en willen uitleg. Ze horen meestal maar de versie vanuit Waalse kant. Ook in het buitenverblijf van Luc blijken die vragen te leven. We stellen ze van onze kant gerust; we dragen manneken pis, symbool van Brussel en België niet voor niets mee.
Onze sympathieke gérante regelt voor ons de slaapbevestiging van volgende nacht. Ze kennen elkaar goed en vinden het eens leuk om te mogen bellen. We profiteren er graag van.
Een jonge Duitser, Arnim uit Frankfurt, stelt zijn tentje even verder op. Micheline heeft het niet zo op het Duitse volk; de geschiedenis blijft generaties later doorwegen. Het is sterker dan zichzelf; ze weet best dat deze brave jongen er niets mee te maken heeft.
We drinken Leffes (!) en kijken in de verte naar gemzen op de kam van de berg. Om 19u mogen we aan tafel. Het eten is pover en niet lekker, buiten het dessert: soep op het randje van zuur, spaghetti met wat vlees en courgette en vooral te weinig saus, platte kaas met myrtilles. Om 19u50 valt het licht uit; Blijkbaar een mankement dat snel verholpen wordt, veroorzaakt door een blikseminslag enkele maanden geleden. We overlopen de stapdag van morgen en leren bij dat je volgens de statistieken op een uur 300m stijgt en 400m per uur daalt, ongeacht de afstand die je aflegt. Morgen staat een stapdag van 7u30 te wachten. Discussie over het ontbijtuur. Gemor en geharrewar, nog veel te vroeg om te gaan slapen. Soelaas wordt gevonden in een digestief op het terras. Het is droog gebleven en de wolken zijn weg. Erik is enthousiast van de publieke WC die even verderop staat en legt vakkundig het systeem voor doorspoelen uit.
Ik lig al in bed, en zal gelukkig mijn dronken gezelschap niet horen…
We trakteren Arnim ook nog op Genepy en verbroederen. De jonge Duitser twijfelt: zal hij de tocht kunnen uitstappen omwille van een zere knie? Zijn rugzak weegt veel te zwaar: 25 kg voor zijn ocharme 68kg. Maar hij wil dit nog graag afmaken voor hij vader wordt in december.

Om 22u trekken we de Yourt in voor de nacht. De vrijgezellen luisteren nog naar een prachtig kortverhaal van Josse De Pauw, Bamboobosje, vertolkt door Heidi. Ze zijn vol lof over haar prestaties en intonatie, althans zij die niet in slaap gesukkeld zijn.

(prijs van deze dag en nacht: 48 euro per persoon)

Dag 4: Refuge du Plan-de-la Lai tot Valezan (1186m)
Het wordt de dag van de kniebanden. We mogen 600 m stijgen en 3:30u dalen!

Arnim wordt nog gefotografeerd, e-mail adres wordt gevraagd. We beloven hem dat we, indien we zijn lichtblauwe fleece die hij onderweg verloren heeft, terugvinden, deze voor hem zullen meenemen. We vullen onze flessen water aan de watertoevoer waar de gemeente eau non potable heeft aangebracht. Maar onze gastvrouw verzekert dat het wel drinkbaar is. De huisbaas wuift ons vriendelijk uit rond 9u en wenst ons een prettige dag. Ik hang vandaag buiten op de rugzak van Micheline te bengelen in de zon.

De tocht begint mooi over een breed pad midden een natuurgebied met uitgestrekte weiden onder een schitterende blauwe hemel. Het getik van de stokken op de stenen en de zware stapschoenen op het grind geven de cadans aan. We vormen nog een hechte troep, maar de weg klimt en al snel verandert de troep tot een sliert van uiteengerokken stappers. Het GR5 voert langs een mooi paadje door een sterk glooiend en stijgend landschap met achter ons zicht op het dal en de bergen waar we gisteren vandaan kwamen. We zien de gele gentiaan en vele andere bloemen opduiken, maar letten er minder op. Zou de afwezigheid van ons Betty hier voor iets tussenzitten?
We stappen langs plan Mya (1860m) waar varkens onbedekt met hun roze huidje de zon trotseren. We hopen dat ze straks schaduw krijgen of minstens zich goed insmeren!

In de verte zien we het stuwmeer lac de Roselend. We zullen dit meer helemaal voorbij lopen, zij het op een respectabele afstand. We zwoegen onder de warme zon, ons voortduwend naar boven, voetje voor voetje in ganzenpas over het kronkelend en soms diep uitgesneden paadje tegen de berghelling. In stilte doorstappend vorderen we goed op het schema. Vandaag zijn er geen lekkende zakken of zolen die moeten worden herstoken.

Op 2050 en 2010 m passeren we enkele ruines de Presset, voor de rest is het een open en groen glooiend landschap. Het roodwit is weer goed aangebracht en vrij duidelijk. Leuk om het te volgen.
Luc gaat de uitdaging aan en holt een top van een berg op om het stuwmeer volledig te kunnen zien. Het lukt hem aardig, maar geen fototoestel mee… Het zou mooi zijn, zo verzekert hij de achterblijvers.
Verder op weg naar het hoogste punt van vandaag, de col de Bresson op 2469m. Het loopt leuk, gelukkig is een groot stuk van het te volgen pad gelegen in de schaduw. Op bepaalde punten ligt het er modderig bij. De reden hiervoor moeten we zoeken bij koeien die dagelijks dit traject nemen. Daarenboven kruist het pad regelmatig het riviertje dat de regio van water voorziet.. In de zon en uit de modder wacht de voorhoede op de achterhoede. Micheline duikt met zwarte knieën en handen de laatste bocht uit. Ze is languit uitgegleden op het modderig pad. Ze steekt het op mij, MPII, die op commando een toefeling krijgt van Heidi. Onze kleinste wordt beladen met de tegenspoed: gisteren de zak van Heidi en vandaag dus bij Micheline. De eerste dag bij Kaat is er echter niets verkeerd gelopen …

De troep MP-ers vordert goed vandaag. Het pad daalt en stijgt, we vinden onderweg de blauwe pull van de Duitser, wachtend op de eerlijke vinder, en nemen hem mee. Dan wordt het weer klimmen onder een brandende zon. Petten op is de boodschap, maar dan moet je er wel een mee hebben… Het pad is smal, maar goed aangelegd: sterke steile stukken worden op het juiste moment afgewisseld met een minder steile helling, zodat je de tijd krijgt om te recupereren. Het gaat goed vooruit, al is het zwoegen. Maar niet iedereen vindt zijn tweede of derde adem.

Danny loopt voorop met zijn jeugdig enthousiasme en zoekt een grote rots om onder te lunchen in de schaduw. Het is een prachtige plaats met zicht op de bergen en op het meer en in een landschap bezaaid met stenen en groen… idyllisch. Eten van de meegebrachte spullen uit België, het bewijst nog maar eens dat honger de beste saus is!
Christian zit er echter door. Hij heeft dringend rust, eten en schaduw nodig! Hij krijgt zelf de kleuren van onze tocht: wit en rood. Maag overhoop, te moe, te veel zon… de groep is ongerust. Hij moet iets op zijn hoofd zetten om niet te verhitten, veel water drinken en eten. De blauwe Douwe-Egbert-muts van Erik kan redding brengen, maar schoon is anders. Chris ontdekt dat een paraplu ook als parasol kan dienen.
Na een uur wagen we het erop. De groep trekt omhoog tot aan de col de Bresson. Het lukt aardig, want minder steil en niet zo ver meer. Christian bijt op zijn tanden (of op zijn benen) en zet door. Boven puffen we uit en door de stevige wind, droogt ons zweet snel op. De afdaling kan beginnen. Nog wat zoeken naar de juiste route. Het mooie paadje, breed en niet te steil wordt snel gevonden en gevolgd. Het zijn mooie vergezichten, vergezeld van het geluid van kabbelend water, soms dichtbij, soms verder af, soms helemaal in stilte. Het riviertje komt van de Lac de Presset en nodigt bij een brugje uit tot pootje baden en rust.

Maar de meesten zetten de afdaling dapper door tot aan de Refuge de La Balme op 2009m waar een frisdrankje lonkt. Deze Refuge ligt prachtig halverwege het dal aan het riviertje en een bronnetje om water bij te tanken of energie op te doen bij een frisse cola. De WC is een bezoek waard: een gat in de vloer boven het denderende water, met zicht op de rest van de berg en de omgeving. De deur mag wagenwijd open staan. Je product verdwijnt even snel en laat geen geurtjes na …

Een houten wegwijzer geeft aan dat het nog maar 500km is naar Nice.
Het valt ons op dat het minder druk is dan de vorige dagen. De GR5 loopt niet meer met de Tour de Mont Blanc, maar het roodwit volgt nu de tour de Beaufortain, aangeduid met roze stippen.
Volgens de vriendelijke gérante is het nog 2u30 tot onze slaapstede in Valezan (1186m) of kortom nog 800m dalen. We spannen de kniebanden aan en dalen zuidwaarts langs de linker oever van de rivier of de Torrent de l'Ormente. Het breed pad is goed begaanbaar en gelukkig niet te steil. In flink tempo vatten we de tocht. Het blijft warm, mooi en pittig voor de kuiten en de zolen. De temperatuur aan de voetjes bereikt stilaan een kookpunt.
Ergens aan een schuur is de GR5 aanduiding bizar, het geeft een rare bocht aan, maar er is geen pad te zien. Aangezien Luc en Danny voorop lopen, volgt de middengroep zij het wat aarzelend. De voorhoede twijfelt en roept ons te wachten; de achterhoede slaat een ander pad in. We vervoegen elkaar en volgen wat we denken de GR5 is. Het zijn oude aanduidingen en niet frequent te zien. De twijfel groeit, de vermoeidheid slaat toe. De richting klopt volgens de GPS van Erik en volgens het boekje, maar het roodwit verschijnt niet meer. Discussie over teruglopen tot bij twijfelpunt, lopen op GPS, weg volgen en vragen… Mark zet door en vraagt de weg even verder. We zitten enkele meters te laag, maar de GR5 sluit 100 meter verder aan. De aanduidingen zijn terug duidelijk zichtbaar.
Het pad volgt de baan en gaat over in een mooie brede dreef tussen boomgaarden en velden. Mark profiteert van de avondzon om vlinders op een bloemetje in warme kleuren te fotograferen. Een watersproeier sproeit veel verder dan hij moet en draait onverhoeds terug. Geen ontkomen aan, Kaat wordt natgespoten. Een verfrissing was eerder op de dag welgekomen, nu wat minder want de zon verdwijnt stilaan.

Moe maar voldaan komen we volgens schema rond 18u15 toe bij onze auberge communale,. Er zijn geen andere gasten en we krijgen twee kamers ipv 1 met 10. Iedereen kan afzonderlijk op de onderverdieping van een stapelbed liggen! Er is plaats genoeg om uit te pakken en te wroeten in de rugzakken en er is een wasdraad om kousen en andere stinkende kleren te laten uitwaaien. Een luxe! De douches zijn andermaal heerlijk. De pinten op het terras smaken en beuren ons weer op. Veel hebben stappers toch niet nodig.

Het eten is voortreffelijk: sla en tomaten, spaghetti met konijn en dessert. De lekkerbekken én kenners onder ons laten zich vier crèmes brûlées à la Genepy serveren. Que allegria…!.
Als afsluiting van deze prachtige stapdag, drinken we thee op het terras. Het moeilijke moment moeten we nog doorbijten: beslissen om welk uur we morgen opstaan en ontbijten. Er wacht immers een flinke afdaling en dan een klim van 1800m! Hevige speculaties over hoe we dat gaan klaren of niet … We spreken af om 7u30 gepakt en gezakt aan de ontbijttafel te zitten.
Wat leren we vandaag:
Iedereen: dat een pet op je hoofd de zonnewarmte breekt en zorgt voor een betere lichaamstemperatuur.
Chris: dat een paraplu ook kan dienen als parasol.
Luc: dat je gezicht wassen, best zonder bril gebeurt.
(kosten nacht, eten en drinken: 41,40 euro per persoon)

Dag 5: Valezan tot Refuge du Col-du-Palet (2550m)
Met vers fruitsap, croissants, cake en lekker brood zetten we deze dag prettig in. Kaat mag, zoals de vorige jaren, haar verjaardag vieren in de bergen met rugzak. En ik mag weer bij ons Micheline op de rugzak.
Een voorhoede met vooral vrouwen vertrekt wat vroeger naar het eerste dorp Bellentre op 776m. Het pad daalt stevig, eerst op asfalt, dan tussendoor op zachtere ondergrond, omzoomd met herfsttijloos. Dit bloempje bloeit hier in overvloed op naast donkere en vochtige pad. De achterhoede haalt ons snel in. Bij de plaatselijke kruidenier slaan we proviand in om de dag door te komen. Met meer gewicht en vol moed vatten we de volgende etappe naar Landry aan. We zijn zo bezig met wat komen zal, dat we alle 10 de afslag naar rechts missen en gezamenlijk links inslaan. We hebben begrepen dat bij het ontbreken van roodwit, we best op onze stappen terugkeren. Het traject wordt snel teruggevonden. De groep vervolgt de tocht over het warme asfalt tot in Landry. Daar start de eerste klim van de dag naar het dorp Le Moulin (1264m) waar we vers water kunnen bijtanken. Hier volgen we de GR55 verder, omdat dit mooier zou zijn, het traject minder over berg en dal loopt en minder langs skigebieden. Het pad volgt een rivier tussen de bomen die de nodige schaduw geven. Even verder aan een van de waterpartijen (die in de winter allicht een brede waterval vormen) wordt halt gehouden voor de picknick. We houden het kort en opvallend stil. Ieder is bezig met zijn voeten, knieën en met het zichzelf te overtuigen dat deze zware stapdag wel gehaald zal worden.
De gebroeders Op de Beeck houden vandaag hun hoofd koel met een kleurrijke buff. De blauwe koffiemuts is ( gelukkig voor zij die er moeten op kijken ) voorgoed verdwenen.

Rond 13u15 vertrekken we onder een warme zon omhoog naar de volgende halte. Een breed pad brengt ons tot op een parkingplaats of het vertrekpunt van de echte bergtocht van vandaag. Het is bloedheet. We zoeken de schaduw van het inlichtingenpaneel op. En dan beginnen we aan de lange maar gestage klim. Danny neemt de kop en de rest volgt. Hoe langer hoe meer geraken we sterk verspreid. Maar de hitte en de wetenschap dat het nog een lange klim wordt, brengt met zich mee dat we in verschillende groepjes de klim maken.

Kaat en Mark gaan achter de ontsnapte Danny aan. Het peleton met Heidi, Rita, Martine en Erik volgt. Even daarachter de rode lantaarns Christian, Micheline en Luc. Althans zo was ergens de volgorde. Het te volgen pad is goed aangegeven, het gaat smal en geleidelijk aan rustig omhoog, gelukkig vaak in de schaduw. Aan de overkant van het dal is een waterval te zien waar mensen op en af naar wandelen. Ook het pad dat wij volgen is druk bewandeld en de bonjours onderbreken regelmatig het geluid van stok of schoen op de stenen. Het zicht is machtig, het weer prachtig en de benen zitten goed, bij sommigen toch. Martine heeft het vandaag moeilijk. De rugzak weegt te zwaar. Er wordt wat gewicht overgenomen en energiebars en water getankt. Micheline, de ervaringsdeskundige in slaptitudes op de eerste dag, coacht en doet haar traag stappen en diep uitademen. Het helpt.
Zolang Danny niet te zien is, stappen Mark en Kaat verder en dat doen ook de achtervolgers. Het laatste stuk van de eerste col klimt sterk tussen de rotsen naar boven. En dan volgt een prachtig stukje plateau, met veel groen en stenen en een kronkelend pad dat je langzaam maar zeker tot op een herkenningpunt brengt, namelijk col de Bergé op 2020m. En oef, daar zit Danny. We kunnen weer verzamelen. Druppelsgewijs komt iedereen aangewandeld. Het is een blij weerzien.

De omgeving is verbluffend, bergen rondom, een waterval, groen en grijs, blauw, …kortom te weinig ogen om het geheel te kunnen zien en vooral vast te houden. Maar daarvoor dienen de fototoestellen. Erik probeert de waterval op foto in de open mond van Danny te doen vloeien. De energie komt bij iedereen terug dank zij het aanschouwen van de omgeving van deze verzamelplek en door de versnaperingen en het andere vloeibare voedsel.

We zijn hier niet alleen, onderweg kruisen vele andere wandelaars ons, ook met kleine kinderen. We zullen snel ontdekken waarom.
Met frisse moed doch slappere benen trekken we verder tussen de stenen, langs het water, het kronkelend pad volgend. De omgeving is subliem. Nog even klimmen en dan zien we een uitgestrekt groen plateau voor ons liggen, midden tussen de bergen. Wandelaars bewegen links en rechts als termieten in dit grandioze landschap. Marmotjes laten zich horen en deze keer ook zien. Onze groep van 10 vormt snel een lange sliert.

Danny en Luc trekken de kop en de rest volgt op eigen tempo. We kunnen elkaar goed zien. Een dode vos op een rots kijkt ons voor de chalets de Plagne (2100m) leeg aan. Sommigen zien hem liggen, anderen zijn allicht afgeleid door het pad en de opdracht om je voeten goed neer te zetten, door de pracht van de omgeving, het frisse bergwater waarvan kan worden gedronken of de wetenschap dat we vandaag allemaal een loodzware opdracht tot een goed einde moeten brengen.

We spreken af op elkaar te wachten op 2220m bij de chalets de Mindières. Deze chalets zijn niet bewoond, maar kunnen gebruikt worden door de parkwachters tijdens of tussen de controlerondes. Van op dit punt zien we het meer de la Plagne met de Refuge Entre-le-Lac goed liggen. Het was oorspronkelijk de bedoeling daar te overnachten, maar er was geen plaats meer. En dus moeten we vandaag extra lang stappen. Onze youngster Danny is voorop gestuurd om te verwittigen dat we zeker toekomen in onze slaapstede, de Refuge col du-Palet (2550m). Luc wacht vaderlijk ieder een voor een op. Na kijktijd, drankpauze en voetafkoelperiode, stappen we ieder op eigen tempo in verspreide slagorde verder. We zullen na een uur opnieuw verzamelen. Het pad omzoomt de berg verder in zuidelijke richting. De omgeving wordt nog mooier, mede door de avondzon en de uitgestrektheid ervan.

Onder het geluid van loeiende koeien, blatende schapen, roepende marmotjes, fluitende vogels en belgeklingel vorderen we langzaam maar zeker. Het eerste stuk is vrij plat en geeft zicht op waar wie aan het stappen is. Daarna volgt een nieuwe klim met telkens verrassende nieuwe panorama's op een dal of een of andere bergflank. Zoals afgesproken wordt na een uur, zo goed als mogelijk uit de wind en in de zon, halt gehouden.

Volgens de richtingaanwijzers is het nog een half uur. Erik gaat voorop en wil een kijkje nemen achter de bocht. Hij komt niet terug. De rest wacht geduldig op de achterhoede en doet krachten op met gedroogde mango's. Het is een vermoeiende maar gedenkwaardige wandeldag. En de laatste loodjes wegen zwaar, maar de pracht en de stilte van het berglandschap verdrijven de vermoeidheid. De koude wind dwingt om sneller terug te vertrekken.

Na de bocht duikt een meertje op en even verder zien we een schouw priemen… de Refuge ligt op 10min, zo geeft een bordje aan. Als dat geen verlossend nieuws is. Nog een laatste stevige klim en de volledige groep is boven rond 18u30. Danny is al gewassen en omgekleed, hij is er rond 17u30 toegekomen, zonder pauzes te nemen. Dat jonge geweld toch.
Het biertje smaakt, hoe kan het ook anders. Bovendien krijgt Kaat een doosje chips met zout en Tuc koekjes, helemaal naar boven gesleurd door Rita als cadeau voor haar 51 jaren. De jarige mag niet uitdelen en geniet dus maar alleen van het lekkers bij de pint.
Het eten wordt snel geserveerd en is niet te versmaden: heerlijke soep (de beste tot nog toe), deegwaren met worsten in lekkere saus, kaas met brood, en een stuk taart als toetje. Met water en wijn, het kan niet beter zijn. In ijltempo (20min) verorberen we ons viergangenmenu.
De picknick voor morgenmiddag kan niet meer gemaakt worden. Die moest op voorhand besteld worden. We zitten in de bergen, zegt de gastvrouw licht verontwaardigd. Of we dat niet wisten… Geen nood, we zullen ergens onderweg de volgende dag proviand inslaan.
Het wordt een kattenwasje, want koud en al donker.

Tot slot van deze heerlijke en memorabele dag trakteert Kaat op een glaasje Genepy. We toasten op onze puike prestatie van vandaag, buiten onder het mooie licht van de ondergaande zon en de opkomende sterrenhemel en de maan, een schakering van rood, wit en geel.

Onze slaapzaal moeten we delen met twee andere wandelaars. De bedden zijn deze keer verdeeld over drie verdiepingen boven elkaar in een open ruimte. Het is er koud, maar de dekens liggen klaar.
Wat leren we vandaag:
Dat we vroeger moeten vertrekken als we zo lang moeten stappen en op tijd gaan slapen.
Dat we genoeg eten moeten meenemen, want in de bergen kom je geen winkel tegen. En de picknick, die moet je in de refuge een dag op voorhand bestellen!
Kaat: dat oefenen en trainen, ook voor het wandelen, loont!
(Kosten: 42,80 euro (zonder de Genepy))

Dag 6: Refuge col de la Palet tot Refuge d'Entre-Deux-Eaux (2120m)
De evaluatie van de voorbije nacht is niet zo best. De hoogte, de vermoeidheid en het lekkere doch toch wel vettige eten van gisteren zijn niet bevorderlijk voor een diepe slaap.
Om 7u moeten we eruit en een half uur later zitten we aan de ontbijttafel voor brood met honing en confituur.
Een uurtje later is elke rugzak volgestouwd en zijn de schoenen aangesnoerd. Ik mag mee rondkijken van op de rugzak van Danny. We mogen onmiddellijk klimmen tot op de col de Palet 100m hoger (2652m). Het zicht op de gletsjer is prachtig, de andere kant oogt minder: het winterpretgebied van Val d'Isère.

Boven heeft iedereen blijkbaar bereik. Smskes beginnen binnen te komen en andere kunnen worden verstuurd. Het is een grappig zicht om iedereen op deze hoogte met zijn klein toestelletje zien te spelen. De communicatie na een dag zonder bereik wordt hersteld. Het is niet het enige teken van beschaving. We komen in een skigebied en dalen af met zicht op het kunstmatige stadje Val Claret (2100m). Na dagen in de ongerepte natuur in de bergen, valt dit natuurlijk tegen. Onderweg aan enkele ruïnes wordt een hurk- en ontlastingspauze ingelast.

De anderen bekijken de beschaving onder ons en het meer van Tigne in de verte. Het stadje is ordelijk en niet al te lelijk.
We dalen via een zigzagpaadje stevig en hopen dat de remmen (knie, enkels en voeten) het houden. Beschaving geeft de mogelijkheid tot het aankopen van cola en ander lekkers. En dan is het opnieuw omhoog via de GR55. Hier verlaten we de GR5 waardoor we 2 dagen winnen. We moeten dan ook minder langs skigebieden stappen en vooral minder op en af. Dit pad stijgt langs en onder een skilift. Het is zwoegen, maar ook hier zijn er andere mensen die dezelfde inspanning willen doen. Geleidelijk aan gaat het geluid van bulldozers en andere machines over in dat van koebellen. Het landschap oogt bijzonder woest met heel veel stenen en weinig groen. En toch duiken er bloempjes op tussen de stenen. We zien de piepkleine blauwe gentiaan, gele en andere bloemen waarvan we de naam spijtig genoeg niet kennen.

Een groep begeleidt, sleurt of draagt al naargelang van het parcours 4 gehandicapten in speciale draagberries door dit adembenemende landschap. 2 vooraan en 2 achteraan, al dan niet achter elkaar afhankelijk van de moeilijkheid van het traject. Een ezel begeleidt de groep met alle proviand en gerief. Het blijken vrijwilligers te zijn die dit elk jaar doen. Zij trekken van refuge naar refuge om enkele zwaar fysiek gehandicapten ook een uitstap te gunnen in dit voor hen voor de rest ontoegankelijke landschap. Chapeau voor een dergelijke inspanning!

We geraken allemaal, validen en minder validen, op het hoogste punt van vandaag en van deze tocht: 2758m! Het is 12u30 en tijd voor de middaglunch. Tegen de bergwand en in de zon valt de temperatuur goed mee. De restjes worden opgegeten en dat smaakt. Tijdens de middag deelt Rita natte doekjes met rozengeur uit (van het kruitvat). Met die kleinigheid voel ik me een nieuwe mens, aldus Micheline.

Luc wil een stuk oud brood dat we nog hebben aan de ezel geven, die even verderop bij de groep staat voor hun middaglunch. De ezel mag geen brood hebben, maar een jonge vrijwilliger neemt het met plezier aan. In de verte zien we het skigebied op de gletsjer van la Grande Motte. Het contrast kan niet groter zijn: enerzijds vrijwilligers die hun vakantie opofferen om zwaar gehandicapte medemensen met een minimum budget ook een unieke ervaring te schenken over de hoogste GR van Europa te dragen en anderzijds rijkelui die in volle zomer en op een smeltende gletsjer hun favoriete wintersport komen beoefenen!

Het GR55 pad voert ons verder in sliert door deze steenmassa (zone d'éboulie) tot aan een meertje van gletsjerwater. Onze jonge speelse mannen dagen elkaar uit en gaan tot over hun knieën in hun onderbroek het ijskoude water in. Door het verschil in lengte tussen Luc, Danny en Erik komt het water bij de ene al hoger dan bij de andere,. De 7 anderen genieten van het spektakel en lachen met de speelvogels. Ze laten zich niet verleiden tot volledig zwemmen.

Heidi en Rita spelen voor meerminnen en wassen hun voetjes in het ijswater. Martine en Mark kiezen voor alles of niets, het wordt niets. Na een half uur pauzeren zetten we de tocht verder. Even verder wacht een nog groter en veel mooier meer, le Lac des Nettes. Andere wandelaars profiteren van het natuurlijke zwembad. Een beetje met afgunst maar met een mooi zicht en richting Zuiden volgen de 10 andere stappers het pad langs het meer.

We zien een kudde schapen met zwarte snoet en zwarte kring rond de ogen, een wit geitje op een rots, het blauwe meer, de avondzon … het is een idyllisch beeld. We stappen dapper voort en geven onze ogen de kost. Het leuke pad kronkelt en duwt ons omhoog en terug naar beneden tot aan de Refuge de la Leisse op 2487m. Hier dachten we ook te slapen, maar er was geen plaats. Nu weten we waarom. De groep met vrijwilligers houdt hier halt.

Het dessert van de dag verleidt snel 8 van de 10 Belgen. 'Charlotte à la Myrtille' blijkt een schot in de roos te zijn voor de lekkerbekken. Ook de koffie smaakt. Kippen scharrelen rond de banken, de was van de kleine van 6 maanden hangt op één lijn te wapperen met zicht op het dal en de bergkloof. Het is hier mooi, rustig en in orde. Jammer dat we verder moeten. Rond 15u30 trekken we ons recht voor de volgende 1u45 zoals de wegwijzer aangeeft. We dalen af en volgen de linkeroever van de Torrent de la Leisse.

Een immense oude en uitgesleten gletsjerkom, ongelooflijk groots en lang licht dalend, wacht ons op. Het landschap oogt indrukwekkend met de laatste resten van de gletsjer boven ons en andere hoge bergen rondom, een massa grijze stenen en donkere rotsen eronder, begeleidt door de klanken van denderend water en de zon in zijn volle glorie. Af en toe wanneer de geul te diep ligt, valt het geluid weg. Fluitende marmotjes laten zich ook hier af en toe horen. Het pad volgt lang hetzelfde landschap. Het is een leuk weggetje over zand en stenen, op de duur wat eentonig maar door de weidsheid ervan, voelt het machtig aan. Het is genieten, al zijn de spieren en voeten moe.
Na een uur zien we runderen die net door hun baasjes zijn achtergelaten. Ze turen naar boven en zo zien wij ook de gemzen hoog in de bergen. Het is een warme avond, maar wolken dreigen in de verte. Aan een oud stenen brugje verlaten we de GR55 voor de afslag naar onze slaapplaats. Morgen pikken we de GR5 terug op. We bereiken de Refuge d'entre-Deux-Eaux (2120m).

Het is er bijzonder druk. Het krioelt van de stappers, oud en jong door elkaar, maar ook van ééndagstoeristen die tot daar wandelen en dan een bus nemen richting bewoonde wereld. Het staat op regenen en iedereen hoopt op een droog bed met een lekkere maaltijd. . De douches zijn bezet en het is wachten op je beurt. Met een jeton krijg je het nodige warme water. Een groep jonge Fransen heeft, wegens niet gereserveerd in de vorige gîte, een extra tocht moeten lopen om een bed te vinden en doet uitgebreid haar beklag in de waskamers over hun slecht georganiseerde trip. We realiseren ons bij al dit geweeklaag dat ons Rita onze trip uitmuntend heeft uitgewerkt en voorbereid.

Luc trakteert ons op zijn 26° huwelijksverjaardag. We toasten op hem en zijn vrouw. We zien bliksemschichten en horen gedonder in de verte. Het onweer nadert. Snel wassen de laatsten zich en om 19u moeten we aan tafel. Met 16 proppen we ons rond een tafel voor 12. Het is te krap en dus heel oncomfortabel, maar het moet. Met 10 Belgen, 3 jongeren, een ouder koppel en een Franse eenzaat die niet stopt met praten, delen we soep, deegwaren met stukjes kalfsvlees, drie soorten kaas met lekker vers brood en dan nog platte kaas of fruitsla als dessert. Simpel maar lekker. De was hangt te drogen rond de tafel, van handdoeken, over bloesjes tot Belgisch mannenondergoed. Ondertussen giet het pijpenstelen en wordt het eten door de regen onder een paraplu gebracht. Een knappe vader, met mooi zoontje, krijgt de aandacht van het vrouwvolk.

Een rovertje van een jaar of acht neemt enkele dames van ons mee. De fantasie van Mark over een vermomde dwerg die de vrouwen naar zijn alkoof lokt, klopt gelukkig niet. We drinken 3 liter wijn, lachen er op los en worden (h)erkend als Belgen door ons alcoholverbruik. We maken veel lawaai, maar om 21u30 gaat het licht voor iedereen uit, dus lang kunnen we niet blijven hangen.

Erik blijkt zijn slaaplakentje vergeten te zijn of is het kwijt. Iedereen moet goed zoeken of hij of zij het niet per vergissing heeft meegenomen. Maar hij heeft geen geluk. Hij krijgt een papieren versie voor 2,5 euro. Onze slaapplaatsen zijn erg krap, 5 onder en 5 boven op een smal en dun matrasje dat al jaren niet meer is gewassen. In ons kamertje slapen wij, in een belendende en niet van ons afgesloten kamer trachten een tiental andere bezoekers hetzelfde te doen. Er is nauwelijks plaats om goed te liggen en als in onze slaapstede de ene beweegt of draait, moet de andere bijna hetzelfde doen. Knus kan je het niet echt noemen. Erik worstelt met zijn laken en scheurt het bij de eerste beweging. Er zijn klachten over tocht, dan over geen lucht, een deur wordt open en terug dicht gedaan, … Kortom het is één van die nachten om snel te vergeten, ondanks de medische hulpmiddeltjes en de oordoppen. Morgen kunnen we het kalm aan doen, het wordt een korte stapdag, dus we moeten niet vroeg op.
(Prijs per persoon: 54,80 euro)

Dag 7: Refuge d'Entre-Deux-Eaux tot Refuge de l'Arpont (2309m)
Om 8u wordt het ontbijt geserveerd, later kan niet. Micheline wil graag uitslapen, maar krijgt de kans niet. Iedereen is al vertrokken uit onze slaapzaal. Er is veel gerommel, maar de oordopjes zorgen ervoor dat enkelen van onze groep niet al te veel gestoord werden.
We nuttigen een ontbijt met klassieke Franse confituur, brood en boter. Gelukkig is dit brood lekker vers en de meegebrachte smeerkaasjes verzachten een heel klein beetje de slechte nacht. Op een rustig tempo wordt alles ingepakt of op de rugzak te drogen gehangen. Het is weer een schitterende blauwe hemel en de zon schijnt volop. Onnatuurlijk warm voor deze hoogte in de bergen. Thuis zou het 34° zijn.
Om 9u30 wuift een lid van de gastfamilie Burin ons vriendelijk uit, nadat we iets in het gouden gastenboek over MP hebben geschreven. We moeten de groeten doen aan Valérie in de volgende refuge. Rita wil me dragen, maar ik hang goed op de rugzak van Danny, naast de picknick die we meegekregen hebben.
Na 20 minuten stappen op de zgn. jonction en volledig hors GR, vinden we na wat zoekwerk en goed nalezen in het boekje, de GR5 terug. We kruisen de twee armen van de Torrent de la Leisse. Het water ziet zo grijs als het gruis van de enorme vallei die we gisteren hebben uitgewandeld.

Het GR5 pad kiest terug de hoogte en al zigzaggend tussen weiden en koeien bereiken we de 2400m hoogte. Een duo Italianen steekt ons voorbij wanneer we van het zicht genieten en uitblazen. We hebben immers tijd genoeg om vandaag de omgeving te monsteren en van de rust en sereniteit te genieten.

Spinnen, sprinkhanen van alle grootte, mieren … ze reppen zich met of zonder doodsangst over het paadje waar 10 paar zware bergschoenen hun afdruk plaatsen. Sommigen halen de overkant, andere sterven een roemloze verplettering.
Een half uur verder komen we aan enkele meertjes, gevormd door het ijs van de Glacier du Pelve. Het eerste meertje nodigt geweldig uit voor de middaglunch, maar er zit al volk rond. We kiezen voor het volgende dat 10 minuten verder op ons wacht.

Twaalf uur en dus tijd voor de picknick. De plaats is subliem! De waterpartij zit vol dikkoppen en is omzoomd door hoge bergen; kleuren groen, wit en grijs en met schapen op de kam. Libellen, kikkertjes, spinnen en sprinkhanen worden gestoord door 10 zittende en etende mensen. We pikken hun plaats in. Heel even zijn ze niet meer meester over deze idyllische plek.

Het is een weelde je eten door anderen te laten klaarmaken:
· potje rijst met tonijn en paprika en bijgeleverd vorkje;
· hard gekookt eitje met zakje zout;
· vers brood;
· stukje kaas;
· potje appelmoes;
· een cakje;
· een zakje chips!
De zon brandt in de rug, het frisse windje koelt het lichaam op tijd af en doet ons beseffen dat we op 2405m zitten. Zo op de GR5 stappen, dat ziet Micheline helemaal zitten! En zij niet alleen.
De troep MP tot Nice hijst zich terug recht na 'le déjeuner au lac' en de korte siësta in de zon.
Het landschap blijft grandioos. Stenen paadjes, wat groen en een grijze massa van stenen. Een houten brug helpt ons over een razende grijsbruine rivier die de vloeibaar geworden resten van de gletsjer naar het dal afvoert.

Het pad vervolgt verder tussen de stenen en het gras waar schapen erin slagen voldoende voedsel te vinden. Een familie met 4 kinderen kruist onze groep. Ze vertellen hoe mooi de tocht nog is. De liefde voor het stappen wordt van kindsbeen af bijgebracht. De regio wordt de Moraine du Pelve genoemd. Het witrood doorkruist dit en loopt langs de Gorges van de Doron de Temignon. Op het hoogste punt met zicht op de beschaafde wereld verzamelen we. De koude en felle wind verplichten ons verder te gaan.

Het paadje ligt schitterend aan de rand van de helling. En dan is het dalen naar de Refuge de l'Arpont die ons op 2309m opwacht en uitnodigt.
Voor 16u komen we al toe. Tijd om de zetels op het terras uit te testen en te kijken naar de bergen rondom ons. De bevoorrading gebeurt hier per helikopter.
Het proeven van het plaatselijke bier 'Mont Blanc' wordt nog even uitgesteld. Eén werkende douche met warm water voor 60 mensen zorgt voor een file, vergelijkbaar met de verkeersmiserie op een weekdag op een toegangsweg naar Brussel. Maar er is tijd en we hebben genoeg te bewonderen. Christian en Micheline spannen weer de kroon wat de blaren aan hun voeten betreft. Compeed noch andere middelen schijnen het tere voetvlees te kunnen helpen. Dapper laten ze de wonden verzorgen door de deskundige voetverzorgster van dienst Rita.

Een jongen loopt plagend achter de kippen aan. Hij vindt het geweldig amusant. Rita legt uit dat die dames dat niet op prijs stellen en dan geen eitjes meer zullen leggen. Hij aanvaardt de uitleg en praat verder gezellig met ons over kindervaringen… Betty laat via sms uit het verre Zambië weten dat ze zicht heeft op krokodillen en andere dieren en dat ze geniet van het plaatselijke bier bij het kampvuur. Wij zien kippen en marmotjes; de steenbokken en krokodillen niet.

Om 19u stipt schuiven we allen aan tafel. Op het menu: erwtensoep, rundsvlees met gekruide saus en rijst, stukje kaas en chocoladepudding met koekje. Wijn en water en nog Verveine thee om te verteren. Van het huis krijgen we 10 glaasjes 'Mar de Savoie' omdat ze ons zo sympathiek en gemakkelijk vinden. Luc proeft nog thee van Genepy, een plaatselijk product, maar het zou niet bevorderlijk zijn voor de slaap. Morgen wordt het nog een mooiere tocht, zo horen we. Dat kan dan niet meer stuk, want vandaag was het al machtig.
Heidi onderhoudt de groep met haar wedervaren in Corsica waar zij, samen met 11 andere badende en rustende toeristen, overvallen werd en onder schot gehouden. Geld en vermogen werden hen ontfutseld. Het is duidelijk een traumatische ervaring.
Om 21u30 kruipen we weer met 5 naast elkaar op de eerste of tweede verdieping van de beddenbakken met donsdeken. Het is druk en eng in de ruimte met 60 mensen, weliswaar verdeeld in compartimenten per 20, maar slechts gescheiden door dunne houten wanden. De ene slaapt slecht, de andere goed. We vinden nog steeds niet de sleutel voor een goede nacht op de hoogte en in een gîte. Bij Erik lukt het wonderwel zonder lakentje en met een kwart stilnoctje… Rita snakt ernaar de dortoirs te kunnen verlaten, een goede nachtrust is hoognodig en die mist ze spijtig genoeg op deze tocht.
(Kost half pension/persoon: 50 euro)

DAG 8: Vrijdag 21/08: Refuge d' Arpont tot Refuge de Plan-Sec (2310m)
Om 7u staan we op: blauwe lucht met wolken, de zon wil wel, maar mag nog niet. De vraag is of Luc zijn regen zal krijgen? Hij wil zijn nieuwe regenjas uitproberen.
Als ontbijt serveert men ons deze keer ook kaasjes en muesli, naast de gekende confituur.
Vandaag staat een tocht van 6 uren op het programma.

We hebben wat tijd en dus maken we een groepsfoto met mij (MP II) op de voorgrond. Valérie, de gardienne van de refuge, wordt erbij gehaald. Nu kunnen we haar ook de groeten doen van Marie-Thérèse die met haar zusters de Refuge Entre-deux-eaux uitbaat. Valérie belooft Claire te bellen, de gerante van onze volgende slaapplaats, om haar te verwittigen dat we onderweg zijn. De dames van de refuges in de buurt kennen elkaar goed en gaan soms samen uit. Valérie is super sympha; ze vindt ons een leuke groep. Vooral den Erik krijgt haar volle aandacht… een touche op 2309 m hoogte.

Onder het gefluit van een moeder marmot naar haar jongen zetten we ons in beweging. Ik bengel aan de rugzak van Mark. Ze voorspellen regen voor de namiddag en dus willen we voordien onze overnachtingplaats bereiken.
Het pad gemerkt met blauw-wit-rood omzoomt de ene helling na de andere. Op en af, over een houten brug met eronder wild water naast een waterval afkomstig van de gletsjer La Mahure, langs gentiaanplanten en myrtillestruiken, stappen we stevig door richting Nice.

Ezeltjes versperren de weg en behoedzaam gaat de voorhoede er langs. Luc bewaakt zorgvuldig de omheining tot we alle 10 plus 2 andere wandelaars zijn gepasseerd. Deze twee Fransen hebben minder scrupules met de beesten en duwen hen gewoon opzij. Terwijl we wachten op elkaar, zweeft een grote roofvogel met wit kraagje (arend, gier …?) over onze hoofden. Het pad brengt ons verder al zigzaggend omhoog. Mark fotografeert onderweg een prachtige wit/beige Apollovlinder en andere insecten en bloemen.

Zo bereiken we de chalet de Montafia (2152m). De twee wandelaars van daarnet verorberen er hun 10-uurtje. We hebben dat 15 min eerder gedaan, tussen twee klimmen door.

Het pad vervolgt verder langs de flank van de bergwand omhoog en al puffend komen we tot op ongeveer 2400m hoogte. De wind is te koud en waait te hard om lang te blijven staan en dus stappen we verder het pad af richting zon en schapen. Ook deze laatsten zoeken de warmte op en grazen op de grens aan de zonnekant; het is inderdaad fris in de schaduw vandaag. Het parcours ligt vaak bezaaid met stenen en loopt niet altijd comfortabel.

Het is duidelijk dat in de loop van vele jaren grote steenmassa's samen met het water naar beneden zijn geschoven. We zien onder ons terug de bewoonde wereld. Huizen en straten staan er naast de kronkelende rivier de l'Arc.
Op 2327m aan de Chalets de la Loza houden we halt voor de middaglunch. Vandaag schaft de papieren zak ter waarde van 9 euro: potje met een mengeling van rijst, tonijn en paprika, een hard gekookt eitje (zonder zout deze keer), een potje appelmoes, een zakje met gedroogde worstjes (voor bij de pint straks ..), een verpakt koekje, een reepje zwarte chocolade, twee stukjes kaas in afzonderlijke verpakking en vier sneetjes oud brood. Genoeg voor twee dagen.
In een glooiing van het graslandschap tussen de schapendrollen, vindt ieder zijn plekje. Uit de wind is het bijzonder heet. Met wind en in de schaduw te koud. De bergen laten geen constante weersituatie toe, dus uit en aantrekken of verschuiven, is de boodschap.
Na 45min wakkert de wind fel aan. Dat is het sein om op te krassen.

De MP-groep zet zich in beweging; nog 2u30 te gaan. De GR5 stijgt lichtjes. Het brede pad maakt een enorme bocht en hangt als het ware tegen de bergflank. Een indrukwekkende diepte, bezaait met rotsen, dwingt tot kijken. We missen vleugels… maar we zorgen ervoor dit te beseffen, want de diepte lonkt. Een grote roofvogel met wit kraagje (dezelfde?) cirkelt even onder ons en gunt ons een goed zicht op zijn grootte en contouren. Dan verdwijnt hij in een nis en laat zich jammer genoeg niet meer zien.

We lopen op grote afstand van elkaar, maar we zien alle 10 stappers voortbewegen. Zo open is de omgeving en zo goed zichtbaar is het pad. We vorderen flink op het ritme van het geluid van de tikkende stokken en de stampende schoenen op grind. Maar lang duurt deze trance niet. Het GR-pad kiest nu zigzaggend in haarspeldbochten zijn weg naar beneden. De voorhoede daalt snel af in groep. Het snelle ritme zorgt voor onoplettendheid en Heidi valt languit, gelukkig op het gras naast het pad en zonder veel erg. Voor Erik kan het niet stijl genoeg zijn, hij loopt recht naar beneden. De achterhoede vindt het te snel. Voordeel van de achterhoede is dat Micheline en Luc wel twee edelweissbloemen zien staan! Het is een tocht vol vlinders, bloemen, grassen en stenen… zon en wind, wolken en slechts een paar regendruppels. De rotsformaties boven onze hoofden zien eruit als grillige figuren of als dieren, zoals een schildpad. De bergtoppen ogen indrukwekkend.

Herenigd volgen we verder in Zuidoostelijke richting onze weg en vertragen het ritme, want het moet vakantie blijven voor iedereen. De GR5 verlaat het mooie park van de Vanoise en kiest richting skigebied. We komen terug op boomhoogte en begroeten de groene sparren die langs het pad staan. Het dalen is maar voor even, we moeten een riviertje oversteken en dan terug omhoog voor de laatste klim van vandaag. Onder de skilift en rechts op naar de Refuge du Plan Sec op 2310m hoogte.

De praatgrage Fransman van aan tafel in de Refuge Entre-deux-Eaux steken we voorbij. Hij stapt heel langzaam, maar stopt haast nooit. Hij verklapt dat hij erg veel zin heeft in bier.
We komen toe om 15u, een uurtje vroeger dan we berekend hadden. Moe maar tevreden, zetten we ons in de zon. Het vroege uur geeft ruimte om zonder aan te moeten schuiven, de douches te gebruiken.
Naast de Fransman, is er ook een groep Basken die al 3 nachten met ons in dezelfde refuges overnachten. We groeten, maar socialiseren niet echt. Zoals wij, reizen ze in groep en hebben genoeg aan elkaar.
Perrier en biertjes, zicht op het meer beneden en bergen rondom, de sympathieke Claire: wat moet een mens meer hebben? Claire geeft ons 3 kamers, geen dortoir voor deze nacht!

We doden de tijd met vertellen, rusten op bed, luieren in een ligstoel, lezen of schrijven. Het mag ook wel eens. De vogel die we gezien hebben zou een arend zijn, als we de uitleg goed begrijpen, maar welke? Om 18u kruipt ieder een voor een in de eetruimte waar het haardvuur wordt aangestoken. Het wordt inderdaad te fris en vochtig om elders rond te hangen. De kaarten worden gehaald en we spelen Chinese poker bij het savoureren van warme wijn of thee met rum.

Een uurtje later mogen we de tafel dekken en genieten we van courgettesoep, kippenblokjes in roomsaus met polenta en groenten. Het smaakt. De grote kom met verse sla maakt vooral Christian gelukkig. En als kers op het menu: 10 flakkerende flan karamels met Genepy op een schotel. We genieten van de laatste avond in de bergen, trakteren ons op een glaasje Genepy en krijgen er nog eentje van het huis die ze zelf gebrouwen hebben.
Om 21u30 kruipen we onze bedjes in. Er is geen elektriciteit, maar het eten was lekker, de douches proper en warm. Een aanrader!
(Prijs per persoon per nacht: 42,5 euro)

Dag 9: 22 augustus: Refuge plan Sec tot Modane
De omgeving ligt prachtig gehuld in slierten wolken waar de bergtoppen net niet doorprikken. Het belooft een schitterende dag te worden.
Het dagelijkse ritueel van waterzakken vullen, plastieken zakjes in en uit rugzakken proppen, aansnoeren van riemen, ritsen van sluitingen horen we voor de laatste keer. Nog 307 km tot Nice, zo wordt gezegd.
De koffie bij het ontbijt is lekker en de rest is ook in orde. De laatste Kiri kaasjes worden bovengehaald, de jam staat getrouw op tafel.

De slaapverhalen zijn nog niet voor iedereen goed, als was het stiller dan de andere nachten. De hoogte lijkt een diepe en lange slaap te verhinderen. Of is het omdat we zo vroeg en lang in bed liggen? De Basken worden voor een laatste keer uitgewuifd. Ze nemen een andere route dan de onze. Rond 8u50 verlaten we de Refuge du Plan Sec in Noordelijke richting. De stuwmeren (lac du Plan d'Aval en Plan d'Amont) liggen links van ons.

Het ene meer oogt grijsbruin, het andere blinkt in de zon en kleurt smaragd blauwgroen of althans een moeilijk te beschrijven kleur. Het pad is smal en leuk, de omgeving idyllisch. Het maakt de minder mooie tocht van gisteren (althans het laatste stuk) weer goed. Een marmotje roept en daagt Erik uit. Hij blijft parmantig zitten en kijkt vol vertrouwen naar de voorbijgangers. Het lijkt zijn dagelijkse bezigheid. Het pad gaat over riviertjes, kronkelt door het groen en stenige landschap. Bergtoppen rijzen machtig rondom. Het is genieten voor de laatste tocht.

Plots zoeft een politiehelikopter over het water en dan hoger de bergen in. Zoekend naar iemand of controlerend? Hij komt na enige tijd terug en cirkelt meermaals over de toppen. Onze fantasie werkt volop: iemand vermist of een gevangene ontvlucht of overvallers die worden gezocht (het verhaal van Heidi in Corsica indachtig). Een ruïne lijkt voor Micheline de ideale sanitaire stop en ze treedt binnen. Ze vertelt achteraf dat ze plots een angstig gevoel kreeg.

Terwijl ze gehurkt zat, dacht ze dat er mannen met mutsen over hun hoofden en met wapens in de aanslag haar zouden toeroepen: 'Haut les mains!'. Ze zou er schoon hebben gezeten. Maar het was gelukkig fantasie…
De marmotjes wonen hier met velen en liggen te zonnen op hun rotsblokjes.
Het GR5 stijgt weer flink, maar we zijn ondertussen goed getraind. We geraken boven, al is het puffend. Martine en Rita dachten het platter te kunnen houden, maar worden op tijd naar de hoogte geroepen. Boven bevinden we ons op een plateau waar verschillende wandelwegen elkaar kruisen. Een kudde schapen en geiten komt onze GR5 opgehuppeld in gezelschap van een grote witte herdershond.

De wandelaars worden onderweg regelmatig geïnformeerd over de tien geboden in het natuurpark waaronder: dat je de schapen voorrang moet geven en dat je de honden best niet in de ogen kijkt of aanhaalt. Zij beschermen de kudde tegen wolven, lynxen en……..mensen. Micheline vindt het een prima regel dat we moeten wachten tot al de schapen boven zijn. We kijken en geven commentaar op de snoeten, de kleuren, het snelle gehijg van enkele, het zich krabben aan de rots, het geblaat, … Kortom het schapenleven heeft voor ons nu al minder geheimen.

Ik mag uit de rugzak van Martine en hoog op de paal met wandelbordjes rondkijken. Ik sta er parmantig, al zeg ik het zelf, en laat me fier fotograferen voor het nageslacht.
Het is te lang wachten tot alle schapen boven zijn en tegen de regels in vervolgen we toch onze tocht.
Zo snel we gisteren vorderden, zo rustig gaat het vandaag. Het is mooi weer en er is geen regen op komst, waarom zouden we ons haasten? Het zijn ook de laatste uren die we in de bergen mogen doorbrengen.
Het pad glooit door de Alpenweiden en kronkelt tussen de schapen en hun drollen. Het geblaat en geklingel zijn eens wat anders dan het getik van stokken of het gefluit van een marmot.

Theo Flitser (den Erik) vindt het jammer dat het zo mooi is. Hij moet veel te veel foto's nemen. Elke blik en elke nieuwe bocht bieden weer nieuwe vergezichten… te veel om op te slagen, laat staan te fotograferen. Het blauw-wit-rood (we zitten plots terug in het Park de la Vanoise) voert ons tegen de flank terug de berg op. We hebben nu zicht op de twee meren van op de andere kant en zien ons vertrekpunt liggen.

We klimmen verder tot op de col du Barbier (2287m). Het is een ideale stop, maar nog te vroeg voor de picknick. Toch blijven we uitgebreid kijken en rusten, al kauwend op de laatste lappen gedroogd mangofruit uit de wereldwinkel.
De stapplicht roept. We moeten verder en zoeken naar een betere middagplek. De groep beweegt zich naar het Westen nu, langs de chalets du Barbier. Beneden lonkt de bewoonde wereld, maar we voelen ons nog niet verleid.
Na wat geaarzel en discussie ploffen we ons neer aan een kleine chalet om de resten van het proviand met oud 'verdoefd' brood op te eten. De beschimmelde stukken worden weggegooid met een kunstig werpgebaar, maar zonder enig record te kunnen verbreken. Rita voelt zich niet goed en houdt het sober en rustig. Slecht geslapen en zere knieën vreten op de duur aan het gestel. Ondanks de prachtige tocht en de prima organisatie (waarvoor andermaal dank vooral aan Rita en Micheline) gaan de gedachten naar de rustdagen thuis, het lopen zonder rugzak, het eigen bed en de vertrouwde badkamer.

In verspreide slagorde vertrekken we terug. We zien elkaar lopen langs de bergwand, ieder op eigen ritme. Het pad daalt en de boomgrens is in zicht. Gelukkig maar, want de zon verbrandt ons linkeroor en linkerkant van het gezicht: we lopen westwaarts. Het pad zigzagt naar beneden over rotsen en losse stenen, soms te steil, soms oké, maar het is afzien voor de oude knieën en het bezorgt hete voetzolen. De schaduw van de sparren van het bos van Bourget is welkom! De groep zou verzamelen bij de Refuge-porte de l'Orgère op 1935m.

Het mannelijke deel van het 'Rekenhof' loopt ver voorop; de rest volgt in kleine groepjes maar op gehoorsafstand. Bij een splitsing in het donkere bos rijst er twijfel. Luc en Danny zijn spoorloos en we weten dus niet welke richting te kiezen. Gelukkig heeft Micheline een kopie van het GR5boekje. Kiezen we voor omhoog naar de l'Orgère of lopen we via de sentier Mathieu tot de refuge de l'Aiguille Doran om dan naar de porte de l'Orgère te gaan? We nemen de gemakkelijkste weg en bereiken na 10 minuten de refuge. De tafels met parasol in de zon nodigen uit tot een drankstop. Hete koffie en frisdrank worden aangerukt. De twee spitsbroeders zitten 250m hoger op ons te wachten. Dank zij de gsm weten ze dat ze niet meer moeten wachten (hadden ze eerder mogen doen …) en we spreken beneden aan ons hotel in Modane af. Erik laat vallen dat hij Champagne zou betalen als hij eerst aan het hotel aankomt. Mark corrigeert en zegt: eerste van deze groep van acht.
Het GR5 pad kiest voor een korte klim tot aan de Porte d'Orgère om dan terug te dalen. Het advies van de dame des huizes is een andere weg te kiezen en richting Modane af te zakken door het bos. We volgen het advies van de plaatselijke bevolking en lopen het bos terug in. Een smal pad brengt ons tot over een brug, nog even omhoog en dan zakken langs de houten wegwijzers tot in Modane. Het pad, bezaaid met stenen en dennenappels en oneffen door boomwortels, stapt moeilijk. De hellingsgraad maakt dat we schuiven en een misstap pijnlijk kan zijn. Na een uur al strompelend dalen en met enkele valpartijtjes van Mark, Micheline en Heidi, bereiken we veilig Modane. De twee Rekenhofrekels zijn er al, zo zeggen de smsjes.
Beneden treuzelen zeven van de acht stappers, zonder argwaan te wekken. Erik stapt zonder nadenken als eerste de hoteldeur binnen. Spontaan ontstaat er gejoel en danspasjes bij de zeven achter hem. Champagne, champagne! Hij verbleekt licht … herpakt zich en wijst op Luc en Danny die binnen staan. We vinden het compromis: een pint betalen is ook goed.
De warme douche of het zitbad in de hotelkamer voor twee personen en het besef dat we onze missie hebben volbracht, het geeft een zalig gevoel. Het vermoeide lijf en de pijnlijke plekken van voet tot hoofd (die voor ieder van ons verschillen) nemen we er bij. Zittend op het terras, fris gewassen en met verse kleren aan (sommigen toch) toasten we met pastis, bier of frisdrank op Erik en op het welslagen van dit 18° stapmoment. Wrevels worden uitgepraat en de stemming zit er snel terug in.

Om 19u30 mogen we genieten van een slaatje of terrine 'de lapin', aardappelen (dat is lang geleden) met een stukje gebraad en als toetje een stukje kaas, appeltaart of ijs. De bazin die niet op haar tong gevallen is, serveert Mark beiden: een stukje Tome kaas en taart. Een coupe d'amitier met 6 teuten, gevuld met koffie, Genepy en ander likeur, wordt rondgegeven. Het alcoholmengsel met koffie of de infusion maison, ze smaken allebei.

Om 22u30 sluiten we de keet en kruipen in een echt bed.
23 augustus - huiswaarts
We nemen het ontbijt de volgende dag om 8u30. Ik word achtergelaten in hotel le perce neige (www.hotel-leperceneige.com) en beland in de schuif aan het onthaal. Ik mag zelfs niet rondkijken en mee genieten van de reizigers die er zullen komen. De hotelbaas verantwoordt dat ik anders snel van eigenaar zou veranderen en wie weet waar dan terechtkom. Ik leg er me maar bij neer tot waarschijnlijk ergens half augustus 2010.
De tien stappers danken en wuiven me uit. De terugreis via trein en vliegtuig kan beginnen. Het is weer wachten tot volgend jaar ….
En wat hebben we geleerd of wat zijn de impressies?
Christian: Les Alpes, ça monte et çà descente!
Martine : c'est dure être bobonne.
Heidi : veel geleerd. Cela vaut vraiment la peine (maar ook pijn…)
Andere impressies zijn steeds welkom …
Nawoord
Ondertussen is het 10 januari 2010. Drie koningen is voorbij en het is dus hogen tijd om dit verslag te beëindigen. De fleece van onze Duitser Arnim is op 7 januari ook eindelijk op de post gegaan. Hij wou hem graag terug omdat er een geschiedenis aan vasthangt. Ben benieuwd of we nog iets van hem zullen horen.

Planning:

<< - home - foto's - >>